Przeglądanie według Temat "yield"

Aktualnie wyświetlane 1 - 7 z 7

Badanie cech fizyko-chemicznych buraków cukrowych w zależności od zastosowanych czynników agrotechnicznych i prestymulacji magnetycznej
(Uniwersytet Rzeszowski, 2017) Zardzewiały, Miłosz
Pole magnetyczne może być stosowane jako fizyczny czynnik do poprawy zdolności kiełkowania, wzrostu i rozwoju roślin. Celem niniejszej pracy badawczej było określenie wpływu nawożenia mineralnego oraz przedsiewnej stymulacji magnetycznej nasion na plon korzeni i liści, zawartość składników mineralnych oraz ilość wody, popiołu, substancji lotnych, białka i węgla w liściach i korzeniach trzech wybranych odmian buraka cukrowego. Zastosowano pole magnetyczne wolnozmienne o indukcji 40 mT w czasie 60 sekund. Materiał badawczy podzielono na 4 grupy: kontrolę, nasiona stymulowane wyłącznie polem magnetycznym, nasiona stymulowane polem magnetycznym przedsiewnie, a następnie nawożone nawozami mineralnymi oraz tylko nawożone mineralnie w czasie wegetacji. Zalecenia dot. ilości nawozów mineralnych wysianych na poletkach doświadczalnych opracowano na podstawie badania gleby. Doświadczenie przeprowadzono w 2014 i 2015 roku. W czasie wegetacji prowadzono obserwacje wzrostu i rozwoju roślin. Określono plon korzeni i liści, zawartość metali ciężkich, makro i mikro składników, ilość wody, popiołu, substancji lotnych, białka i węgla w liściach i korzeniach oraz ilość cukru w korzeniach buraków cukrowych. Nawożenie mineralne buraków cukrowych spowodowało istotny wzrost plonu oraz podstawowych makro elementów w korzeniach. Natomiast stymulacja polem magnetycznym spowodowała wzrost względem próby kontrolnej plonu korzeni i liści oraz zawartości cukru w korzeniach buraków cukrowych. Dodatkowo przedsiewna stymulacja magnetyczna nasion buraka cukrowego, spowodowała ograniczenie transferu makro i mikro składników oraz prawie całkowitą blokadę transferu metali toksycznych z gleby do rośliny.
Reakcja odmian pszenicy ozimej na poziom intensywności technologii produkcji.
(Uniwersytet Rzeszowski, 2018-04-05) Noworól, Michał
Badania nad reakcją wybranych odmian pszenicy ozimej na poziom intensywności technologii produkcji wykonano w Podkarpackim Ośrodku Doradztwa Rolniczego w Boguchwale (2012-2015). Doświadczenie wykonano w układzie split-block, w 4 powtórzeniach. Czynniki doświadczenia: I) poziom intensywności technologii produkcji: technologia niskonakładowa, technologia wysokonakładowa, II) odmiana pszenicy ozimej: Tonacja, Bogatka, Figura, Muszelka, Smuga, Batuta, Akteur, Ostroga, Komnata, Jenga, Mulan, Naridana. Technologia produkcji i czynnik odmianowy nie miały wpływu na wzrost i rozwój roślin do fazy BBCH 21, zaś w kolejne fazy rozwojowe rośliny w technologii wysokonakładowej wchodziły o ok. 1-2 dni później w porównaniu do technologii niskonakładowej. Zwiększenie intensywności technologii produkcji do poziomu wysokonakładowego spowodowało istotny wzrost zawartości chlorofilu, parametrów fluorescencji chlorofilu a (Fv/Fm, PI) i wymiany gazowej (PN, E, gs) w liściu flagowym w fazie BBCH 55, jak też długości kłosa, liczby kłosków w kłosie, obsady kłosów na 1 m2, gęstości usypowej ziarna, zawartości glutenu mokrego w ziarnie, plonu ziarna i białka ogółem, wartości energetycznej plonu, a istotny spadek wysokości roślin. Uprawa pszenicy w technologii wysokonakładowej ograniczyła porażenie roślin przez patogeny grzybowe. Istotnie najniższy plon ziarna wydała odmiana Komnata, natomiast pozostałe odmiany nie różniły się istotnie pod względem plonowania.
Reakcja polskich odmian pszenżyta ozimego na wybrane elementy agrotechniki
(2016-01-15) Janowska-Miąsik, Ewelina
Opracowanie zawiera wyniki badań nad pszenżytem ozimym, uzyskane ze ścisłych doświadczeń polowych, przeprowadzonych w sezonach wegetacyjnych 2011/2012, 2012/2013 i 2013/2014 na glebie ciężkiej kompleksu pszennego dobrego, klasy bonitacyjnej II w Boguchwale. Technologia produkcji, zróżnicowana była poziomem zużycia środków ochrony roślin i nawożenia azotem. Intensyfikacja technologii produkcji nie różnicowała istotnie zawartości chlorofilu w liściu flagowym, wskaźników struktury przestrzennej łanu oraz przebiegu wymiany gazowej w liściu flagowym, natomiast wpłynęła na wzrost wartości wskaźnika potencjalnej wydajności PS II. Istotnie zmniejszyła wysokość roślin oraz spowodowała wzrost obsady kłosów na 1m2, zwiększyła masę ziaren z kłosa, masę 1000 ziaren i gęstość ziarna w stanie zsypnym oraz znacząco ograniczyła występowanie na roślinach chorób powodowanych przez grzyby. W technologii wysokonakładowej nastąpił istotny wzrost plonu ziarna, słomy i białka oraz wartości energetycznej plonu ziarna w porównaniu do technologii niskonakładowej. W obu technologiach produkcji plon ziarna był dodatnio skorelowany z masą ziaren z kłosa, masą 1000 ziaren, długością kłosa, obsadą kłosów na 1 m2 i plonem słomy oraz parametrami wymiany gazowej (Pn, Gs), a ujemnie skorelowany z LAI.
The effect of varied fertilization on the yield and chemical composition of chickpea seed (Cicer arietinum L.)
(Uniwersytet Rzeszowski: Południowo-Wschodni Oddział Polskiego Towarzystwa Inżynierii Ekologicznej z siedzibą w Rzeszowie, 2019) Lykhochvor, Volodymyr; Pushchak, Volodymyr
The researches results on the yield of the chickpea Pamyat (Cicer arietinum L.) in the conditions of sufficient humidity in the Western Forest-Steppe are presented in the article. Results showed that the mass of seeds produced by a single plant increased from 6.97 g on the control to 7.94 g when macro and micro fertilizers were applied, as well as the mass of 1,000 seeds grew from 267.0 g to 286.2 g, respectively. The highest yield of chickpea (3.09 t/ha) was observed when P40K60 + Intermag Legumes + MgSO4 were applied. The fertilizers also affected the amount of proteins in the seeds, which increased to 26.3%, while the amount of ashes decreased from 4.3% to 3.5%. However, the amount of fats and fibres remained stable.
Wartość pastewna wybranych półnaturalnych zbiorowisk trawiastych obszarów przyrodniczo cennych na Wyżynie Miechowskiej
(Uniwersytet Rzeszowski: Południowo-Wschodni Oddział Polskiego Towarzystwa Inżynierii Ekologicznej z siedzibą w Rzeszowie, 2019) Grygierzec, Beata; Szewczyk, Wojciech; Musiał, Kamila
Ekosystemy muraw kserotermicznych niewykorzystywane rolniczo podlegają wtórnej sukcesji w kierunku ciepłolubnych zarośli kserotermicznych i różnych postaci lasu. Obniżając spadek powierzchni tych obszarów podejmuje się różne działania m.in. ekstensywne użytkowanie poprzez wypas zwierząt, głównie owiec. Stąd uzasadniona wydaje się ocena tego typu zbiorowisk pod względem ich wykorzystania pastewnego. Celem pracy była ocena runi muraw kserotermicznych pod kątem paszowym w oparciu o skład botaniczny, plonowanie oraz zawartość podstawowych składników pokarmowych. Na podstawie przeprowadzonych badań stwierdzono, że w składzie botanicznym analizowanej roślinności dominowały Brachypodium pinnatum i Inula ensifolia, co pozwoliło na wyodrębnienie płatów o charakterze trawiasto-zielnym oraz zielnym. Zbiorowisko to należy do zespołu Inuletum ensilfoliae i cechuje się dużym bogactwem gatunków roślin naczyniowych, ze średnią liczbą gatunków w spisach florystycznych wynoszącą od 46 do 63. W zbiorowisku tym stwierdzono także 35 gatunków objętych ochroną częściową, bądź całkowitą. Względem uzyskanych plonów suchej masy wyodrębniono zbiorowiska plonujące bardzo słabo i nieliczne zbiorowiska, które plonowały na poziomie średnim. Pod względem żywieniowym, ruń muraw kserotermicznych miała niską zawartość białka ogólnego, niewiele prób roślin cechowało się odpowiednią zawartością włókna surowego.
Wpływ czynników naturalnych i antropogenicznych na walory przyrodnicze i użytkowe łąk oraz pastwisk wschodniej części Pogórza Bukowskiego
(Uniwersytet Rzeszowski, 2020-06-22) Dziura, Marcin
Na podstawie 275 zdjęć fitosocjologicznych wykonanych w latach 2017-2019 na łąkach (użytkowanych i nieużytkowanych) oraz pastwiskach dokonano charakterystyki flory i zbiorowisk roślinnych w zależności od niektórych czynników ekologicznych i stopnia antropopresji. Wyróżniono 5 zespołów i 7 zbiorowisk roślinnych. Stwierdzono w nich 298 gatunków roślin naczyniowych. Pobrano po 165 próbek glebowych i roślinnych. Na badanym obszarze dominowały gleby brunatne dystroficzne o odczynie kwaśnym, ubogie w większość składników pokarmowych, z wyjątkiem magnezu, żelaza i manganu. Pozytywny wpływ na plon i Lwu runi miało uwilgotnienie i trofizm gleby, stosowanie podsiewu oraz użytkowanie, natomiast negatywny wysokość n.p.m. W próbkach runi, podobnie jak w glebie, stwierdzano niedobór większości składników pokarmowych, z wyjątkiem magnezu, żelaza i manganu. Wykazano przydatność metody fitoindykacyjnej do oceny siedlisk łąkowych i pastwiskowych. Oceniono również stopień synantropizacji i bioróżnorodność wyróżnionych fitocenoz. Warunkiem zachowania dotychczasowej bioróżnorodności jest ekstensywne użytkowanie runi i optymalne nawożenie oraz przeciwdziałanie rozprzestrzenianiu się Heracleum sosnowskyi. Brak użytkowania łąk i pastwisk jest marnotrawstwem cennej bazy paszowej w żywieniu zwierząt gospodarskich. Na ekstensywnych łąkach i pastwiskach, które dominują na Pogórzu Bukowskim z powodzeniem może rozwijać się chów bydła mięsnego.
Wpływ nawożenia azotowego na wzrost i rozwój roślin, właściwości fizyko-chemiczne podłoża oraz kosztochłonność i energochłonność produkcji żurawiny wielkoowocowej (Vaccinium macrocarpon Aiton)
(Uniwersytet Rzeszowski, 2021-05-20) Kotlicka, Mirela
Celem niniejszej rozprawy doktorskiej było opracowanie zmodyfikowanej technologii produkcji żurawiny wielkoowocowej w aspekcie optymalizacji nawożenia azotowego. Określono wpływ dawki i terminu aplikacji azotu oraz odmiany na cechy biometryczne roślin w okresie wegetacji, a także wielkość i jakość uzyskanego finalnie plonu owoców żurawiny wielkoowocowej. Przedstawiono również analizę kosztochłonności i energochłonności produkcji owoców żurawiny wielkoowocowej w zależności od aplikowanej dawki azotu oraz uprawianej odmiany. W latach 2017-2019 w Południowo-Wschodniej Polsce w województwie podkarpackim przeprowadzono ścisłe doświadczenia łanowe dotyczące ustalenia dawek i terminów nawożenia azotowego żurawiny wielkoowocowej, najefektywniejszych pod kątem plonotwórczym w polskich warunkach klimatyczno glebowych. Zastosowano różne dawki azotu: 22,5, 32,5, 33,6 kg·ha-1 i terminy aplikacji azotu w porównaniu z kontrolą, którą ustalono na podstawie literatury dotyczącej uprawy żurawiny w Polsce (40 kg·ha-1 ). Przeprowadzone doświadczenia łanowe wykazały, że zastosowane warianty nawożenia azotowego (dawka i termin aplikacji) oraz odmiana miały znaczny wpływ na finalny plon owoców żurawiny wielkoowocowej (najwyższy średni plon w latach prowadzenia badań 2017-2019 uzyskano z kwater doświadczalnych, na których zastosowano najniższe dawki N). Wpływ dawki oraz terminu wykonania zabiegu zaobserwowano także w przypadku uzyskanych wartości badanych cech morfologicznych roślin. Największy wpływ na ilość krótkopędów generatywnych odmiany Stevens, które są podstawową cechą morfologiczną determinującą plon miała dawka i termin aplikacji nawozów, w przypadku zastosowanych wariantów nawozowych był to wariant z najmniejszą dawką azotu 22,5 kg·ha-1 . Natomiast zbyt wczesna aplikacja (przed startem wegetacji) pierwszej dawki azotu skutkowała wypłukaniem składnika w głąb podłoża piaskowego i znikomym wykorzystaniem azotu przez rośliny. Aplikacja startowej dawki azotu w fazie pękania pąków wpłynęła na nadmierny, niekorzystny wzrost wegetatywny roślin żurawiny. Stwierdzono, że optymalnym terminem aplikacji startowej dawki azotu jest końcowa faza kwitnienia ( 80% zawiązanych owoców). Dodatkowo przeprowadzone doświadczenia łanowe pozwoliły określić opłacalność produkcji żurawiny wielkoowocowej uwzględniającą wielkość uzyskanych plonów, poniesione nakłady finansowe oraz uzyskane zyski. Największy wskaźnik efektywności ekonomicznej odnotowano dla odmiany Pilgrim nawożonej najniższą dawką N.