Przeglądanie według Autor "Opar, Anna"

Aktualnie wyświetlane 1 - 6 z 6

Edukacja z zakresu TIK a problem wiktymizacji człowieka doby społeczeństwa informacyjnego
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2017) Opar, Anna; Piątek, Tadeusz
Współczesne społeczeństwo określa się mianem społeczeństwa informacyjnego, wiedzy. W społeczeństwie tym dominują osoby, które zarówno w życiu zawodowym, jak i osobistym posługują się technologiami informacyjno-komunikacyjnymi. Z danych GUS wynika, że w 2016 r. odsetek przedsiębiorstw mających dostęp do Internetu przekroczył 90%. Ponad trzy czwarte gospodarstw domowych w Polsce miało w domu szerokopasmowy dostęp do Internetu, z Internetu korzysta regularnie 69,9% osób w wieku 16–74. Z kolei z danych Policji wynika, że nasila się zjawisko e-przestępczości. Stąd też istotne wydaje się zagadnienie, jak nie stać się ofiarą e-przestępcy jako e-obywatel, funkcjonujący w e-społeczeństwie.
Obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem (art. 46) w Kodeksie karnym z 1997. Doktrynalny i prawnomiędzynarodowy kontekst regulacji
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2019) Opar, Anna
Przedmiotem opracowania jest instytucja karnoprawnego obowiązku naprawienia szkody, która została wprowadzona do systemu prawa polskiego wraz z uchwaleniem obecnie obowiązującego Kodeksu karnego. Instytucja karnoprawnego obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem uregulowana w k.k. wpisuje się w szerszy kontekst przemian paradygmatu prawa karnego, uwzględniającego w wysokim stopniu, pod wpływem wiktymologii i idei sprawiedliwości naprawczej, nieodzowność ochrony praw pokrzywdzonych w procesie karnym. Oznacza to m.in., iż sprawca zobligowany jest na podstawie wyroku sądu, na wniosek poszkodowanego lub reprezentującej go osoby lub z urzędu naprawić szkodę wyrządzoną swoim czynem. W artykule omówiono: obowiązek wynagrodzenia szkody wyrządzonej przestępstwem w Kodeksie karnym z 1932 i 1969 r., prawnomiędzynarodowy kontekst uregulowania obowiązku sprawcy naprawienia ofierze szkody wyrządzonej przestępstwem (art. 46 k.k.) oraz obowiązek naprawienia krzywdy wyrządzonej przestępstwem w świetle przepisów Kodeksu karnego z 1997 r.
OPIEKA NAD OSOBĄ Z NIEPEŁNOSPRAWNOŚCIĄ INTELEKTUALNĄ UBEZWŁASNOWOLNIONĄ CAŁKOWICIE NA TLE PRZEPISÓW KODEKSU RODZINNEGO I OPIEKUŃCZEGO
(2015-10-16) Opar, Anna
Taking into consideration the right of every human to a life in dignity and to personal freedom, incapacitation seems to be especially interesting to discuss and characterize. The following characteristic is divided into three parts due to its depth. The conclusion additionally contains a digression connected to the topic of the incapacitated due to mental disorders people who are part of the society. The first part defines incapacitation as restriction or deprivation of legal capacity on the basis of judicial decision which strongly interferes with the sphere of personal rights of an individual and affects the basic right of an individual to freely decide upon one’s behaviour. The second part deals with mental disability of an incapacitated person. Mental disability is also defined here. The third part concludes on issues concerned with taking care of a mentally disabled person who is completely incapacitated. The conclusion deals with the social situation of the people who are mentally handicapped and the sources of their support. This part highlights economic situation of disabled and incapacitated people which is specific and requires attention.
Prawnokarne i kryminalistyczne środki zwalczania zjawiska cyberpedofilii w świetle regulacji zawartych w kodeksie karnym na przykładzie przestępstwa groomingu
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2016) Opar, Anna
Cyberpdofilia to jedna ze szczególnie niebezpiecznych społecznie odmian cyberprzestępczości, której potencjalnymi ofiarami są nieletni. Nierozerwalnie związana jest ona z rozwojem technologii komputerowych, zwłaszcza zaś szerokiego, często niekontrolowanego dostępu nieletnich do Internetu. Artykuł koncentruje się na jednym z najnowszych przestępstw klasyfikowanych jako cyberpedofilia – groomingu. Polega ono na nawiązywaniu przez pedofilów oraz osoby wykazujące skłonności pedofilskie kontaktów z nieletnimi przy pomocy Internetu w celu doprowadzenia do rzeczywistego z nimi kontaktu i seksualnego wykorzystania. W artykule dokonano przeglądu ujęcia problematyki groomingu w polskim Kodeksie karnym z 1997 r. Zwrócono w tym kontekście uwagę na istotne problemy nie tylko w zakresie regulacji parwnokarnej, ale i ścigania cyberpedofilii wynikające z braku jasnej i precyzyjnej wykładni terminu „pedofil”. Artykuł zawiera także przegląd zachowań wyczerpujących znamiona groomingu, następnie zaś omówienie regulacji dotyczących tego przestępstwa znajdujących się w Kodeksie karnym z 1997 r. Ze względu na potencjalnie transgraniczny charakter cyberpedofilii materia prawna związana z tym zagadnieniem musi uwzględniać międzynarodowe zobowiązania Polski w zakresie ścigania pedofilii. W konkluzjach zwrócono uwagę, iż przyjęte w polskiej ustawie karnej rozwiązania odnoszące się do cyberpdofilii i groomingu wzbudzają istotne zastrzeżenia doktryny prawa karnego. W trybie de lege ferenda należy więc zwrócić uwagę na potrzebę ich uwzględnienia.
Recydywa w ujęciu polskiego prawa karnego – ewolucja regulacji w polskich kodeksach karnych z 1932, 1969 i 1997 roku
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2017) Opar, Anna
W artykule podjęto kwestię recydywy, tj. ponownego popełnienia przestępstwa, w polskim prawie karnym. Przedstawiono ją w ujęciu historycznym jako ewolucję koncepcji recydywy w polskich kodeksach karnych z 1932, 1969 i obecnie obowiązującego z 1997 r. oraz komparatystycznym jako porównanie regulacji recydywy w tych ustawach. Pojęcie to funkcjonuje tak w obiegu potocznym, jak i specjalistycznym. W prezentowanym artykule skupiono się na prawnokarnym ujęciu recydywy, tj. problemie przestępczości powrotnej wymagającej adekwatnej do skali zagrożeń, jakie niesie, reakcji ze strony prawa karnego. Najpierw dokonano przeglądu definicji recydywy we współczesnej doktrynie prawa karnego, następnie zaś – analizy ujęcia recydywy w wymienionych ustawach karnych. W konkluzjach wskazano na podobieństwa, jakie w tym zakresie występują między k.k.’32 i k.k.’69, odzwierciedlających represyjne podejście ustawodawcy do zjawiska przestępczości powrotnej, koncentrujących się zwłaszcza na ochronie społeczeństwa przed multirecydywą i multirecydywistami, czego przejawem była możliwość stosowania wobec nich środków izolacyjnych oraz nadzwyczajnych środków represji karnej. Na ich tle k.k.’97 wyróżnia się podejściem liberalnym, które jednak pozostawia wątpliwości co do intencji ustawodawcy niezdecydowanego, czy traktować przestępczość wielokrotną z całą surowością prawa, czy też próbować oddziaływać na nią środkami probacyjnymi. Spostrzeżenia te rozwinięto we wnioskach końcowych.
WZGLĘDNY USTAWOWY WYMÓG POSIADANIA KWALIFIKACJI PRZEZ WOLONTARIUSZA JAKO PRZEJAW DĄŻENIA DO PROFESJONALNEJ REALIZACJI WOLONTARIATU
(2016-02-29) Opar, Anna
Pierwsza część opracowania stanowi przegląd definicji wolontariatu. Uznanie za wolontariat działalności świadczonej bezpłatnie, świadomie i dobrowolnie na rzecz innych, a wykraczającej poza więzi rodzinno-koleżeńskie sprowokowało pytanie o zasadność ustawowej regulacji działalności pełniącej przecież w końcu funkcję subsydiarną. Kolejnym, drugim elementem składowym przeprowadzanej charakterystyki stała się próba analizy przepisu wspomnianej ustawy, którego brzmienie dało impuls do refleksji nad jego funkcją. Przepis stanowiący podstawę podjętego t zagadnienia został określony treścią art. 43 ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie. Analizę przeprowadzono w dwóch aspektach. Pierwszy dotyczył kwalifikacji wolontariusza. Drugi odniósł się do spełniania przez wolontariusza wymagań odpowiednich do rodzaju i zakresu wykonywanych świadczeń. W końcowej, trzeciej części, broniąc treści przepisu, uznano, że nie należy odczytywać względnego ustawowego wymogu posiadania kwalifikacji przez wolontariusza jako przejawu dążenia do profesjonalizacji działalności wolontariackiej rozumianej jako komercjalizacja. Zdecydowanie uzasadnione w świetle przedstawionych opinii stało się uznanie względnego ustawowego wymogu posiadania kwalifikacji przez wolontariusza za oznakę dążenia do profesjonalnej realizacji wolontariatu. W konkluzji uznano bez wątpienia, że im większymi kompetencjami może się wykazać wolontariusz, tym większe jest prawdopodobieństwo tego, że jego praca stanie się użyteczna.