Przeglądanie według Autor "Przysada, Grzegorz"

Aktualnie wyświetlane 1 - 9 z 9

Assessment of manual abilities in children with infantile cerebral palsy
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2019) Przysada, Grzegorz; Guzik, Agnieszka; Wolan-Nieroda, Andżelina; Przybyło, Magdalena; Drużbicki, Mariusz; Mazur, Artur
Introduction. Cerebral palsy (CP) is a problem presenting multiple issues and the prevalence of this condition is quite significant. CP risk factors are mainly observed in prematurely born children as well as those affected by complications around the time of birth or during the period of mother’s pregnancy. Quite frequently CP is manifested by abnormal muscle tone, contractures and deformities, and consequently impaired fine and gross motor functions. Aim. The study was designed to examine the level of hand function, i.e. fine motor skills and to investigate whether there is a correlation between development of fine motor and gross motor functions. Material and methods. The study group included 80 children with infantile CP. In the group there were 24 cases with spastic diplegia, 36 with spastic hemiplegia, and 20 with bilateral hemiplegia. During the study the children performed Box and Blocks test, and their parents filled in Manual Ability Classification System (MACS) describing the level of fine motor function development in their children. The children were additionally asked to perform two motor tasks. The first one involved an attempt to assume position on all fours, and the other one checked the ability to assume and maintain standing position. Results. The best scores in the conducted tests were found in children with CP taking the form of spastic diplegia, and the poorest scores in MACS, Box and Blocks test as well as in motor tasks assessing gross motor function were observed in children with bilateral hemiplegia. Conclusion. The form of infantile CP affects the level of manual abilities. There is a correlation between the level of gross motor and fine motor functions development.
Cervical spine injuries in Poland – epidemiology, divisions, and causes
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2017) Wolan-Nieroda, Andżelina; Maciejczak, Andrzej; Guzik, Agnieszka; Przysada, Grzegorz; Wyszyńska, Justyna; Szeliga, Ewa
Aim. The aim of the study was to review the literature on the prevalence of cervical spine injuries divided between the level of the injury and the causes of fractures. Material and methods. A review of Polish and foreign literature was performed. The following databases were searched: PubMed, Medline, Science Direct, Termedia, and Polish Medical Bibliography. Literature analysis. In Poland the incidence of spinal injuries, including damage to the cord, is estimated at the level of 25–35 persons per one million of the population, half of these being cervical spine injuries. More than one in three of all spinal injuries affect the atlantoaxial and occipital area. It is estimated that axis fractures occur in up to 40% of the cases involving cervical spine injury. Odontoid fractures constitute 10–15% of all cervical spine fractures. Hangman fractures account for 20% of vertebral fractures. Cervical spine injuries more frequently occur in males than in females, and the relevant rates for males are from 1.5 to 2.7 times higher. The most common causes of cervical spine injuries include road traffic accidents, accounting for 33 to 75% of the cases, falls from heights (15–44%) and sports injuries (4–18%). Cervical spine injuries are most often diagnosed in subjects over thirty years of age. Such injuries most commonly are related to the second, fifth and sixth cervical vertebrae. On the other hand damage to the first and second cervical vertebrae is often observed in the same patients who are found with injury to lower cervical vertebrae (approx. 9% of the cases). In the group of advanced age subjects the most frequent cervical spine injuries are axial fractures and they are diagnosed in 15% of adult patients with cervical spine fractures.
Gait velocity as a tool for evaluating the effects of gait training in patients with chronic stroke
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2016) Guzik, Agnieszka; Drużbicki, Mariusz; Kwolek, Andrzej; Przysada, Grzegorz; Brzozowska-Magoń, Agnieszka
Background. Gait velocity is a simple but very essential parameter which may be applied as an indicator of functional efficiency. Gait of stroke patients is characterized by reduced speed. As a result, the patients have significantly limited functioning capabilities, including walking independently outside home. The study was designed to assess selected temporal gait parameters, including gait velocity, stride velocity and swing phase velocity in patients with chronic stroke following a rehabilitation program with the use treadmill. Material and method. The study was conducted in a group of 50 patients with hemiparesis in the late period after stroke. Temporal gait parameters such as: gait velocity, stride velocity and swing velocity were examined. Additionally, 10-metre walk test was measured. Results. While analyzing 10-metre walk test results it was shown that after rehabilitation gait velocity increased by an average of 0.15 m/s (p = 0.0000). Similar results were obtained in terms of gait velocity which had been assessed using a 3-dimensional gait analysis, the average gait velocity increased by 0,14m/s (p = 0.0000). Analyzing stride velocity, both the paretic and non-paretic side it was noted that after rehabilitation this particular parameter increased by an average of 0.05 m/s (p = 0.0019) and 0.06 m/s (p = 0.0052). Similar results were achieved in terms of swing velocity of the paretic side - p = 0.0017. Conclusions. It was demonstrated that rehabilitation program with the use of treadmill enabled significant improvement in gait velocity, stride velocity and swing phase velocity in patients with chronic stroke. Gait velocity is a practical and simple tool to be applied for monitoring of progress in rehabilitation and for assessing effects of gait re-education in patients with hemiplegia in a chronic stage after stroke.
Range of motion in the cervical spine after odontoid fracture treated with anterior screw fixation.
(2018) Wolan-Nieroda, Andżelina; Maciejczak, Andrzej; Guzik, Agnieszka; Przysada, Grzegorz; Szeliga, Ewa; Drużbicki, Mariusz
ABSTRACT Introduction It is believed that direct odontoid screw fixation preserves the physiological cervical range of motion following surgery. However, there are no clinical studies confirming the motion sparing value of this technique. Objective. (1) to assess active cervical range of motion following type II and type III odontoid fracture, successfully treated with anterior odontoid screw fixation, (2) to examine the relationship between the range of motion of the head and: (i) duration of collar usage, (ii) neck pain, (iii) quality of life, and (iv) patients’ age. Material and method. The study involved 41 patients subjected to a procedure of direct osteosynthesis of the dens with lag screw. Following the operation all the patients had to wear a cervical collar to protect the osteosynthesis. The control group consisted of 41 individuals with no clinical diagnosis of any cervical spine disorders. Spinal motion was assessed using Multi-Cervical Unit, taking into account bending/extension, left and right lateral flexion, as well as left and right axial rotation. The ranges of motion in the study group were compared to the corresponding control data. Results. Compared to the controls, the study group presented significantly lower ranges of cervical movement (p<0.001). In the study group spine mobility correlated with the duration of hard collar usage following the operation, with a longer duration corresponding to poorer spine mobility at the end of the treatment. Statistically significant correlation was observed in the case of extension (p<0.021) and axial rotation (p<0.007). In the study group there was a negative correlation between the range of motion and the patients’ age, i.e. the older the patient the poorer his/her spinal mobility (p<0.001). The strongest correlation between age and range of motion was identified in the case of lateral flexion and axial rotation (p<0.001). The findings also showed a correlation between intensity of neck pain and range of motion (most significantly in lateral flexion p<0.005) where lower range of motion corresponded to greater neck pain. Conclusions. Active cervical range of motion in patients following direct osteosynthesis of the dens, augmented with hard collar, was significantly lower than in the control population and it correlated negatively with the duration of collar usage, the patients’ age and intensity of spinal pain.
Specyfika szkodliwego działania czynników ryzyka w okresie prenatalnym, okołoporodowym, noworodkowym i niemowlęcym
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2023) Bejster, Anna; Przysada, Grzegorz
Rozwijający się układ nerwowy jest wrażliwy na działanie wielu czynników szkodliwych, które zostały nazwane czynnikami ryzyka. W każdym okresie rozwoju dziecka może dojść do jego uszkodzenia, objawy kliniczne pojawiają się stopniowo zgodnie z rytmem dojrzewania poszczególnych struktur ośrodkowego układu nerwowego (OUN). Obszar uszkodzenia mózgu wyznacza zakres poszczególnych deficytów funkcjonalnych. Dziecko, którego rozwój może być zagrożony, nazwano dzieckiem ryzyka. Pojęcie to odnosi się najczęściej do niemowląt, u których prognozowano rozwój porażenia mózgowego. U dzieci ryzyka rozwój somatyczny i psychomotoryczny może być zaburzony w wyniku niedojrzałości lub zmian patologicznych OUN. Wszystkie noworodki po patologicznej ciąży, porodzie i okresie noworodkowym należą do tzw. grup ryzyka, ale nie wszystkie mają uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego (OUN) i objawy, które predysponują do rozwoju porażenia mózgowego. Samo występowanie czynników z wywiadu nie jest równoznaczne ze wskazaniem do terapii. Warunkiem usprawniania jest nieprawidłowy rozwój fizyczny i psychomotoryczny, potwierdzony badaniami diagnostycznymi. W pierwszej części pracy przedstawiono charakterystykę wybranych czynników predysponujących do rozwoju porażenia mózgowego. W opinii wielu autorów niedotlenienie płodu jest najczęstszą przyczyną uszkodzenia OUN, poważnym zagrożeniem są zakażenia, krwawienia wewnątrzczaszkowe, powikłania okołoporodowe, choroby płodu i noworodka i inne.
Syntetyczna ocena poziomu zagrożenia czynnikami ryzyka, ocena rozwoju fizycznego i psychomotorycznego u niemowląt diagnozowanych metodą Vojty
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2023) Bejster, Anna; Przysada, Grzegorz
Wprowadzenie: Cele pracy: 1. Ocena poziomu zagrożenia czynnikami ryzyka, mierzona syntetyczną funkcją diagnostyczną Z PZCPN u niemowląt z grupy badanej (GB), diagnozowanych metodą Vojty, w porównaniu z grupą kontrolną (GK). 2. Ocena siły wpływu poszczególnych cech diagnostycznych na poziom Z PZCPN . 3. Syntetyczna ocena rozwoju fizycznego Z PRF oraz rozwoju psychomotorycznego Z PRPM . Materiał i metody: Grupę badaną stanowiły 104 niemowlęta z obciążonym wywiadem ciążowo-okołoporodowym (GB), grupę kontrolną stanowiło 50 dzieci zdrowych (GK). Do oceny funkcji Z PZCPN zastosowano metodę A. Krefft. Rozwój psychomotoryczny testami Monachijskiej Diagnostyki Rozwojowej (MFDR) został scharakteryzowany w sposób syntetyczny za pomocą funkcji Z PRPM , rozwój fizyczny – funkcją Z PRF. Wyniki: Istotnie wyższy poziom zagrożenia Z PZCPN odnotowano u dzieci z GB w porównaniu z GK (p≤0,001) oraz u wcześniaków i niemowląt ze średniociężkimi i ciężkimi zaburzeniami (p≤0,001, p≤0,01). W podgrupach tych odnotowano także istotnie niższy poziom rozwoju psychomotorycznego. Niedojrzałość noworodka, mniejsze wymiary ciała, niska wydolność w skali Apgar, powikłania okresu noworodkowego najsilniej wpływały na poziom zagrożenia. Wnioski: W grupie badanych dzieci stwierdzono istotnie wyższy poziom zagrożenia czynnikami ryzyka mierzony funkcją Z PZCPN oraz niższy poziom rozwoju fizycznego, w porównaniu z grupą kontrolną dzieci zdrowych. U niemowląt ryzyka z wyższym stopniem zaburzeń ośrodkowej koordynacji nerwowej i krótszym czasem trwania ciąży wykazano wyższy poziom zagrożenia oraz niższy poziom rozwoju psychomotorycznego. Występowanie czynników ryzyka, zaburzeń ośrodkowej koordynacji nerwowej i opóźnień w rozwoju psychomotorycznym wymaga wdrożenia działań terapeutycznych.
The paediatric version of Wisconsin Gait Scale, adaptation for children with hemiplegic cerebral palsy: a prospective observational study
(2017) Guzik, Agnieszka; Drużbicki, Mariusz; Kwolek, Andrzej; Przysada, Grzegorz; Bazarnik-Mucha, Katarzyna; Szczepanik, Magdalena; Wolan-Nieroda, Andżelina; Sobolewski, Marek
In clinical practice there is a need for a specific scale enabling detailed and multifactorial assessment of gait in children with spastic hemiplegic cerebral palsy. The objective of the study is to assess the Wisconsin Gait Scale (WGS) in terms of its inter- and intra-observer reliability in observational gait analysis of children with hemiplegic cerebral palsy. The study was conducted in a group of 34 patients with hemiplegic cerebral palsy. At the first stage the original version of WGS was used to assess gait. At the second stage a modified WGS was introduced and the same video recordings were rescored using the new, paediatric version of WGS. Three independent examiners performed the assessment twice (two weeks apart). Inter and intra-observer reliability of the modified WGS were determined. The findings show very high inter- and intra-observer reliability of the modified WGS. This was reflected by a lack of systematically oriented differences between the repeated measurements, very high value of Spearman's rank correlation coefficient 0.9  |R| < 1, very high value of ICC > 0.9, and low value of CV< 2.5% for the specific physical therapists. The new, paediatric version of WGS is a promising tool to be used in qualitative observational gait assessment of children with spastic hemiplegic cerebral palsy. The findings of the study have practical value as they show feasibility of the new, affordable, easy-to-use tool for gait assessment to be used in clinical practice specifically for children with spastic hemiplegic cerebral palsy.
Wybrane metody w ocenie efektów rehabilitacji u pacjentów po udarze mózgu leczonych w oddziale rehabilitacji
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2015) Przysada, Grzegorz; Guzik, Agnieszka; Wolan-Nieroda, Andżelina; Walicka-Cupryś, Katarzyna; Drużbicki, Mariusz
Celem pracy była ocena metod stosowanych do analizy stanu pacjentów i efektów rehabilitacji w grupie osób po udarze mózgu leczonych w oddziale rehabilitacji. Prześledzono również, w jakim stopniu stosowane w badaniu skale oceny stanu chorych są ze sobą skorelowane, a tym samym wiarygodne i przydatne w ocenie efektu rehabilitacji w tej grupie pacjentów. Materiał i metoda. Badaniem objęto grupę 1124 pacjentów po przebytym udarze mózgu. Średni wiek badanych w czasie rehabilitacji wynosił 64,3 lat ± 12,6, czas od udaru 24,4 miesięcy. W ocenie stanu pacjentów wykorzystano test Brunnström, wskaźnik Barthel, sprawność ogólną oraz test Wilcoxona oraz korelacji rang Spearmana, za istotność statystyczną przyjęto p > 0,05. Wyniki. Stwierdzono po zakończeniu rehabilitacji istotną poprawę we wszystkich stosowanych miarach sprawności. Największą średnią wartość poprawy w badanej grupie uzyskano z wykorzystaniem wskaźnika Barthel (3,25). U 4,6% badanych nie odnotowano poprawy w zakresie analizowanych testów i skal, natomiast aż, u 43,4% była ona widoczna we wszystkich trzech stosowanych w ocenie stanu pacjentów miarach sprawności. Wykazano przeciętna korelację testu Brunnström z dwoma pozostałymi miarami sprawności. Wnioski. Wielokierunkowa kompleksowa rehabilitacja, prowadzona przez zespół rehabilitacyjny przynosi istotną poprawę stanu pacjentów po udarze mózgu obserwowaną we wszystkich stosowanych miarach oceny sprawności. Test Brunnström, wskaźnik Barthel, test sprawność ogólnej służące do oceny stanu pacjentów po udarze mózgu pozostają w słabej wzajemnej korelacji, co udowadnia, iż mierzą różne aspekty zdrowia człowieka. Należy jednocześnie stosować kilka różnych metod oceny stanu zdrowia, co stwarza możliwość obiektywnej i szerokiej oceny uzyskanych wyników leczenia oraz zmian zachodzących w przebiegu procesu rehabilitacji.
Znaczenie metod neurofizjologicznych w diagnostyce zaburzeń rozwoju u niemowląt i małych dzieci z uszkodzeniami ośrodkowego układu nerwowego
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2023) Bejster, Anna; Przysada, Grzegorz
Diagnozowanie zaburzeń w rozwoju psychomotorycznym jest zadaniem trudnym z powodu niedojrzałości narządów i układów, wieku dziecka, podobieństwa objawów fizjologicznych, które ulegają zmianie w kierunku patologicznym. Kompleksowa diagnostyka obejmuje badanie pediatryczne, kliniczne badanie neurologiczne, kontrolę rozwoju fizycznego i psychomotorycznego. Pomocnicze są badania laboratoryjne i techniczne metody obrazowania OUN. Diagnostyka powinna być uzupełniona jak najwcześniejszą oceną fizjoterapeutyczną, logopedyczną i psychologiczną. Do usprawniania kwalifikowane są niemowlęta, u których w badaniu neurologicznym oraz w badaniach obrazowych stwierdzono wczesne uszkodzenie OUN i/lub diagnozowane metodami neurofizjologicznymi (metodą Vojty, NDT-Bobath, Prechtla) oraz w oparciu o tzw. kamienie milowe. Brak opanowania przez dziecko umiejętności opisanych jako „kamienie milowe” wskazuje najczęściej na opóźnienie rozwoju motorycznego i wymaga działań terapeutycznych. Ponadto stwierdza się zakłócenia w rozwoju reflektorycznym, zaburzenia napięcia posturalnego, zaburzenia integracji sensorycznej. W pracy szczegółowo omówiono neurokinezjologiczną diagnostykę opracowaną przez Vojtę, która pozwala wykryć zaburzenia ośrodkowej koordynacji nerwowej (ZOKN) w wieku wczesnonie-mowlęcym i określić stopień uszkodzenia OUN. Zastosowanie metod neurofizjologicznych pozwala na weryfikowanie indywidualnego postępowania usprawniającego w celu zapewnienia systematyczności i skuteczności działań terapeutycznych. Większość badaczy rekomenduje usprawnianie dzieci z ciężkimi uszkodzeniami OUN, w lżejszych przypadkach należy rozważyć, czy dziecko ma szansę na samoistną normalizację deficytów. W przeciwnym razie zaburzenia mogą mieć charakter tzw. minimalnych uszkodzeń mózgu, które w przyszłości manifestują się wadami postawy, zaburzeniami integracji sensorycznej czy nadruchliwością.