Trudności w rehabilitacji pacjentki po złamaniu typu pilon – studium przypadku

Abstract

Wprowadzenie: Złamanie typu pilon to wieloodłamowe, śródstawowe złamanie kości piszczelowej, strzałkowej i skokowej, które wymaga leczenia prowadzonego przez doświadczony zespół. Materiał i metody: 63-letnia pacjentka, która doznała złamania typu pilon, była leczona operacyjnie, a następnie rehabilitowana z dużymi utrudnieniami z powodu infekcji i martwicy tkanek. Do oceny postępów rehabilitacji wykorzystano: test dwóch wag, pomiar zakresu ruchu zajętego stawu, skalę bólu VAS, ocenę sposobu przemieszania się i jakościową ocenę chodu, skalę jakości życia SF-36, skalę VAS w odniesieniu do lęku. Wyniki: Wielokrotne nawroty procesu zapalnego oraz zakaz obciążania i ćwiczeń kończyny po etapowym usuwaniu instrumentarium i przeszczepach skóry doprowadzały do nasilania się dolegliwości bólowych i okresowych regresji efektów rehabilitacji, włącznie z powrotem do wózka inwalidzkiego. Jednorazowe zastosowanie terapii mięśniowo-powięziowej znacząco i niespodziewanie nasiliło proces zapalny i ograniczyło czasowo możliwości chodzenia. Obecnie chora porusza się o dwóch kulach łokciowych, na krótkich dystansach bez kul, stopa jest ustawiona końsko, zakres ruchu w stawie skokowym nie uległ zmianie i jest nadal śladowy. Wnioski: Liczne powikłania po złamaniu stawu skokowego typu pilon w znacznym stopniu utrudniają postęp rehabilitacji. Fizjoterapia powinna być dobierana bardzo ostrożnie i indywidualnie ze stopniowo dozowanym obciążaniem, gdyż zbyt intensywne jej prowadzenie może przyczynić się do pogorszenia i zmuszać do czasowego odroczenia rehabilitacji.

Introduction: A pilon fracture is a multi-fragmentation, intra-articular fracture of the tibia, fibula and talus bones. Treatment of this kind of fracture requires well qualified and experienced specialists. Material and methods: A 63-year-old patient who suffered a pilon fracture was treated surgically and then rehabilitated. There were many significant difficulties during the rehabilitation due to infection and tissue necrosis. The following methods were used to assess the progress of rehabilitation: a two-weight test, measurement of the ROM of the affected joint, the VAS pain scale, assessment of the manner of movement and qualitative assessment of gait, the SF-36 quality of life scale, and the VAS scale in relation to anxiety. Results: Multiple recurrences of the inflammatory process as well as the prohibition of straining and exercising the limb after the gradual removal of instruments and skin grafts operations led to an increase in pain and periodic regression of rehabilitation effects, including return to a wheelchair. One-time use of myofascial therapy significantly and unexpectedly intensified the inflammatory process and temporarily limited the ability of walking. Currently, the patient moves with two elbow crutches, for short distances without crutches, the foot is positioned in a plantar flexion, the range of motion in the ankle joint has not changed and is still insignificant. Conclusions: Numerous complications after the pilon fracture significantly impede the progress of rehabilitation. Physiotherapy should be applied very carefully and individually with a gradually dosed load. If it is carried out too intensively, it may cause the patient’s condition worsening or postpone rehabilitation progress.