The level of prosperity available is the value of what is produced in the economy. This is a general truth, while the level of well-being of community members is a consequence of the value added and the rules and mechanisms of national income distribution. The purpose of the paper is to show the macroeconomic principles of the division of the generated GDP value, based on the example of a simple model of the economy in a classic style: the economy is presented as the Great Bakery, which produces loaves of bread shared between employees and its owner, the Baker. The author uses this model to demonstrate the consequences of the division of the generated surplus, which is the Baker’s profit from three sources: development-oriented investments and the savings associated with them, the public sector and exportation. The author shows the structural consequences of reducing wages and shifting the tax burdens to the employees. He proves that the reduction of labor costs should be accompanied by an increase in the tax burdens imposed on companies – the Baker in his model. These rules of division have macroeconomic consequences and the author shows the effects for Poland’s position in a group of countries, presented as international comparisons (mainly OECD countries). The author shows that one of the key factors determining prosperity is the place of industry in the product development cycles produced by the global division of production. The amount of added value obtained at various stages of these production cycles is illustrated by the so-called smile curve. The author shows the international division of labor has led to the location of the industries of post-communist countries, including Poland, around the minimum of this curve. This causes the average level of wages and, consequently, welfare to be low. The analysis leads to the conclusion that a policy of structural changes is needed, one that will shape this division so that the country regains full production cycles and thus strengthens its economy. The author discusses the simplified thesis formulated by Jeffrey Sachs that sustainable development is the most important for prosperity. The author justifies the thesis that it is not so much development as the amount of added value generated by industry and the mechanisms of its distribution, and points out that, as Justin Yifu Lin observes, it is the structural changes which will lead to an increase in added value and modifications in the principles of its distribution, so as to increase social well-being.

Poziom dobrobytu jest określony przez wartość tego, co w danej gospodarce jest wytwarzane. Ale to na poziomie ogólnym, natomiast poziom dobrobytu członków społeczności jest konsekwencją wielkości wartości dodanej oraz zasad i mechanizmów podziału dochodu narodowego. Celem artykułu jest pokazanie makroekonomicznych zasad podziału wytworzonej wartości PKB na przykładzie prostego modelu gospodarki w stylu klasycznym: gospodarka przedstawiona jest jako Wielka Piekarnia, która wytwarza bochny chleba dzielone między pracowników a jej właściciela Piekarza. Autor wykorzystuje ten model dla pokazania konsekwencji podziału wytworzonej nadwyżki, która stanowi zysk Piekarza, między trzy kierunki: prorozwojowe inwestycje, z którymi powiązane jest oszczędzanie, sektor publiczny oraz eksport. Autor pokazuje strukturalne konsekwencje redukcji wynagrodzeń i przesuwania obciążeń podatkowych na pracowników. Dowodzi, że redukcji kosztów pracy powinno towarzyszyć zwiększenie obciążeń podatkowych nakładanych na firmy. Te zasady podziału mają konsekwencje makroekonomiczne i autor pokazuje, jakie są skutki dla miejsca Polski w grupie krajów przedstawianych w porównaniach międzynarodowych (głównie krajów OECD). Autor pokazuje, że jednym z kluczowych czynników decydujących o dobrobycie jest miejsce przemysłu w cyklach rozwoju produktów wytwarzanych w globalnym podziale pracy. Wielkość wartości dodanej uzyskiwanej na różnych etapach tych cykli wytwarzania ilustruje tzw. krzywa uśmiechu. Autor pokazuje, że międzynarodowy podział pracy doprowadził do ulokowania przemysłu krajów pokomunistycznych, w tym Polski, w okolicy minimum tej krzywej. To powoduje, że przeciętny poziom wynagrodzeń, a w konsekwencji dobrobytu, jest niski. Analiza prowadzi do wniosku, że niezbędna jest polityka zmian strukturalnych, które ukształtują ten podział tak, aby kraj odzyskiwał pełne cykle wytwarzania i w ten sposób umacniał swą gospodarkę. Autor dyskutuje uproszczoną tezę sformułowaną przez Jeffrey Sachsa, że dla dobrobytu najważniejszy jest zrównoważony rozwój. Uzasadnia, że nie tyle rozwój, co wielkość wartości dodanej wytwarzanej przez przemysł i mechanizmy jej podziału, wskazują na potrzebę zmian strukturalnych (co dostrzega Justin Yifu Lin), które doprowadzą do zwiększenia wartości dodanej i modyfikacji w zasadach jej podziału tak, aby zwiększyć dobrobyt społeczny.