Stopniowe ujawnianie się rzeczywistej skali zjawiska bezdomności w Polsce zaobserwowano od 1989 r. Skłoniło to naukowców do podejmowania badań, a także do analizowania tego problemu społecznego. Bezdomność w ujęciu historycznym znana była od bardzo dawna, jednakże stan wiedzy o tym problemie jest nadal zbyt skromny. Prowadzenie badań w środowisku bezdomnych osób jest niełatwe, a niekiedy nawet niebezpieczne. Sławomir Sidorowicz podkreślił, że badania są obarczone poważnymi barierami, wśród których wymienił m.in. trudności w definiowaniu zjawiska, w uzyskaniu reprezentatywnej grupy bezdomnych. Zbieranie danych jest ponadto uciążliwe, czasem przykre, praco-chłonne, czasochłonne, niebezpieczne, a zawsze bardzo kosztowne. Na trzy trudności dotyczące wypowiadania się na temat bezdomności wskazał K. Frysztacki. Pierwsza to kłopoty definicyjne co do istoty zjawiska i jego różnorodność. Kolejna wiąże się z określeniem liczby bezdomnych osób. Ostatnia dotyczy interpretacji, ponieważ w zależności od wyboru określonego stanowiska można w odmienny sposób rozumieć źródła i mechanizmy zjawiska, jak również wskazać sposoby przeciwdziałania. Waga problemu oraz nadzieja na zmianę sytuacji ludzi bezdomnych w wyniku naukowego rozpoznania tego zagadnienia skłania do badań i analiz. Celem artykułu uczyniono zatem zobrazowanie zjawiska bezdomności kobiet i mężczyzn w południowo-wschodniej części Polski, analizami objęto teren województwa podkarpackiego.