“Europe from War to War, 1914–1945” started as an attempt to document topics left blank in most textbooks dealing with twentieth century Europe. It ended up being a thoroughly researched, comprehensive study of the first half of the century. Its original structure features parallel chapters within each chronological section (1914–1919, 1929–1939, 1939–1945). Each section contains two chapters that deal with international and domestic matters. Chapters are organized topically. In the chapters focusing on international affairs, military and diplomatic issues are considered in their complementarity, and the technological and global dimensions of each conflict are highlighted. In chapters dealing with domestic matters, economic, political, demographic, and social developments are dealt with a systematic fashion. As a result of the consistent coverage of topics, the continuum of history reverberates throughout the book. “Europe from War to War, 1914–1945” highlights topics that are seldom handled in comprehensive studies of the time period, such as: the contributions of the colonies to European powers in both world wars; interwar projects for European unification; the role of Scandinavian, Iberian, and Balkan countries; the role of religion; transnational feminism; the demographics of minorities, emigration and refugees; the impact of both world wars on initiatives such as relief efforts, international labor regulation, and public health. Modernization, a key theme throughout the chapters dealing with domestic developments, is examined through five criteria: political change (democracy, human rights, political participation and liberal measures), demographic change (refugees, resettlements, migrations, and growth), economic progress (industrial modernization, agricultural reforms and labor legislation), social policies (welfare, professional mobility, public health, and women’s advancement), and urban development (urban planning, transportation). A separate chapter deals with cultural developments from 1914 to 1945; it provides an integrating perspective on the period’s momentous changes.

Tragiczne wydarzenia z lat 1914–1945 zostały przypieczętowane dwoma wojnami. Uznaje się je za część procesu, który rozpoczął się podczas Rewolucji Francuskiej i był przejawem dążenia do kontrolowania świata w imię postępu. Owa tendencja uwidaczniała się na trzech płaszczyznach i obejmowała kontrolę umysłów poprzez rewolucję naukową i oświecenie, kontrolę natury poprzez eksploatację zasobów naturalnych i rewolucję przemysłową oraz kontrolę nad światem poprzez kolonizację. Konflikty wywołane tymi dążeniami zakończyły się manichejską konfrontacją dobra i zła, która doprowadziła do najszlachetniejszego i najokrutniejszego ludzkiego zachowania, zamkniętego w lustrzanych odbiciach. Europa została po prostu uwięziona między zniszczeniem a odrodzeniem. Połączone razem – moc zabijania i moc uzdrawiania – stanowiły o tożsamości ówczesnej Europy. Niemożliwe jest pisanie o Europie XX wieku bez zwracania uwagi na teraźniejszość. Podwójna tragedia wojny i ludobójstwa, której doświadczyła Europa w latach 1914– 1945, spowodowała jej upadek, cofnięcie się „do zera” w rozwoju cywilizacyjnym. Był to wiek przemiany w historii Europy, która odegrała kluczową rolę w kształtowaniu dzisiejszej Europy. Dotknęła ona Europę tak głęboko, że dzisiejsza dynamika cywilizacyjna wciąż jest postrzegana przez tamten pryzmat i słownictwo tego okresu. Nadal jest miarą, której używamy do określenia i zmierzenia spektrum politycznego oddziaływania z „lewego” na „prawy”. Towarzyszy temu poczucie winy, że zniszczenie krajów i łamanie praw człowieka nie zostało jeszcze w pełni odpokutowane. Nasza próba wyjścia poza przeszłość ujawnia tylko szerokość i głębokość traumy, którą przeżyły trzy poprzednie pokolenia. Ocenie niezliczonych poważnych lub zupełnie drobnych incydentów towarzyszą emocje, które wciąż znajdują się w zbiorowej pamięci. Dopiero gdy minie okres rozliczenia, tylko wtedy, gdy pamięć uwolni się z emocji, możliwa będzie pełna historyczna synteza. Badania prowadzone przez współczesnych historyków nie służą temu, by ożywić przeszłość, ale by złagodzić emocje, jakie niosą, i by pielęgnować zdrową, uzdrawiającą rekonstrukcję przeszłości. Cel ten można osiągnąć tylko wtedy, gdy cała historia zostanie opowiedziana z godnością i uczciwością. Taki szacunek jest niezbędny w naszym wieku, gdzie pragnienie sensacji jest często wykorzystywane ze szkodą dla historycznej obiektywności. Ponadto, obecnie wiele problemów polaryzacyjnych zagraża sprawiedliwości społecznej i demokracji. Populizm, terroryzm instytucjonalny, łamanie praw człowieka i zagraniczna interwencja w „niespokojnych” krajach rzeczywiście mają głębokie korzenie. Czytanie teraźniejszości w świetle przeszłości należy wykonywać ostrożnie, z uznaniem dla równowagi między ciągłością a zmianą.