Medical Review T. 13, z. 4 (2015)
URI dla tej Kolekcjihttp://repozytorium.ur.edu.pl/handle/item/1600
Przeglądaj
Przeglądanie Medical Review T. 13, z. 4 (2015) według Temat "leczenie"
Aktualnie wyświetlane 1 - 2 z 2
- Wyniki na stronie
- Opcje sortowania
Pozycja Role of selected self-monitoring techniques in treatment of overweight and obesity in adolescents(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2015) Perenc, Lidia; Radochońska, Anna; Zaborniak-Sobczak, MałgorzataWstęp. Samokontrola uważana jest obecnie za podstawową metodę stosowaną w profilaktyce oraz terapii otyłości i nadwagi u młodzieży i dorosłych pacjentów. Jej istota polega na bieżącym rejestrowaniu informacji dotyczących rodzaju i ilości spożywanego pokarmu, jego wartości kalorycznej oraz codziennej aktywności fizycznej. Podstawowa rola samokontroli polega na podnoszeniu świadomości pacjenta w odniesieniu do jego zachowań, myśli i emocji wpływających na kontrolę wagi ciała oraz całkowity sukces leczenia. Cel pracy. Celem pracy jest przedstawienie korzyści związanych z zastosowania różnych metod samokontroli w procesie terapii nadwagi i otyłości u młodzieży. Materiał i metoda. Autorzy dokonali systematycznego przeglądu literatury dotyczącej zastosowania samokontroli w przebiegu terapii nadwagi i otyłości ze szczególnym uwzględnieniem młodzieży. Większość prac objętych przeglądem została opublikowana w XXI wieku. Wyniki. Analiza wybranych badań wykazuje, że samokontrola jest uważana za kluczowy element behawioralnej terapii nadwagi i otyłości u młodzieży. Pozytywne wyniki leczenia zależą od takich czynników, jak systematyczność w rejestrowaniu informacji, stosowanie urządzeń technicznych oraz motywacja prezentowana przez pacjenta. Wniosek. Analizowane prace badawcze, pomimo różnorodności zastosowanych metod, dostarczają empirycznych dowodów na obecność istotnego związku pomiędzy samokontrolą a korzystnymi wynikami terapii nadwagi i otyłości u młodzieży. Istnieje potrzeba prowadzenia badań nad rolą czynników psychologicznych w determinowaniu wyników leczenia tego rodzaju zaburzeń.Pozycja Rozwój i nowe perspektywy leczenia udaru mózgu w Polsce(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2015) Kaczorowski, Rafał; Murjas, Barbara; Bartosik-Psujek, HalinaUdar mózgu jest jednym z niewielu schorzeń neurologicznych znanych od starożytności. Jest to zespół kliniczny charakteryzujący się nagłym ogniskowym, a niekiedy uogólnionym zaburzeniem czynności mózgu, którego objawy utrzymują się dłużej niż 24 godziny lub wcześniej prowadzą do śmierci i nie mają przyczyny innej niż naczyniowa. Rocznie na udar mózgu na świecie zapada ok. 15 mln osób. W krajach wysoko rozwiniętych stanowi trzecią co do częstości przyczynę niesprawności osób dorosłych i drugą przyczynę zespołów otępiennych. W artykule przedstawiono historię leczenia udarów mózgu w Polsce, od pierwszych wzmianek w podręcznikach neurologii z lat 50. do czasów współczesnych. Przełomowe w leczeniu udarów mózgu okazały się minione 2 dekady, kiedy to dokonała się istotna zmiana w podejściu do osoby z udarem. Początkowo leczenie udaru polegało jedynie na pielęgnacji chorego i zapobieganiu powikłaniom ogólnoustrojowym oraz odleżynom. Dopiero w 2. połowie lat 90. XX w. rozpoczęto tworzenie wyspecjalizowanych oddziałów udarowych zapewniających kompleksową opiekę dla pacjentów. Przełomowe okazało się wprowadzenie do leczenia tkankowego aktywatora plazminogenu w celu rekanalizacji zamkniętego przez zmiany zakrzepowe lub zatorowe naczynia w ostrym okresie zachorowania. Leczenie to znacznie poprawiło stan funkcjonalny chorych. W ciągu ostatnich kilkunastu lat rozwija się koncepcja mechanicznej rekanalizacji naczyń wewnątrzczaszkowych, której pierwsze próby wykonywane są w kilku ośrodkach w Polsce.