Medical Review T. 13, z. 4 (2015)

URI dla tej Kolekcjihttp://repozytorium.ur.edu.pl/handle/item/1600

Przeglądaj

Aktualnie wyświetlane 1 - 10 z 10

Rozwój i nowe perspektywy leczenia udaru mózgu w Polsce
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2015) Kaczorowski, Rafał; Murjas, Barbara; Bartosik-Psujek, Halina
Udar mózgu jest jednym z niewielu schorzeń neurologicznych znanych od starożytności. Jest to zespół kliniczny charakteryzujący się nagłym ogniskowym, a niekiedy uogólnionym zaburzeniem czynności mózgu, którego objawy utrzymują się dłużej niż 24 godziny lub wcześniej prowadzą do śmierci i nie mają przyczyny innej niż naczyniowa. Rocznie na udar mózgu na świecie zapada ok. 15 mln osób. W krajach wysoko rozwiniętych stanowi trzecią co do częstości przyczynę niesprawności osób dorosłych i drugą przyczynę zespołów otępiennych. W artykule przedstawiono historię leczenia udarów mózgu w Polsce, od pierwszych wzmianek w podręcznikach neurologii z lat 50. do czasów współczesnych. Przełomowe w leczeniu udarów mózgu okazały się minione 2 dekady, kiedy to dokonała się istotna zmiana w podejściu do osoby z udarem. Początkowo leczenie udaru polegało jedynie na pielęgnacji chorego i zapobieganiu powikłaniom ogólnoustrojowym oraz odleżynom. Dopiero w 2. połowie lat 90. XX w. rozpoczęto tworzenie wyspecjalizowanych oddziałów udarowych zapewniających kompleksową opiekę dla pacjentów. Przełomowe okazało się wprowadzenie do leczenia tkankowego aktywatora plazminogenu w celu rekanalizacji zamkniętego przez zmiany zakrzepowe lub zatorowe naczynia w ostrym okresie zachorowania. Leczenie to znacznie poprawiło stan funkcjonalny chorych. W ciągu ostatnich kilkunastu lat rozwija się koncepcja mechanicznej rekanalizacji naczyń wewnątrzczaszkowych, której pierwsze próby wykonywane są w kilku ośrodkach w Polsce.
Sprawozdanie z 67 Jubileuszowego Kongresu Towarzystwa Chirurgów Polskich Lublin 2015
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2015) Ratajczyk, Józef
Różnorodność genotypowa i fenotypowa w zespole pierścieniowego chromosomu 21
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2015) Perenc, Lidia
Wprowadzenie. Zespół pierścieniowego chromosomu 21 należy do grupy chorób zależnych przede wszystkim od konstytucji genetycznej. Cel. Celem tej pracy jest usystematyzowanie i synteza wiadomości dotyczących różnorodności genotypowej i fenotypowej występującej w tym zespole. Materiał i metoda. Dokonano systematycznego przeglądu najnowszego piśmiennictwa odnoszącego się do etiopatogenezy oraz obrazu klinicznego zespołu pierścieniowego chromosomu 21. Wniosek. Zespół pierścieniowego chromosomu 21 charakteryzuje się zarówno różnorodnością genotypową, jak i fenotypową. U podłoża zespołu leży złożony i przypadkowy proces rearanżacji genomu. Posiada on równocześnie cechy zespołu malformacyjnego i dysplastycznego.
Od Redakcji
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2015) Kwolek, Andrzej
Nieprawidłowości żywieniowe populacji w wieku 12–17 lat i ich skutki
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2015) Sygit, Katarzyna
Wstęp. Racjonalny sposób żywienia, obok aktywności fizycznej, jest uważany za istotny element prozdrowotnego stylu życia. Wyniki wielu badań wskazują na istnienie wielu nieprawidłowości w sposobie odżywiania się dzieci i młodzieży w wieku szkolnym. Cel. Celem niniejszej pracy jest przedstawienie i ocena zwyczajów żywieniowych populacji 12–17- latków z woj. Zachodniopomorskiego i małopolskiego. Materiał i metodyka badań. Przeprowadzono 11 596 autorskich badań ankietowych oceniających model codziennego spożywania posiłków u dzieci i młodzieży w wieku 12–17 lat z województwa zachodniopomorskiego i małopolskiego (w tym 5879 dziewcząt i 5717 chłopców) ze środowiska miejskiego i wiejskiego. Technika badawczą był autorski kwestionariusz ankiety. W badaniach ankietowych uwzględniono: częstość spożywanych posiłków, status zatrudnienia rodziców, dojadanie między posiłkami, miejsce spożywania posiłków oraz zaburzenia w odżywianiu. Otrzymane wyniki poddano analizie statystycznej z wykorzystaniem testu Chi 2 Pearsona, V Cramera, R rang Spearman. Wyniki. W wyniku przeprowadzonych badań stwierdzono, iż niespełna 50% młodzieży spożywa codziennie I posiłek przed wyjściem do szkoły; II posiłek jest spożywany codziennie wyłącznie przez 47,91% badanych, obiad przez 84,90% (miejsce, w którym młodzież najczęściej spożywa obiad to dom rodzinny), a kolacja przez 72,27%. Ulubionymi produktami spożywanymi przez młodzież są: fast-foody, chipsy, słodycze oraz napoje gazowane. Niepokojący jest fakt podjadania między posiłkami (słodycze, chipsy). W populacji 12–17-latków zaobserwowano pierwsze oznaki zaburzeń w odżywianiu się: żarłoczność i poczucie braku kontroli nad jedzeniem (12,53%) oraz jadłowstręt (12,03%). Wnioski. Wśród badanych przeważają nieprawidłowe zachowania żywieniowe. Młodzież nie przywiązuje wagi do ilości spożywanych posiłków w ciągu dnia. Większość badanych spożywa produkty takie jak: fast-foody; chipsy czy słodycze. Znaczna grupa badanych dostrzega niepokojące objawy ze strony organizmu związane z nieprawidłowym odżywianiem.
Role of selected self-monitoring techniques in treatment of overweight and obesity in adolescents
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2015) Perenc, Lidia; Radochońska, Anna; Zaborniak-Sobczak, Małgorzata
Wstęp. Samokontrola uważana jest obecnie za podstawową metodę stosowaną w profilaktyce oraz terapii otyłości i nadwagi u młodzieży i dorosłych pacjentów. Jej istota polega na bieżącym rejestrowaniu informacji dotyczących rodzaju i ilości spożywanego pokarmu, jego wartości kalorycznej oraz codziennej aktywności fizycznej. Podstawowa rola samokontroli polega na podnoszeniu świadomości pacjenta w odniesieniu do jego zachowań, myśli i emocji wpływających na kontrolę wagi ciała oraz całkowity sukces leczenia. Cel pracy. Celem pracy jest przedstawienie korzyści związanych z zastosowania różnych metod samokontroli w procesie terapii nadwagi i otyłości u młodzieży. Materiał i metoda. Autorzy dokonali systematycznego przeglądu literatury dotyczącej zastosowania samokontroli w przebiegu terapii nadwagi i otyłości ze szczególnym uwzględnieniem młodzieży. Większość prac objętych przeglądem została opublikowana w XXI wieku. Wyniki. Analiza wybranych badań wykazuje, że samokontrola jest uważana za kluczowy element behawioralnej terapii nadwagi i otyłości u młodzieży. Pozytywne wyniki leczenia zależą od takich czynników, jak systematyczność w rejestrowaniu informacji, stosowanie urządzeń technicznych oraz motywacja prezentowana przez pacjenta. Wniosek. Analizowane prace badawcze, pomimo różnorodności zastosowanych metod, dostarczają empirycznych dowodów na obecność istotnego związku pomiędzy samokontrolą a korzystnymi wynikami terapii nadwagi i otyłości u młodzieży. Istnieje potrzeba prowadzenia badań nad rolą czynników psychologicznych w determinowaniu wyników leczenia tego rodzaju zaburzeń.
Brunatna tkanka tłuszczowa imitująca zmianę rozrostową krezki jelita cienkiego – opis przypadku i przegląd piśmiennictwa
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2015) Rzucidło, Mateusz; Błotnicki, Michał; Gutkowska, Dorota; Gutkowski, Krzysztof
Brunatna tkanka tłuszczowa (ang. brown adipose tissue, BAT) odgrywa kluczową rolę w procesie termogenezy bezdrżeniowej. W przeszłości uważano, iż BAT występuje tylko u noworodków i dzieci, jednak najnowsze techniki obrazowania dostarczają dowodów na obecność BAT również u osób dorosłych. Brunatna tkanka tłuszczowa lokalizuje się głównie w okolicy nadobojczykowej oraz szyi. Znacznie rzadziej obecność BAT można stwierdzić w okolicy aorty, nerek i nadnerczy oraz w obrębie sieci większej i okrężnicy. Diagnostyka obecności tego typu tkanki tłuszczowej opiera się głównie na badaniach obrazowych i badaniu histopatologicznym. W pracy przedstawiono rzadki przypadek 60-letniej chorej z dolegliwościami bólowymi w obrębie jamy brzusznej, diagnozowanej m.in. w kierunku zmiany rozrostowej krezki jelita cienkiego, która okazała się ogniskiem brunatnej tkanki tłuszczowej. Opis uzupełniono syntetycznym przeglądem piśmiennictwa.
Ocena efektów treningu chodu na urządzeniu Lokomat u dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym. Doniesienie wstępne
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2015) Flis, Dominika; Kwolek, Andrzej; Rusek, Wojciech
Cel: Celem pracy była ocena efektów treningu chodu u dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym, w warunkach dynamicznego odciążenia na Lokomacie. Materiał i metoda: Zbadano 11 pacjentów z mózgowym porażeniem dziecięcym, z postacią spastyczną, w tym 6 dzieci było z niedowładem czterokończynowym, 5 dzieci z niedowładem kurczowym obustronnym. Średni wiek badanych 9 lat. Każdego pacjenta zbadano przed i po 10 sesjach terapeutycznych. Oceniono stopień niesprawności motorycznej dziecka według skali Kudrjavcev oraz skali GMFCS, równowagę z wykorzystaniem skali Berg, chód z wykorzystaniem Wisconsin Gait Scale. Wyniki: U wszystkich dzieci nastąpiła poprawa, zakres poprawy był zróżnicowany. Poprawa chodu jest lepsza u dzieci z niedowładem kurczowym obustronnym. Nie stwierdzono istotnych statystycznie różnic w ocenie efektów równowagi pomiędzy obiema grupami badanych dzieci. Chód ulega poprawie u wszystkich dzieci, w największym zakresie poprawia się wędrówka biodra podczas przenoszenia właściwego, zgięcie stawu kolanowego, zmniejsza się ostrożność/ wahanie przed odbiciem. Równowaga ulega poprawie u wszystkich dzieci, a w największym zakresie poprawia się zdolność stania bez podparcia, sięgania do przodu oraz zdolność zmiany pozycji. Wnioski: Chód dzieci poprawia się w sposób zindywidualizowany, co wskazuje, że dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym wykazują zróżnicowane możliwości kompensacyjne. Wynik terapii jest uzależniony od stanu funkcjonalnego dziecka w momencie włączenia do terapii.
Potencjał zeta preparatów hemostatycznych TachoComb i Surgicel-Fibrillar krwi i kości zębodołu
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2015) Lewandowski, Bogumił; Zboromirska-Wnukiewicz, Beata; Maksymowicz, Radosław; Róg-Malawski, Adam
Wstęp. Zainteresowania autorów, zjawiskami elektrycznymi i elektrostatycznymi zachodzącymi w tkankach, narządach i płynach ustrojowych żywych organizmów oraz człowieka, od dekady pojawiają się w piśmiennictwie medycznym. Dotyczy to nie tylko wyjaśnieniu patogenezy chorób, ale również stosowanych procedur i sposobów leczenia. Cel. Celem pracy było określenie potencjału zeta, kolagenowo-fibrynowego opatrunku chirurgicznego TachoComb i preparatu utlenionej, regenerowanej celulozy Surgicel – Fibrillar, krwi i kości zębodołu. Materiał i metoda. Badania przeprowadzono w Zakładzie Ceramiki i Biomateriałów Instytutu Elektrotechniki we Wrocławiu, wykorzystując do pomiaru potencjału zeta urządzenia Zetasizer 2000 – firmy Malvern Instruments (UK). Wnioski. potencjał elektrokinetyczny w funkcji pH i funkcji temperatury obu badanych hemostatyków posiada ujemny ładunek. Potencjał zeta w funkcji pH dla TachoComb waha się od -15, 2 (+ -12)mV do -9, 8 (+ -0,9)mV, dla Surgicel-Fibrillar przyjmuje średnie wartości 17,5mV. Wartości potencjału zeta w funkcji temperatury dla TachoComb były nieco wyższe, średnio 15,9 mV, zaś dla Surgicel-Fibrillar wynosily od -16, 2 (+ - 1, 3)mV do -22, 0 (+ -1, 2)mV.
Duży mięśniak gładkokomórkowy żołądka imitujący guz stromalny u 53-letniej pacjentki – opis przypadku i przegląd piśmiennictwa
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2015) Stanek, Magdalena; Życiński, Przemysław; Książek, Mariusz; Gutkowski, Krzysztof
Nowotwory mezenchymalne żołądka najczęściej wykrywane są przypadkowo, w trakcie diagnostyki endoskopowej górnego odcinka przewodu pokarmowego. Większość z nich przybiera formę małych, łagodnych zmian ogniskowych nieistotnych klinicznie. W przypadku osiągnięcia dużych rozmiarów, wymagają szczegółowej diagnostyki endoskopowej, obrazowej i histopatologicznej. Pomimo dominacji guzów stromalnych wśród nowotworów mezenchymalnych żołądka, w diagnostyce różnicowej należy brać pod uwagę również inne zmiany nowotworowe, między innymi mięśniaki gładkokomórkowe. Właściwe różnicowanie jest istotne, ze względu na odmienny schemat postępowania terapeutycznego i nadzoru. W pracy przedstawiono przypadek dużego mięśniaka gładkokomórkowego żołądka, imitującego guz stromalny, u 53-letniej pacjentki. Wskazano na kluczowe elementy algorytmu diagnostycznego, ze szczególnym uwzględnieniem lokalizacji zmiany, obrazu endoskopowego oraz radiologicznego, a także badania histopatologicznego i immunohistochemicznego. Analizę przypadku poparto syntetycznym przeglądem aktualnego piśmiennictwa.

Przeglądaj

Przeglądanie Medical Review T. 13, z. 4 (2015) według Data wydania