Przeglądanie według Autor "Nowak, Wioletta"

Aktualnie wyświetlane 1 - 6 z 6

Azjatycki model pomocy rozwojowej
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2015) Nowak, Wioletta
Od początku XXI wieku obserwuje się wzrost poziomu pomocy rozwojowej. W udzielanie pomocy krajom rozwijającym się są zaangażowane nie tylko najbardziej rozwinięte gospodarki świata, ale także arabskie kraje naftowe i gospodarki wschodzące. Każda grupa donatorów kieruje się własnymi zasadami udzielania pomocy. Obecnie do najważniejszych azjatyckich donatorów należą Japonia i Chiny. Kraje te wraz z Koreą Południową stosują bardzo zbliżone strategie udzielania pomocy rozwojowej. Przede wszystkim, politykę pomocy rozwojowej podporządkowały osiąganiu korzyści narodowych. Japonia, Chiny i Korea Południowa pomoc rozwojową zastąpiły współpracą rozwojową. Unikają hierarchicznej relacji donator – odbiorca i nie interweniują w sprawy wewnętrze krajów beneficjentów. Często udzielają pomocy w celu zwiększenia siły nabywczej krajów odbiorców i zapewnienia sobie dostępu do nowych rynków zbytu. Pomoc azjatyckich donatorów nie zastępuje inwestycji zagranicznych w krajach – odbiorcach, ale ułatwia ich napływ. Często jest skutecznym narzędziem dyplomacji surowcowej. Według Japonii, Chin i Korei pomoc ma wzmacniać postawę samopomocy w krajach odbiorcach, a nie ją zastępować. W związku z tym, najczęściej ma formę pożyczek, które trzeba spłacać. Perspektywa spłaty wymusza bardziej przemyślane inwestycje rozwojowe oraz wzrost dyscypliny fiskalnej w krajach odbiorcach. Pomoc jest przeznaczana głównie na realizację określonych projektów mających na celu poprawę infrastruktury. Polityka pomocy azjatyckich donatorów skupia się na osiąganiu wzajemnych korzyści wynikających z połączenia pomocy rozwojowej, inwestycji i handlu.
Development Effectiveness of Foreign Assistance
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2014) Nowak, Wioletta
Since the beginning of the1960s, developed countries have spent over USD 3 trillion on official development assistance to promote economic growth and development in developing countries. Over the last few decades not only major donors but also aid objectives have been changing. The aid objectives reflected changes in geopolitics, the development objectives and views on the development process. Foreign aid very often was treated as an important tool of donors’ foreign and commercial policies. Theoretical studies developed in the sixties support the positive relationship between the foreign aid and economic growth. Two-gap model was used as the basis for calculation of aid requirements. The empirical research on the effectiveness of development aid are extensive and multidimensional. However, their results and conclusions are ambiguous. Principally there are two main strands of the literature on the relationship between foreign aid and economic growth. One group of studies claims that there is the positive aid-growth correlation, the second argues that this correlation is negative. Positive correlation between the foreign aid and economic growth can be either unconditional or conditional. In the second case the aid effectiveness depends on many different factors. The most important are specific conditions in the recipient countries, macroeconomic policy, geographical location, levels of aid allocation and aid modalities.
Koncepcje konwergencji w teorii wzrostu gospodarczego
(MITEL, 2006-06) Nowak, Wioletta
Liczne badania nad konwergencją ustaliły różne definicje, interpretacje i metody empirycznych weryfikacji zbieżności. Ogólnie rzecz biorąc, w teorii wzrostu można wyróżnić konwergencję między gospodarkami, które: oznacza wyrównanie poziomu dochodów per capita w różnych gospodarkach oraz konwergencję gospodarki do stanu równowagi. Wśród pojęć zbieżności między gospodarkami można wyróżnić klasyczne (zbieżność σ, bezwarunkowa (bezwzględna) zbieżność β, zbieżność γ), stochastyczne i technologiczne. Konwergencja warunkowa i konwergencja warunkowo-klubowa są przykładami konwergencja gospodarki do stanu ustalonego.
Rywalizacja handlowa Unii Europejskiej i gospodarek wschodzących w Afryce
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2016) Nowak, Wioletta
Unia Europejska jest najważniejszym partnerem handlowym Afryki. Jednak od początku globalnego kryzysu finansowego, systematycznie traci swoją przewagę nad gospodarkami wschodzącymi w handlu z krajami afrykańskimi. Od 2007 roku wymiana handlowa Chin, Indii, Brazylii i Turcji z 34 najsłabiej rozwiniętymi krajami Afryki przewyższa wymianę Unii Europejskiej z LDCs. Gospodarki wschodzące nie tylko rywalizują między sobą o afrykańskie surowce, rynki zbytu i wpływy na kontynencie, ale stanowią zagrożenie dla pozycji i interesów Europy w Afryce. W artykule pokazano skalę i trendy w handlu dobrami między krajami Unii Europejskiej i 54 krajami afrykańskimi oraz 4 gospodarkami wschodzącymi (Chiny, Indie, Brazylia, Turcja) i Afryką w latach 2000–2013. Wymianę handlową między stronami zbadano na podstawie danych UN Comtrade Database. Relacje handlowe Unii Europejskiej z Afryką są bardzo złożone. Unia prowadzi negocjacje z poszczególnymi krajami, grupami krajów i Unią Afrykańską. Deklaruje partnerstwo w stosunkach z Afryką, naciska na wielostronną liberalizację handlu przez kraje afrykańskie, ale sama wciąż stosuje protekcjonistyczną politykę wewnętrzną. Przeznacza coraz większe kwoty na pomoc dla Afryki. Jednak otrzymanie pomocy uwarunkowane jest spełnieniem szeregu różnych kryteriów. Gospodarki wschodzące traktują kraje afrykańskie jako równorzędnych partnerów, rozwijają współpracę Południe-Południe i nie ingerują w sprawy wewnętrzne swoich partnerów handlowych. Systematycznie zwiększają pomoc rozwojową nie stawiając przy tym warunków politycznych. Zarówno UE, jak i gospodarki wschodzące, łączą politykę handlową z polityką rozwojową i inwestycyjną. Wydaje się jednak, że gospodarki wschodzące znalazły efektywniejszy sposób.
Sposoby akumulacji wiedzy w modelach wzrostu gospodarczego
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2007) Nowak, Wioletta
Własności modelu wzrostu gospodarczego zależą od wyboru sposobu akumulacji wiedzy. W artykule analizuje się wybrane sposoby endogenizacji wiedzy w starej i nowej teorii wzrostu gospodarczego. W przypadku starej teorii prezentuje się koncepcję postępu technicznego indukowanego uczeniem się przez działanie oraz równania akumulacji wiedzy zaproponowane przez H. Uzawę (1965) i K. Shella (1966). Endogenizacja wiedzy w nowej teorii ukazana jest na przykładzie modelu P. M. Romera (1986) oraz modeli działalności badawczo-rozwojowej: P. M. Romera (1990), C. I. Jonesa (1995) i T. S. Eichera i S. J. Turnovsky’ego (1999). Ponadto w artykule bada się konsekwencje dla polityki ekonomicznej wynikające z wyboru danego sposobu endogenizacji wiedzy.
The Effect of Stabilization Programmes on Economic Growth
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2013) Nowak, Wioletta
The primary role of the IMF is to support the members when they have problems with balance of payments disequilibrium. For this purpose IMF developed various stabilization programmes that are based on the monetary approach to the balance of payments. A country can participate in IMF loan when it realizes tight monetary and fiscal policies. During period 1953–2011 a lot of countries participated in IMF programmes and the amount of approved IMF loans increased exponentially. There are a lot of empirical studies that focus on the effect of IMF’s stabilization programmes on output growth in supported countries. Most of them show that the participation in IMF loan programmes reduce or have negative impact on the output growth at least in short-run.