Przeglądanie według Autor "Boruta, Tadeusz"

Aktualnie wyświetlane 1 - 20 z 21

Cykl witraży do kościoła pw. Św. Józefa S. Pelczara w Rzeszowie autorstwa Tadeusza Boruty
(2020-09-01) Boruta, Tadeusz
Witraże autorstwa Tadeusza Boruty wykonane do kościoła pw. św Józefa S. Pelczara w Rzeszowie stanowią jedyny korpus dzieł sztuki witrażowniczej w tym kościele. Autor podjął się w nich nowej reinterpretacji ikonografii chrześcijańskiej włączając w nią współczesne elementy specyficzne dla miejscowej wspólnoty. Witraże te znakomicie harmonizują z architekturą tego nowoczesnej świątyni. Wypełniającą ścianę wejściową monumentalny witraż pt. "Sacra Conversatio" jest jednym z największych witraży na Podkarpaciu, gdyż mierzy 54 m². Jest 3 strefowy. W górnej części jest wizja Trójcy Świętej, przy czym, postać Syna jest oryginalną próbą połączenia dwudziestowiecznej ikonografii "Jezusa miłosiernego" z barokowym przedstawieniem "Serca Pana Jezusa". Poniżej są przedstawieni patroni parafii św. J. Pelczar i św. Jan Paweł II, którzy unoszą się nad pejzażem parafii ze świątynią w środku. Forma artystyczna witraży Tadeusza Boruty jest budowana z syntetycznych, czystych podziałów kolorowych szkieł i ołowianych szprosów, bez patynowania, podmalowywania szczegółów i wypalania malowanych fragmentów. Dzieła składające się na cykl witraży: 1. "Sacra Conversatio", wym. 1550x350 cm, witraż, 2020 r. 2. "Św. Rita", wym. 250x70 cm, witraż, 2018 r. 3. "NMP Fatima", wym. 250x70 cm, witraż, 2018 r.
Ikonografia martyrologiczna i doświadczenie mistyczne w malarstwie krakowskim drugiej połowy XX wieku
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2015-12) Boruta, Tadeusz
Ikonografia mesjanistyczno-martyrologiczna stanowiła istotny element w konstytuowaniu się polskiej tożsamości narodowej, szczególnie w okresach braku niepodległości. Tak było w czasie zaborów, jak i w okresie wojny polsko-bolszewickiej czy drugiej wojny światowej. Nabudowana na fundamencie tradycyjnej religijności Polaków i filozofii mesjanistycznej ówczesnych elit literacko-intelektualnych ikonografia martyrologiczna obrazowała teologiczno-historiozoficzny sens cierpienia, rolę Polski wśród narodów świata i eschatologiczną perspektywę dziejową. Także w latach 80. XX wieku, w ramach ruchu kultury niezależnej, sięganie przez twórców do tego sprawdzonego repertuaru środków symboliczno-znaczeniowych było nader częste, a zważywszy na kontekst społeczno-polityczny – jak najbardziej naturalne. Odmienną drogą podążali artyści w Krakowie, choć i oni byli mocno zaangażowani w antykomunistyczny ruch niezależny i często szukali inspiracji w myśli i tradycji Kościoła. W krakowskim środowisku malarzy ikonografia mesjanistyczno-martyrologiczna stanowiła zaledwie marginalną formę wypowiedzi. Odrębność ta miała niewątpliwie źródła w doświadczeniach intelektualnych i kulturowych dawnej stolicy. Po roku 1945 można mówić tu o wielorakości i zaskakującej ciągłości zjawisk artystycznych wyrosłych z refleksji teologiczno-metafizycznej, których continuum znajdziemy także dzisiaj. Na obraz tej sytuacji niewątpliwy wpływ miały: konserwatyzm elit intelektualnych, zachowana ciągłość kulturowa sięgająca XIX wieku, klerykalizacja miasta (w Krakowie funkcjonują do dziś liczne zgromadzenia zakonne, kilka seminariów duchownych oraz Uniwersytet Papieski Jana Pawła II – w latach 80. jeszcze jako Papieska Akademia Teologiczna), istnienie „Tygodnika Powszechnego” i wydawnictwa Znak. Akademicki charakter Krakowa, zbudowany na wielości uczelni i bardzo dużym środowisku artystyczno-humanistycznym, sprzyjał polaryzacji postaw od konserwatywnych po awangardowe. Niemniej obecność mocnego intelektualnie miejscowego Kościoła – dialogującego, otwartego na posoborowe zmiany, a przy tym bogatego w wybitne osobowości – nie mogła pozostać bez echa w twórczości najwybitniejszych artystów.
Ikonografia religijna artystek aktywnych w Ruchu Kultury Niezależnej
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2013-12) Boruta, Tadeusz
Czy badając jakiś obszar sztuki, możemy silić się na uogólnienia i powoływać się na determinizm płci? Czy istnieje religijna ikonografia bliższa kobietom-artystkom? W czasach, w których ideowo zaciera się różnice między płciami, są to twierdzenia niepoprawne i ryzykowne. Może jednak warto, bez waloryzowania, pochylić się nad specyficznym interpretowaniem przez kobiety artystki pewnych motywów ikonograficznych, szczególnie w sztuce, która dotykając problematyki religijnej, zachowuje prywatny charakter a nie jest przy tym liturgiczna. Najwięcej przykładów takiej twórczości w sztuce polskiej mamy w trudnych latach 80., gdyż powszechne poczucie tragizmu czasu i miejsca sprzyjało twórczości zakorzeniającej odbiorców we wspólnocie, jak i w odniesieniach metafizycznych. Myśląc stereotypowo o inspiracjach religijnych w twórczości kobiet, oczekiwalibyśmy sporej ilości dzieł ukazujących Maryję i intymną relację matki i syna. Niewątpliwie znajdziemy w latach 80. prace ukazujące Madonnę (zazwyczaj Jasnogórską), samą lub z Dzieciątkiem, ale bynajmniej, niewiele z nich ma ładunek prywatnych przeżyć. Nie siląc się na syntetyczne uogólnienia, mając jednak w pamięci setki obrazów autorstwa artystek aktywnych w Ruchu Kultury Niezależnej, mogę stwierdzić, że inspirując się ikonografią chrześcijańską, rzadko podejmowały one tematykę macierzyństwa, tak zdawałoby się bliską kobiecie. Natomiast całe bogactwo motywów pasyjnych było niewątpliwie bliższe ich stanom emocjonalnym. Możemy nawet zauważyć pewną specyfikę malowanych przez kobiety Ukrzyżowań, w których widoczna jest niechęć do dosadnego, anatomicznego kształtowania ciała. Wiele tu „niedopowiedzeń” formy, luministycznej ekspresji czy niemal abstrakcyjnej aranżacji powierzchni płótna. Znamienne jednak, że w większości realizacji przebija się troska o wspólnotę i bliźniego. Ta teologiczno-artystyczna potrzeba znalezienia formy dźwigającej doświadczenia wspólnoty powodowała, że artystki często sięgały po tematykę Wieczernika. Nawet gdy scena ta malowana była bez osób, jako martwa natura, wyrażała dramat rozstania, jak i nadzieję ponownego scalenia międzyludzkich więzi.
Kobieta pod kloszem? Agnieszki Ciury
(Instytut Sztuk Pięknych Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2022-12) Boruta, Tadeusz
Nowa stała wystawa sztuki pt. „XX+XXI. Galeria Sztuki Polskiej” w Muzeum Narodowym w Krakowie, w której eksponowany jest obraz Tadeusza Boruty pt. „Ślad” z cyklu „Via Crucis”.
(2021-10-15) Boruta, Tadeusz
Obraz Boruty znalazł się w nowej, stałej wystawie Muzeum Narodowe w Krakowie zatytułowanej XX+XXI. Galeria Sztuki Polskiej, która została otwarta 15 października 2021 roku, po ponad 10latach od eksponowania poprzedniej kolekcji. Stanowi ona przegląd wielości zjawisk i tendencji artystycznych, które pojawiły w Polsce w ostatnich 120 latach. Prezentuje twórczość polskich artystów działających na przełomie XIX i XX wieku (secesja, Młoda Polska, ekspresjonizm), w okresie międzywojnia (ekspresjoniści, formiści, koloryści, twórcy awangardowi), w czasach powojennych do roku 1989 (socrealizm, taszyzm, malarstwo materii, surrealizm, ekspresjonizm abstrakcyjny, nowa figuracja, sztuka zaangażowana, abstrakcja geometryczna i konceptualizm), a także w ostatnim trzydziestoleciu. Są tu dzieła najwybitniejszych twórców od Wyspiańskiego, Malczewskiego po artystów współczesnych. Wystawa ukazuje w sposób przekrojowy najważniejsze zjawiska, kierunki, prądy artystyczne poprzez wybitne dzieła z kolekcji Muzeum, która to należy do najważniejszych w kraju. Została ona przygotowana przez zespół kuratorów pod kierownictwem prof. A. Szczerskiego. Wystawie towarzyszy monografia pod tytułem „XX+XXI. Galeria Sztuki Polskiej - Muzeum Narodowe w Krakowie”, str.375, ISBN 978-83-7581-341-8. Jest to praca zbiorowa pod redakcją Magdaleny Czubińskiej. Album składa się z dwóch części. W pierwszej przedstawiono historię galerii sztuki współczesnej w Muzeum Narodowym w Krakowie, sięgającą początków tej instytucji (1879), omówiono też bliżej jej zbiory, w tym kolekcję malarstwa, rzeźby, prac graficznych, ceramicznych oraz szkła. W drugiej części zaprezentowano około 200 wybranych dzieł wielu z nich towarzyszą opisy pozwalające umiejscowić je w kontekście twórczości ich autorów, a także powiększenia ukazujące istotne szczegóły czy fakturę prac. Uzupełnieniem albumu jest spis obiektów, które można zobaczyć w nowo powstałej galerii.
O cyklach malarskich Podobieństwo – tożsamość? (P) Pauliny Luli oraz Podobieństwo – tożsamość? (K) Karoliny Luli
(Instytut Sztuk Pięknych Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2022-12) Boruta, Tadeusz; Sankowski, Jarosław
Obraz T. Boruty „Ocenzurowano” na wystawie w Galerii Sztuki Nowoczesnej w Bydgoszczy
(Muzeum Okręgowe im. Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy, 2021-12-13) Boruta, Tadeusz
Obraz Tadeusza Boruta pt. Ocenzurowano, 2021,akryl na płótnie, 40x40 cm na wystawie pt. "CZTERDZIEŚCI. Refleksja 40-lecia wprowadzenia Stanu Wojennego" w Muzeum Okręgowe im. Leona Wyczółkowskiego, Galeria Sztuki Nowoczesnej w Bydgoszczy. Obraz T. Boruty „Ocenzurowano” przedstawia ślady interwencji cenzury PRL-u w prywatną korespondencję, które zostały zestawione z ekranem komputera z widocznymi na nim ikonami mediów społecznościowych z napisem „ocenzurowano”. Obraz zwraca uwagę na problem istniejącej cenzury w sieci. Kurator wystawy prof. P. Lewandowskiego-Palle zaprosił do uczestnictwa w bydgoskiej wystawie czterdziestu profesorów tytularnych, którzy podjęli się realizacji obrazu malarskiego, we wspólnym dla wszystkich formacie 40 x 40 cm. Czterdzieści lat, czterdziestu artystów i czterdzieści na czterdzieści.
Obraz T. Boruty na wystawie „Premiera Muzeum”,
(2019-10-16) Boruta, Tadeusz
Obraz Tadeusza Boruty „Forma na Polonię, na chleb powszedni, na opłatek, na babkę świąteczną i baranka wielkanocnego” (275 x 180 cm obraz olejny na płótnie, 2000r.) został wystawiony na wystawie „Premiera Muzeum”, inauguracyjnej ekspozycji nowo otwartego muzeum w Warszawie: Mt 5,14 | Muzeum Jana Pawła II i Prymasa Wyszyńskiego. Był on zwornikiem jednej z 9 przestrzeni ekspozycji, która od tytułu tego obrazu jest nazwana „Forma Polonia”. Jednocześnie obraz ten został włączony w stałą kolekcję tego Muzeum, które, co istotne dla prestiżu placówki, ma status Muzeum Narodowego. Mt 5,14 | Muzeum Jana Pawła II i Prymasa Wyszyńskiego to jedno z najwyżej i najbardziej oryginalnie usytuowanych muzeów w Polsce. Kontekst umieszczenia obrazu Tadeusza Boruty na ekspozycji opisuje recenzent: „Centralne miejsce w strefie zajmuje ekspozytor z sukienką oraz kopią obrazu Czarnej Madonny. Naprzeciwko znajduje się dzieło Tadeusza Boruty „Forma Polonia” ukazujący symbole obecne od wieków w życiu Polaków. To skonfrontowanie formy i treści, jakie uosabia jasnogórska ikona”. O randze tego nowego muzeum i jego kolekcji świadczy obecność na jego otwarciu, m.in.: Prezydenta RP Andrzeja Dudy, Wicepremiera Piotra Glińskiego, Kardynała Kazimierza Nycza. W kolekcji nowego muzeum są dzieła, m.in.: Stefana Gierowskiego, Jerzego Kaliny, Aldony Mickiewicz, Piotra Młodożeńca, Krzysztofa Skórczewskiego, Mariana Czapli. Informacje i relacje z ekspozycji „Premiera Muzeum” były niemal we wszystkich telewizyjnych programach informacyjnych.
Obrazy Tadeusza Boruty na wystawie "Artyści z Krakowa. Generacja 1950-69" w Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie MOCAK
(Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie MOCAK, 2020-10-10) Boruta, Tadeusz
3 obrazy olejne Tadeusza Boruty z cyklu „Św. Franciszek oddaje się pod opiekę Kościoła” zaprezentowane zostały na wystawie: „Artyści z Krakowa. Generacja 1950-69” w Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie MOCAK w dniach 29.10.2020 do 08.06.2021r. Wystawa "Generacja 1950-69" prezentuje najwybitniejszych twórców związanym z Krakowem, urodzonych w latach 50. i 60. XX wieku. Wystawa ukazuje dominujące trendy i inspiracje w tym pokoleniu artystów, które wyraża się w różnych mediach.
Od feminizmu do duchowości ignacjańskiej. Sylwetka Ireny Popiołek-Rodzińskiej
(Instytut Sztuk Pięknych Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2019-12) Boruta, Tadeusz
Realizacja 16 obrazów na zamówienie The Polish Catholic Mission in Swindon (Anglia) do miejscowego kościoła pw. Św. Jana Pawła II
(2020) Boruta, Tadeusz
Obraz „Jan Paweł II - Pentecoste" został umieszczony w ołtarzu głównym nowo wybudowanego kościoła i stał się istotnym elementem jednoczącym wspólnotę religijną, nadając jej symboliczny wyraz i budując jej nową tożsamość. Sprzyja temu jego nowa ikonografia, która jest oryginalnym osiągnieciem autora na tle współczesnej sztuki figuratywnej. Jest tu nawiązanie do pogrzebu Jana Pawła II i jednocześnie do ikonografii Zesłania Ducha Św.(„Pentecoste"). Oprócz namalowania obrazów do ołtarza głównego i do bocznego retabulum Boruta namalował 14 stacji Drogi Krzyżowej, które od strony artystycznej są redefinicją tradycyjnej ikonografii Via Crucis, a poprzez wąskie kadrowanie, nadana im została współczesna ekspresja niczym z kadrów filmowych. Tadeusz Boruta wykonał także projekty plastycznej aranżacji całej przestrzeni kościoła i poszczególnych elementów (nastawy ołtarzowej, mensy, ambony, nastawy ołtarzowej, katedry, chrzcielnicy, ławek, posadzki, kolorystyki wnętrza), co nadało całościowy wygląd tego miejsca wspólnoty, a tym samym jest to dzieło całościowe autora. To monumentalne dzieło ma bardzo duży obszar oddziaływania, gdyż powstało dla ponad 10tysięcznej wspólnoty katolików, głównie polskiego pochodzenia mieszkających w 200tysięcznym przemysłowym mieście Swindon w Anglii. The Polish Catholic Mission in Swindon pełni też funkcje kulturalne, gromadząc społeczność Polonii z całej Wielkiej Brytanii na różnego rodzaju imprezach kulturalnych (koncerty, sympozja, wykłady). Mimo, że wspólnota katolików mieszkających w Swindon należy do największych w Anglii to dotąd nie miała ona własnego kościoła (liturgia sprawowana była w sali Domu Polskiego). Stąd olbrzymi wysiłek miejscowej społeczności by uzyskać i wyposażyć świątynię. Na zestaw obrazów składa się: 1. „Św. Jan Paweł II - Pentecoste", wym. 300x200 cm, obraz olejny na płótnie, 2018r.; 2. „Najświętsze Serce Pana Jezusa”, wym. 120x80 cm, olej na płótnie, 2018r.; „Via Crucis" 3. 14 obrazów o wymiarach 55x55 cm, obrazy olejne na płytach MDF, 2020r.
Realizm radykalny Luciana Freuda
(Wydział Sztuki UR, 2018-12) Boruta, Tadeusz
The article explores the painting of Lucian Freud. The author observes that Freud’s painting is very academic. It is not academicism understood as a trend in art. hedged with rules, hierarchy of themes, the ideal of neo-classical form and the idea of beauty. Indeed, Freud’s painting can be said to be diametrically opposed to any classicizing styles. The author believes the academicism of the artist’s attitude might stem from his style of work taken from the tradition of nineteenth-century art schools. It is reflected in his careful examining of reality. Artistic development is based on hard work, watching nature and studying Old Masters. Lucian Freud is not an avant-garde artist. After his initial fascination with surrealism he avoided any artistic fashions of the past half-century. He does not attempt to change or improve the world with his paintings. He does not fight anyone, nor does he try to engage art in the “correct” social and political ideas. He assumed the stance of a portrait painter, seeing himself as a mere observer. With time, Lucian Freud’s painting would become thicker, more texture-oriented, particularly thickening the paint on the faces and genitals. The bodies, which are again clothed in a thick “painting skin”, are often shown in bold, suggestive poses, often intimate, almost always with a strong expression of existential tension. Presenting nudity in an increasingly bold way, he by no means seeks to shock the viewer with eroticism. The resulting tension stems from the proximity which the artist admits the viewer to through his work, and from the fact the relation is unprotected. Freud’s late work is radical realism, with no meaningful poses, telling gestures, symbolism or lyricism; there is only the painted object, usually a nude figure, and the space of the studio.
Rola inspiracji w procesie tworzenia artystycznego Dyskusja wokół wystawy Inspiracje 13.
(Wydział Sztuki UR, 2017-12) Boruta, Tadeusz
Sens twórczości artystycznej w kontekście Medytacji nad Księgą Rodzaju z Tryptyku rzymskiego Jana Pawła II
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2009-12) Boruta, Tadeusz
W Medytacji nad Księgą Rodzaju z Tryptyku rzymskiego Jan Paweł II w skondensowany sposób ujął istotę twórczości artystycznej. Co więcej, ukazał jej niezbywalną rolę jako komponentu tożsamości chrześcijan. Wymowne wezwanie wszystkich artystów, by dali owoc swego widzenia, by „stworzyli obraz”, ma głębokie umocowanie w podstawowym dogmatycznym fundamencie chrześcijaństwa – w fakcie inkarnacji Boga. Obraz i podobieństwo człowieka do Stwórcy są kluczem do zrozumienia sykstyńskich fresków Michała Anioła, ale także kluczem do całej sztuki chrześcijańskiej. Co więcej, dzieło malarskie przedstawiając widzialną rzeczywistość ludzką odsłania realność Boską. Transcenduje ono ziemskie, czasoprzestrzenne uwarunkowania i wyraża odwieczne Słowo. Tym samym obraz staje się prasakramentem, gdyż w jego widzialnej formie wyraża się niewidzialne. Dla autora Tryptyku rzymskiego obraz potrzebny jest by zobaczyć Boga – ślady jego obecności w dziejach i w realności naszego „tu i teraz”. Dzieło malarskie odsłania nam prawdę istnienia, która wyraża się w idei emanacji Stwórcy w stworzenie. Pozwala głębiej uświadomić sobie, że jesteśmy stworzeni na „obraz i podobieństwo”, „w Nim żyjemy, poruszamy się i jesteśmy”. Zafascynowany sykstyńską wizją Michała Anioła Jan Paweł II zauważa: „Początek i kres, niewidzialne, przenikają do nas z tych ścian!”. A więc nie tylko zilustrowane dzieje, przedstawione treści, przedmioty i postacie, ale to co poza „progiem”, to co niewidzialne, Boskie, nieskończone kontemplujemy w dziele sztuki. I tu papież zauważa paradoks malarstwa – do Niewidzialnego prowadzi „cała ta bujna widzialność, jaką ludzki geniusz wyzwolił” w obrazie. Poprzez zobrazowanie ziemskiej rzeczywistości, posługując się zmysłowymi formami, artysta odsłania tajemnicę Boga. Dzieło sztuki objawia Słowo, będące na początku i do którego świat powróci u swego kresu.
Tadeusz Boruta laureatem Medalu Per Artem Ad Deum
(2019-06-10) Boruta, Tadeusz
W 2019 roku prof. dr hab. Tadeusz Boruta został uhonorowany Medalem Per Artem Ad Deum, przyznawanym od piętnastu lat przez Papieską Radę ds. Kultury, której przewodniczącym jest JE kardynał Gianfranco Ravasi. Jest to najważniejsza nagroda Papieskiej Rady Kultury, która „przyznawana jest za osiągnięcia, które w istotny sposób przyczyniają się do pogłębiania dialogu różnych kultur współczesnego świata, promując człowieka, jako jednostkę”. Jak brzmi uzasadnienie, Tadeusz Boruta otrzymał tą prestiżową nagrodę: „w uznaniu zasług za „twórczość, prowadzącą do poszukiwania indywidualnej relacji z Bogiem przez współczesnego człowieka”. Papieska Rada do spraw Kultury przyznająca medal utworzona została w 1982 z inicjatywy Papieża Jana Pawła II, który powołując radę podkreślił: „dialog Kościoła z kulturami naszych czasów stanowi żywotne pole działania, na którym w tych ostatnich latach XX wieku rozgrywają się losy świata”. To wyjątkowe wyróżnienie przyznawane jest za realizację przedsięwzięć, które przyczyniają się do rozwoju kultury i sztuki, pogłębiają dialog między ludźmi różnych narodowości, są istotne z punktu widzenia teorii społeczeństwa, filozofii, prawa czy religii. Przez szesnaście lat przyznawania Medalu Per Artem Ad Deum uhonorowani nim zostali, m.in. tak wybitni twórcy jak: Krzysztof Penderecki, Arvo Pärt, Ennio Morricone, Wojciech Kilar, Krzysztof Zanussi, Mario Botta, Stanisław Niemczyk, Stanisław Rodziński, Adam Bujak, Arnaldo Pomodoro, Leszek Mądzik, ks. Tomáš Halík, ks. Michał Kazimierz Heller, o. Jan Andrzej Kłoczowski, Aleksander Sokurow.
The Neo-Platonic Supper
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2011-12) Boruta, Tadeusz
Artykuł dotyczy Ostatniej Wieczerzy Macieja Świeszewskiego, jednego z bardziej znanych obrazów w malarstwie polskim ostatnich lat. Praca ma wymiar uczty eschatologicznej. Obficie zastawiony stół biesiadny, którego prostokąt symbolizuje rzeczywistość ziemską, unosi się wraz z ucztującymi w jakieś nieokreślonej, niebieskiej przestrzeni Nowego Jeruzalem. Artysta dokonuje przy tym interesującego studium wizerunku Jezusa. Malując Go o potrójnym obliczu, tworzy zupełnie nową ikonografię. Wizja ta, zobrazowana na centralnej osi kompozycji, emanuje na całość płótna. Patrząc od góry napotykamy wierzchołek trójkąta. Jego biel symbolizuje pierwotną, neoplatońską jednię Boga. Schodząc w dół rozszczepia się ona na różne kolory tęczy – znak pojednania, miłosierdzia i przymierza pomiędzy Stwórcą a stworzeniem. Stół biesiadny, pełen płodów ziemi, płynący po bezmiarze wód, jest w równej mierze arką co stołem ofiarnym. Praca Macieja Świeszewskiego i zestawione z nim obrazy Aldony Mickiewicz ukazują scenę Ostatniej Wieczerzy w symbolicznym wymiarze filozofii neoplatońskiej. U gdańskiego artysty sprawcza łza Boga, spadając w centrum ziemskich wód, tworzy nowe życie i obrazujące emanacje fale, które rozchodząc się od środka zagarniają coraz większą przestrzeń w kręgach eschatologicznych symboli. Aldona Mickiewicz kwadrat stołu (symbolizujący Ziemię) obleka obrusem i wpisuje w niego okrąg zakreślony rozmieszczeniem ułomków chleba i fałd obrusu. Emanującym centrum jest u niej Eucharystia, zobrazowana talerzem z chlebem i karafką z winem. Tworzy ona symboliczny obraz wspólnoty Mistycznego Kościoła. Artystka jest jednak w swojej wizji niepewna, zatrzymuje się na opisie codzienności, dzieli się wątpliwościami. Jej obrazy są znakami zapytania o istotę naszego życia. W swojej Ostatniej Wieczerzy zatrzymuje chwilę zwijania obrusu zastanawiając się, czy spod niego ukaże się pusty, ziemski stół czy obiecane Królestwo Boże. W prozie zwyczajnego posiłku odsłania się metafizyczny sens sceny. Świeszewski jest natomiast wizjonerem, zdaje się, że olbrzymia erudycja i wiedza pozwalają mu zaglądnąć na weselną ucztę Kościoła Tryumfującego.
Via Crucis autorstwa Józefa Jerzego Kierskiego
(Instytut Sztuk Pięknych Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2019-12) Boruta, Tadeusz
„Walka Aniołów” obraz olejny Tadeusza Boruty pt. na wystawie „Nowe spojrzenie. Galeria Polskiej sztuki współczesnej”, będącej stałą prezentacją nowej kolekcji Muzeum Narodowego w Gdańsku
(Muzeum Narodowego w Gdańsku, 2019-12-22) Boruta, Tadeusz
„Walka Aniołów” obraz olejny Tadeusza Boruty pt. na wystawie „Nowe spojrzenie. Galeria Polskiej sztuki współczesnej”, będącej stałą prezentacją nowej kolekcji Muzeum Narodowego w Gdańsku, Oddział Sztuki Nowoczesnej, Gdańsk-Oliwa. Od 22.12.2019 do 31.12.2022 r. Wystawa prezentuje najważniejsze zjawiska, kierunki artystyczne w sztuce ostatnich dekad. Koncentruje się ona wokół kluczowych kulturowych i społecznych dyskursów. Wystawa ma na celu ukazanie wieloaspektowego i interdyscyplinarnego obrazu sztuki wyrażającej rozumienia współczesność. Obraz T. Boruty został włączony do zbiorów Muzeum, które mają charakter międzynarodowy.
Wystawa „#Dziedzictwo” w Muzeum Narodowym w Krakowie, na której zaprezentowany został obraz olejny Tadeusza Boruty pt. „Ślad” z cyklu „Via Crucis”
(Muzeum Narodowym w Krakowie, 2017-06-23) Boruta, Tadeusz
Wystawa pt. #Dziedzictwo była największą i najważniejszą wystawą w Polsce w ostatniej dekadzie. Jak podają media, zwiedziło ją ponad 70tysięcy osób. „Wystawa #dziedzictwo w MNK była głosem w toczącej się debacie na temat polskiego dziedzictwa. W przededniu stulecia odzyskania niepodległości debata ta zyskała nową dynamikę, skłaniając do postawienia pytania o nas samych, o to, jak definiujemy naszą historię, dorobek cywilizacyjny, specyfikę kultury narodowej i jej związki z otaczającym nas światem.” Wystawa ta jest istotnym głosem o duchowej kondycji narodu, do którego będą wracać badacze kultury polskiej. Poruszała ona całość wielowiekowego dziedzictwa narodu, prezentując obok kilkuset dzieł sztuki olbrzymią ilość artefaktów. Kuratorem wystawy był: prof. Andrzej Szczerski obecny dyrektor Muzeum Narodowego w Krakowie. Oprócz monumentalnego obrazu Tadeusza Boruty pt. „Ślad z cyklu Via Crucis”, na wystawie można m.in., zobaczyć: J. Matejki, S. Wyspiańskiego, J. Malczewskiego, T. Kantora, W. Strzemińskiego, J. Modzelewskiego, R. Woźniaka, A. Wróblewskiego, L. Sobockiego.
Wystawa „Kwiatowy Krzyż” w Galerii Kordegarda w Warszawie według scenariusza Tadeusza Boruty
(Narodowe Centrum Kultury, 2021-12-10) Boruta, Tadeusz
Wystawa "Kwiatowy krzyż" została zamówiona u T. Boruty przez Narodowe Centrum Kultury, jako główną wystawa upamiętniającą 40 rocznicę wprowadzenia stanu wojennego. Galeria Kordegarda ma szczególny prestiż. Usytuowana jest na przeciw Pałacu Prezydenckiego przed Ministerstwem Kultury i Dziedzictwa Narodowego, które ma nad nią patronat. Prezentowane na wystawie obrazy i fotografie przedstawiają specyficzną i oddolną formę oporu społecznego, która była swoistą wojną na kwiaty. Pokazano m.in. prace Łukasza Korolkiewicza, Wiesława Szamborskiego, Marka Sapetto, Jana Dobkowskiego, Crisa Niedenthala, Erazma Ciołka, Andrzeja Stawiarskiego, Stanisława Markowskiego, Piotra Augustynka.