Artykuł dotyczy zdecentralizowanego podejścia do syntezy estymacji
stanu obiektu złożonego poprzez rozdzielenie problemu optymalizacyjnego
na podproblemy o mniejszej wymiarowości. Główna idea metody
polega na przyporządkowaniu podobiektom indywidualnych wskaźników
jakości i prowadzeniu syntezy estymatorów w sposób sekwencyjny.
Wzmocnienia filtru złożonego wyznacza się rozwiązując problemy małej
wymiarowości (wymiarowość podobiektów). Uzyskuje się strukturę
odpowiadającą lokalnemu, klasycznemu filtrowi Kalmana oraz sprzężeń
skrośnych.
