(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2012) Głodowska, Agnieszka
Jednym z najważniejszych celów polityki strukturalnej Unii Europejskiej jest redukcja dysproporcji rozwojowych pomiędzy krajami członkowskimi i ich regionami. Głównymi beneficjentami tej polityki są kraje o niższym poziomie rozwoju społeczno-gospodarczego, w tym Polska. Wyniki badań skuteczności tej polityki dostarczają jednak niejednoznacznych wniosków co do realnej konwergencji, zwłaszcza na poziomie regionów unijnych. W związku z powyższym w artykule podejmuje się próbę oceny znaczenia konwergencji w polityce strukturalnej Unii Europejskiej na poziome definiowanych przez nią celów, jak i w rzeczywistości, analizując współczynniki β – beta i σ – sigma konwergencji dla krajów członkowskich i regionów NUTS2. Badanie potwierdza proces konwergencji na poziomie narodowym i dywergencji na poziomie regionalnym. Ostatecznie w artykule podejmuje się próbę oceny, jakie znaczenie kwestia konwergencji będzie miała w kolejnej perspektywie finansowej 2014–2020. Podstawą do wnioskowania na przyszłość są zalecenia wynikające z Piątego Raportu Spójności Strategii Europa 2020 oraz stanowiska poszczególnych państw.
