(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2015) Gasz, Małgorzata
Artykuł porusza tematykę potencjału innowacyjnego Polski na tle innych państw Unii Europejskiej. Podstawę do oceny tego potencjału stanowią parametry wskazane w Unijnej Tablicy Innowacyjności. Gospodarki UE cechuje duże zróżnicowanie w dziedzinie poziomu oraz tempa rozwoju innowacyjności, w efekcie czego mamy do czynienia ze znacznym poziomem dywergencji. W tej sytuacji mało prawdopodobne wydaje się osiągnięcie do 2020 r. 3% poziomu wydatków na B+R w skali całej Unii. By nadrobić dystans, jaki dzieli UE od światowych liderów w dziedzinie innowacyjności, którymi dziś są Korea Południowa, USA i Japonia, europejska polityka rozwoju innowacji w najbliższej przyszłości powinna być ukierunkowana na podejmowanie działań wspierających zwiększanie wydatków przedsiębiorstw na badania naukowe i rozwój, wzrost liczby patentów oraz wspólnych publikacji będących efektem współpracy sektorów publicznego i prywatnego w sferze badawczo-rozwojowej. Konieczne jest także przyspieszenie tempa komercjalizacji wyników prac badawczo-rozwojowych oraz systematyczne podnoszenie jakości szkolnictwa wyższego. Pomimo wprowadzenia szeregu nowych rozwiązań instytucjonalnych oraz wzrostu świadomości proinnowacyjnej wśród polskich przedsiębiorców, wyników, jakie Polska osiągała w dziedzinie innowacji w ostatnich latach nie można uznać ze spektakularne. W efekcie czego przepaść innowacyjna, jaka dzieli nasz kraj od innych państw UE nadal jest znacząca. Podniesienie potencjału innowacyjnego polskiej gospodarki wymaga podjęcia różnorodnych działań w wielu obszarach, umożliwiających w szczególności przejście od modelu rozwoju opartego na imitacji do modelu rozwoju opartego na innowacjach. Budowaniu przewag konkurencyjnych służyć mają m.in. własne rozwiązania innowacyjne.
