Przeciwdziałanie zjawisku bezdomności w Unii Europejskiej

Bezdomność jest zjawiskiem złożonym i wielowymiarowym. Najbardziej widoczną i ekstremalną formą ubóstwa i wykluczenia jest jej postać uliczna. Ten problem może również przejawiać się w innych formach, takich jak: przebywanie osób w placówkach, czasowe zamieszkiwanie u rodziny lub przyjaciół czy życie w warunkach nieodpowiednich i niebezpiecznych. Osobą bezdomną jest najczęściej samotny mężczyzna w średnim wieku, śpiący poza domem. Stereotyp ten nie odzwierciedla jednak zmieniającego się wizerunku bezdomnych, obserwuje się bowiem coraz większą liczbę młodych osób i kobiet. Studiując literaturę przedmiotu odnosi się wrażenie, że bezdomność jest przede wszystkim problemem mężczyzn, ponieważ ich odsetek jest większy niż kobiet czy dzieci.Szacuje się, że mieści się on wprzedziale 60–90%. Zdecydowanie mniej liczna jest populacja bezdomnych kobiet, od około 10% do 40%1 . Mając na względzie skalę zjawiska i jego specyfikę oraz fakt, że ta problematyka w kontekście profilaktyki w poszczególnych krajach jest różnie postrzegana i rozwiązywana, a ponadto nader rzadko poruszana w polskiej literaturze naukowej, w artykule skoncentrowano uwagę na zagadnieniu przeciwdziałania bezdomności w Unii Europejskiej (UE).