Zakres i szybkie tempo przeprowadzania niektórych reform, w szczególności ekonomicznych, spowodowały ujawnienie się w Polsce wielu problemów. Tego typu sytuacja jest przyczyną rozszerzania się sfery ubóstwa, pogarszania się stanu zdrowia ludzi oraz pojawiania się zachowań patologicznych. Mała odporność psychiczna człowieka na trudne sytuacje życiowe powoduje jego popadanie w stan bezradności. Osoby dotknięte bezdomnością stają się niezdolne do samodzielnego radzenia sobie, gubią się w otaczającej ich rzeczywistości (skutki kulturowe i osobowościowe charakterystyczne dla osoby bezdomnej). Kwestia bezdomności ma zatem charakter krańcowy (jest najtragiczniejsza w skutkach), a w konsekwencji patologiczny. Jawiące się problemy są polem dla aktywnej polityki społecznej, pomocy społecznej, ponadto w szczególności dla pracy socjalnej oraz działań o charakterze samopomocowym i charytatywnym. Podjęte rozważania są próbą refleksji podejmującej problem pomocy społecznej wobec osób bezdomnych w Polsce.