Przeglądanie według Temat "epidemiologia"

Aktualnie wyświetlane 1 - 2 z 2

Analiza zatruć dzieci hospitalizowanych w latach 2010-2014, w Szpitalu Wojewódzkim Nr 2 w Rzeszowie
(2016-03-21) Owsianik, Dorota
Wstęp. Zatrucia w populacji dziecięcej, zarówno niezamierzone jak i celowe wciąż stanowią istotny problem medyczny i są częstą przyczyną hospitalizacji. Celem niniejszej pracy była analiza przyczyn, okoliczności oraz przebiegu klinicznego wymagających hospitalizacji zatruć dzieci z okolic Rzeszowa w okresie pięcioletnim. Materiał i metody. Badanie miało charakter retrospektywny. Materiał pracy stanowiły informacje zawarte w dokumentacji medycznej pacjentów pediatrycznych hospitalizowanych z powodu zatrucia w latach 2010-2014 w Szpitalu Wojewódzkim Nr 2 w Rzeszowie. Analizowano czynniki takie jak: rodzaj trucizny, drogę wnikania trucizny do organizmu, celowość zdarzenia oraz okres hospitalizacji. W analizie uwzględniono również wpływ uwarunkowań środowiskowych, takich jak: miejsce zamieszkania dziecka, posiadanie rodzeństwa oraz występowanie chorób przewlekłych u pacjenta zatrutego. Wyniki. W analizowanym okresie czasu 903 dzieci było hospitalizowanych z powodu ostrego zatrucia. Wśród nich było 466 dziewczynek i 437 chłopców w wieku od 2 tygodni do ukończenia 18 roku życia. Większość zatruć stanowiły zdarzenia przypadkowe (59,8 %). Zatrucia niezamierzone najczęściej spowodowane były środkami chemii gospodarczej (31,3 %), podczas gdy główną przyczyną intoksykacji celowych były leki (44,6 %). W analizowanej grupie zatrucia celowe statystycznie częściej dotyczyły dziewcząt (62,8 %, p<0,001). Do zatruć dochodziło głównie na drodze pokarmowej. Średni czas hospitalizacji był najdłuższy dla pacjentów po celowym spożyciu środków leczniczych (3,6 dnia).
Diagnostyka molekularna i epidemiologia dermatofitów izolowanych od pacjentów województwa podkarpackiego
(2015-09-21) Worek, Mariusz
Dermatofity są grzybami strzępkowymi, których naturalnym środowiskiem występowania jest gleba. Od wielu lat dermatofity stanowią poważnym problemem zarówno w diagnostyce mykologicznej, jak i terapii. Prawidłowa i szybka identyfikacja dermatofitów jest niezbędna. Rutynowa diagnostyka laboratoryjna dermatofitów obejmuję kilka etapów, wśród których najważniejsza jest identyfikacja gatunku. Wyniki otrzymane w ramach rozprawy doktorskiej potwierdziły, że korzystając z metod fenotypowych czasem nie można prawidłowo określić gatunków, zwłaszcza jeżeli mamy gatunki należące do jednego rodzaju. Celem niniejszej rozprawy było zastosowanie metod molekularnych do diagnostyki klinicznej dermatofitów, pozwalających na jednoznaczną identyfikację, różnicowanie wewnątrzgatunkowe oraz porównywanie pokrewieństwa filogenetycznego izolowanych szczepów województwa podkarpackiego. Pierwszym etapem pracy była weryfikacja wyników fenotypowej identyfikacji zebranej kolekcji szczepów za pomocą molekularnej metody PCR-RFLP. Dodatkowo w celu ustalenia stopnia wewnątrzgatunkowego zróżnicowania części zebranej kolekcji dermatofitów, wykorzystano metodę PCR-MP. Kolejnym etapem pracy było opracowanie sond gatunkowo specyficznych w oparciu o technikę genomowej fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ do identyfikacji 3 najczęściej wywołujących zakażenia gatunków dermatofitów. Dodatkowym elementem badań była analiza aktywności flawonoidów oraz polifenolu wobec wzorcowych szczepów dermatofitów.