Przeglądanie według Temat "cultivation intensity"

Aktualnie wyświetlane 1 - 2 z 2

Ograniczenie wybranych środków produkcji w uprawie rzepaku ozimego: wyzwania i możliwości maksymalizacji plonu z zachowaniem aspektów ekologicznych
(Uniwersytet Rzeszowski: Południowo-Wschodni Oddział Polskiego Towarzystwa Inżynierii Ekologicznej z siedzibą w Rzeszowie, 2023-12) Fiedur, Marcin; Królikowski, Kamil; Jarecki, Wacław
Badania przeprowadzone w sezonie 2021-2022 mają charakter wstępny, a ich celem było zwrócenie uwagi na korzyści wynikające z zachowywania aspektów ekologicznych w produkcji rolnej. W doświadczeniu porównano reakcję dwóch odmian rzepaku ozimego (Tigris, Riccardo KWS) na dwa poziomy intensywności uprawy oraz opłacalność zastosowanych zabiegów agrotechnicznych. Z przeprowadzonych badań wynika, że plon i skład chemiczny nasion był uzależniony od zastosowanej technologii uprawy. Korzystniejsze efekty ekonomiczne uzyskano z uprawy rzepaku ozimego na poziomie średnio intensywnym (A2), pomimo niższego plonu. Odmiana Tigris przewyższała badanymi parametrami odmianę Riccardo KWS F1. Wykazano, że w systemach uprawy mniej intensywnej zwiększa się efektywność wykorzystania użytych środków do produkcji co może przyczynić się do zmniejszenia negatywnego wpływu na środowisko naturalne.
Reakcja pszenicy zwyczajnej jarej na zróżnicowaną intensywność uprawy oraz wysiew odmian przewódkowych w terminie jesiennym
(Uniwersytet Rzeszowski, 2018-09-27) Jarecka, Aneta
Dwa ścisłe doświadczenie polowe z pszenicą jarą zlokalizowano w Zakładzie Doświadczalnym Oceny Odmian w Skołoszowie (φ = 49°53´, λ = 22°44´, H = 230 m n.p.m.) w sezonach 2012/2013 - 2014/2015. Czynnikami pierwszego doświadczenia były: A - Poziom intensywności uprawy: średniointensywny - A1, intensywny - A2. B - Odmiany: Izera, Ostka Smolicka, Parabola, Struna, KWS Torridon, Tybalt, Arabella, Bombona, Kandela, Katoda, Łagwa, Monsun. Różnice w technologiach uprawy pomiędzy zastosowanymi poziomami agrotechniki dotyczyły poziomu nawożenia azotem, dokarmiania dolistnego oraz zróżnicowanej ochrony chemicznej łanu. W drugim jednoczynnikowym doświadczeniu, zbadano przydatność pięciu przewódkowych odmian pszenicy jarej (Izera, Ostka Smolicka, Parabola, Struna, Tybalt) do zasiewów późnojesiennych. Warunki pogodowe były zróżnicowane w latach badań i wpłynęły różnicująco na przebieg wegetacji roślin oraz zmodyfikowały szereg cech biometrycznych roślin a także wielkość i jakość plonu ziarna. Odmiany pszenicy jarej różniły się istotnie badanymi w doświadczeniu parametrami. Wysoko plonująca była odmiana KWS Torridon, zaś z odmian przewódkowych wysianych jesienią wysoko plonowała Parabola i Ostka Smolicka. Wyższy poziom intensywności uprawy (A2) w odniesieniu do poziomu niższego (A1) skutkował wydłużeniem okresu wegetacji roślin, mniejszym porażeniem przez choroby, zmiejszeniem wysokości roślin oraz ich wylegania, korzystniejszym wskaźnikiem SPAD, zwiększeniem obsady roślin na 1m2 oraz wzrostem plonu ziarna. Odmiany Ostka Smolicka i Łagwa wydały wysoki plon na obiektach z intensywnym poziomem technologii produkcji. Jakość ziarna pszenicy jarej z zasiewów wiosennych zależała głównie od roku badań lub odmiany, zaś w małym stopniu była zróżnicowana zastosowanymi poziomami intensywności uprawy. Odmiany pszenicy jarej z zasiewów jesiennych istotnie różniły się składem chemicznym ziarna a dodatkowo było to zmienne w latach badań.