Przeglądanie według Autor "Krupa, Barbara"

Aktualnie wyświetlane 1 - 2 z 2

Brak uzgodnienia z innym organem administracji wymaganego w art. 106 § 1 kpa jako przyczyna wznowienia postępowania administracyjnego
(Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2015) Krupa, Barbara
Wznowienie postępowania administracyjnego polega na stworzeniu stronie prawnych możliwości ponownego przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego i ponownego wydania rozstrzygnięcia w sprawie już zakończonej wydaniem decyzji ostatecznej. Uzasadnione jest wtedy przeprowadzenie ponownie postępowania administracyjnego. Chociaż postępowanie administracyjne ma jednorodny charakter, to często specyfika postępowań szczególnych wymaga udziału innych organów administracji. Ustawodawca uznał za zasadne, aby organy współdziałające w sposób sformalizowany mogły wyrazić swoje stanowisko. Podstawową regulację prawną w tym zakresie zawiera przepis art. 106 § 1 k.p.a. Organy administracji publicznej mają prawny obowiązek współdziałania, co wynika zarówno z zasady państwa prawnego, jak i z zasady trójpodziału władzy (art. 2 i 10 Konstytucji RP). Konsekwencje prawne naruszenia obowiązku współdziałania określa art. 145 § 1 pkt 6 k.p.a., stanowiący procesową gwarancję, że do współdziałania organów z mocy art. 106 k.p.a. dojdzie. Art. 145 § 1 pkt 6 k.p.a. odnosi się zatem tylko do takich sytuacji, w których w ogóle nie zwrócono się o zajęcie stanowiska. Inne naruszenia art. 106 k.p.a. nie są objęte tym przepisem. Przyczyna ta odnosi się zatem do okoliczności związanych z prowadzonym postępowaniem jeszcze sprzed wydania decyzji dotyczących działalności organu administracji. Zajęcie stanowiska (uzgodnienie lub zasięgnięcie opinii) to typowa kwestia o charakterze formalnym. W związku z tym brak stanowiska innego organu trzeba traktować jako naruszenie zasad samego postępowania. Do powołania się na tę podstawę nie jest konieczne przedstawienie związku przyczynowego między brakiem stanowiska a treścią decyzji, gdyż wznowienie postępowania na podstawie art. 145 § 1 pkt 6 k.p.a. następuje niezależnie od tego, czy brak współdziałania miał wpływ na treść decyzji.
Udział organizacji ekologicznych w postępowaniu administracyjnym o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji przedsięwzięcia
(Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2014) Krupa, Barbara
Ustawa z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko dokonała modyfikacji konstrukcji prawnej udziału organizacji społecznych w postępowaniach administracyjnych. Istota tej regulacji polega na wprowadzeniu nowego pojęcia do systemu prawnego w postaci „organizacji ekologicznej”. Definicja ta została oparta na konstrukcji pojęcia „organizacji społecznej” występującej dotychczas w kodeksie postępowania administracyjnego. Organizacja ekologiczna jest organizację społeczną wyspecjalizowaną w sprawach z zakresu ochrony zasobów środowiska, która działa w postępowaniu o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji przedsięwzięcia, a wymagającym udziału społeczeństwa. Jest to specyfika postępowania środowiskowego. Udział społeczeństwa jest istotnym elementem kontroli pracy administracji publicznej i ma charakter normatywny, bo zawarty jest w ogólnej zasadzie postępowania administracyjnego, nakazującej organom administracji pogłębianie zaufania obywateli do tychże organów. Inwestycje realizowane przez organy administracji czy też podmioty prywatne mają wpływ na środowiska lokalne, gdyż mogą ingerować we własność prywatną, jak i naruszać zasoby środowiska czy ingerować w lokalny krajobraz lub ład przestrzenny, przez co są one często powodem konfliktów społecznych. Organizacja ekologiczna może podejmować działania w interesie społecznym w celu ochrony środowiska, ochrony własności, jak i ochrony prawa poprzez artykulację stanowiska społecznego. Wzmocnienie udziału czynnika społecznego w postępowaniach administracyjnych (partycypacja społeczna) przynosi wymierne korzyści, gdyż przepracowane w ten sposób decyzje są akceptowane społecznie. Sam bowiem sposób postępowania organów w sprawie – bez względu na ich rozstrzygnięcia – może albo budzić zaufanie do władzy, albo też stać się przedmiotem kontestacji ze strony interesariuszy decyzji.