(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2018) Zabłocka, Maria
Pierwszy raz w prawie karnym wprowadzono instytucję przedawnienia ścigania przestępstw w ustawie uchwalonej za Augusta – lex Iulia de adulteriis coërcendis, która nakazywała w procesie karnym karać zdrady małżeńskie (adulterium) i zrównane z nimi czyny zwane stuprum, czyli stosunki z pannami i wdowami. Karany był też mężczyzna dokonujący tych czynów. Jednocześnie mąż, który nie rozwiódł się z niewierną i nie ukarał jej, oraz stręczyciele popełniali przestępstwo lenocinium. W ustawie tej po raz pierwszy wprowadzono instytucję przedawnienia karanych przez nią czynów. Oskarżenie nie mogło być wniesione po upływie 5 lat od popełnienia zakazanego czynu. Jednak prawodawstwo z okresu Tyberiusza starało się znieść przedawnienie oraz wprowadziło karalność prostytutek (dotychczas niepodlegających przepisom ustawy), natomiast cesarz Kaligula zamiast karania lenocinium wprowadził podatek od prostytutek i stręczycieli. Nadal jednak zgodnie z ustawodawstwem Augusta karano osoby dokonujące adulerium, stosując wobec adulterów instytucję przedawnienia wniesienia oskarżenia wynoszącą 5 lat.
