Polityki powrotów wobec syryjskich migrantów

Abstract

Współcześnie najwięcej państw udzielających schronienia migrantom należy do krajów rozwijających się z wewnętrznymi problemami i niewykształconą polityką wobec nich. Powroty do ojczyzny państwa te traktują jako formę zmniejszenia liczby migrantów i rozwiązania towarzyszących im kryzysów gospodarczych, politycznych czy społecznych. Jedną z nacji, wobec której próbuje się wdrożyć politykę powrotów, są Syryjczycy. W artykule analizie poddano przypadki trzech państw sąsiadujących z Syrią (Turcji, Libanu, Jordanii), które przyjęły największą liczbę jej obywateli. Celem artykułu jest zbadanie przyczyn leżących u podstaw polityk powrotu migrantów syryjskich do ojczyzny z powyższych państw. W artykule postawiono tezę, że czynniki wypychające Syryjczyków z sąsiednich państw przyjmujących nie miały wpływu na ich decyzję o powrocie do ojczyzny, ale mogły skłaniać do dalszej migracji.

Today, the largest number of countries sheltering migrants belong to developing countries with internal problems and uneducated policies towards them. These countries view returns to their homeland as a form of reducing the number of migrants and solving the economic, political or social crises that accompany them. One of the nations against which attempts are being made to implement return policies are Syrians. The article analyzes the cases of three countries neighboring Syria (Turkey, Lebanon, Jordan) that have taken in the largest number of their citizens. The purpose of the article is to examine the reasons behind the return policies of Syrian migrants to their homeland from the above countries. The article posits the thesis that the factors pushing Syrians out of neighboring host countries did not influence their decision to return to their homeland, but may have prompted further migration.