In this paper the main focus will be paid to national minorities being included into the Baltic states’ societal security concept. Following Russia’s full-scale invasion against Ukraine Lithuania, Latvia and Estonia have updated their national policies to enhance their sovereignty and territorial integrity as well as national identity and social resilience to hybrid threats. Those activities resulted from particular societal security perspective based on cultural identities of a nation or an ability of a society to function and develop. The paper presents how Lithuania, Latvia and Estonia define the national minorities in societal security context. From the methodological perspective it is a comparative study of the three countries with an aim to unveil different directions, models and approaches to a societal security category. The key finding is that Lithuania and Latvia based their social security approach on national symbols, values and sovereignty, while Estonian concept of societal resilience takes its roots in trust in state institutions, security of critical infrastructure as well as protection of lives and health of citizens in crisis situation. As a result the states may apply different instruments regarding national minorities to build social adaptability to risks and challenges.

Celem artykułu jest analiza kwestii włączenia mniejszości narodowych do koncepcji bezpieczeństwa społecznego w państwach bałtyckich. W następstwie pełnoskalowej inwazji Rosji na Ukrainę Litwa, Łotwa i Estonia zaktualizowały swoje polityki krajowe, aby wzmocnić swoją suwerenność i integralność terytorialną, a także tożsamość narodową i odporność społeczną na zagrożenia hybrydowe. Działania te wynikały ze szczególnej perspektywy bezpieczeństwa społecznego, opartej na tożsamości kulturowej narodu lub zdolności społeczeństwa do funkcjonowania i rozwoju. W artykule przedstawiono, jak Litwa, Łotwa i Estonia definiują mniejszości narodowe w kontekście bezpieczeństwa społecznego. Z metodologicznego punktu widzenia jest to badanie porównawcze trzech państw, mające na celu ukazanie różnych kierunków, modeli i podejść do kategorii bezpieczeństwa społecznego. Kluczowym wnioskiem jest to, że Litwa i Łotwa oparły swoje podejście do bezpieczeństwa społecznego na symbolach narodowych, wartościach i suwerenności, podczas gdy estońska koncepcja odporności społecznej ma swoje korzenie w zaufaniu do instytucji państwowych, bezpieczeństwie infrastruktury krytycznej oraz ochronie życia i zdrowia obywateli w sytuacjach kryzysowych. W rezultacie państwa mogą stosować różne instrumenty wobec mniejszości narodowych w celu budowania społecznej adaptacji do zagrożeń i wyzwań.