O PRACY I ŚWIĘTOWANIU W POKOŁCHOZOWEJ WSI W UKRAIŃSKICH KARPATACH

Prezentowanym tekstem próbuję, choć jedynie w wąskim stopniu, wypełnić lukę w badaniach na temat wpływu przemian społeczno-ekonomicznych jakie zaszły w ostatnich latach na Ukrainie na społeczności wiejskie. W artykule koncentruje się na ukazaniu wybranych elementów życia codziennego małej społeczności wsi Połonińskie znajdującej się w Bieszczadach Wschodnich. Główną podstawą źródłową są wyniki czterdziestodwudniowych badań terenowych. Życie codzienne w pokołchozowej rzeczywistości koncentruje się wokół pracy opartej w głównej mierze o zacofane rolnictwo i hodowlę. Powszedni trud z nią związany i jej niska opłacalność powodują pogrążanie się większość mieszkańców Połonińskiego w patologiach społecznych. Bieda, alkoholizm czy nielegalna wycinka lasu to tylko, niektóre z nich. Choroby społeczne nie omijają nawet tych, którzy z racji pełnionych funkcji w społeczności lokalnej powinni świecić przykładem. Pijany wójt, czy ksiądz to niemal codzienne obrazki z Połonińskiego. Lepiej żyje się tylko małej grupie, która w odpowiednim momencie miała dobry pomysł aby poradzić sobie w warunkach transformacji. Katalizatorem „ułatwiającym” życie w zmieniającym się świecie jest alkohol, spożywany bez względu na porę dnia. Okazją do jego wypicia jest w takim samym stopniu praca jak i święto. Picie to rytuał codzienności warunkujący społeczne relacje. Pewnego rodzaju kolorytem w szarość codziennej pracy wprowadza połonińskie „świętowanie”. Stwarza ono okazję przede wszystkim do intensywniejszych spotkań z krewnymi i sąsiadami. Zarówno święta religijne jak i rodzinne dają okazję do wspólnych spotkań, w kręgu rodzinnym czy sąsiedzkim. Nie mogą się one jednak obyć bez alkoholu pogłębiając tym samym pijaństwo wśród mieszkańców wioski.