Projekcja miękkiej siły Estonii jako konsekwencja udanej transformacji

Abstract

Po odzyskaniu niepodległości w 1991 r. Estonia rozpoczęła odbudowę kraju po dziesięcioleciach panowania Związku Radzieckiego. Założenia transformacji ustrojowej okazały się kluczowe dla przyszłości odradzającego się państwa. Oprócz fundamentalnych zmian politycznych, ekonomicznych czy społecznych, jakie przeprowadzono, umożliwiły one przede wszystkich geopolityczną rekonfigurację miejsca i znaczenia republiki we współczesnych stosunkach międzynarodowych. Decyzje przyjęte w latach 90. umożliwiły przeprowadzenie procesu modernizacji zarządzania państwem. Władze, świadome własnych możliwości, poszukując optymalnych sposobów stworzenia efektywnego aparatu administracyjnego oraz doprowadzenia do szybkiego wzrostu gospodarczego państwa, wdrażały cyfrowe rozwiązania. Wobec braku możliwości oparcia swojej „siły” na tradycyjnych wskaźnikach hard power: potencjale wojskowym, ekonomicznym czy geostrategicznym, zdecydowano o wykorzystaniu miękkich źródeł oddziaływania politycznego, a konieczność stworzenia nowego systemu administracyjnego przyczyniła się do jego rozwoju. Współczesna Estonia, posiadająca wyjątkowe zasoby soft power, jest dziś nowoczesnym państwem cyfrowym. Uwarunkowana ograniczonymi zasobami ludzkimi i finansowymi przyjęła cyfryzację jako optymalną możliwość rozwoju, a jej sukces w budowie zaawansowanego społeczeństwa cyfrowego sprawił, że projekcja soft power nie tylko wzmocniła wiarygodność republiki, ale również wpłynęła na preferencje krajów (rządów lokalnych, regionalnych, państwowych) mających ambicje cyfrowe i chcących korzystać z doświadczeń estońskiej e-administracji.

After regaining independence in 1991, Estonia began rebuilding the country after decades of the control of the Soviet Empire. The assumptions of the systemic transformation were crucial to the reborn state. In addition to the fundamental political, economic, and social changes that have been carried out, they allowed, above all, a geopolitical reconfiguration of the country, enabling a steady rise in the republic’s importance in contemporary international relations. The decisions adopted in the 1990s by Estonian governments led to a complete modernization of state management. Aware of their own abilities, the Estonian authorities were on the look-out for optimal ways to create an effective administrative apparatus and to facilitate a rapid economic growth of the state, and to this end they implemented digital solutions. As it was not possible to base one's "strength" on traditional hard power indicators: military, economic or geostrategic potential, it was decided to use soft sources of political influence. Moreover, the necessity to create a new administrative system contributed to the digital development of the state. Contemporary Estonia – equipped with a portfolio of unique soft power resources, is a modern digital state. Dictated by limited human and financial resources, Estonia adopted digitization as the optimal development opportunity, and its success in building an advanced digital society meant that the soft power projection not only strengthened its credibility, but also influenced the preferences of countries (local, regional, state governments) with digital ambitions and those who still want to benefit from the experience of the Estonian e-government.