Podmiotowość w organizacji – fakt społeczny czy postmodernistyczny postulat?

Abstract

Celem tej analizy jest próba odpowiedzi na pytanie, czy dążenie do samoregulowania, zarówno w wymiarze indywidualnym, jak i grupowym, znajduje odzwierciedlenie w strukturze, charakterze i dominujących formach życia organizacyjnego w Polsce. Te dominujące formy są niewątpliwie nowoczesnymi korporacjami transnarodowymi, legitymizowanymi przez ich niepodważalny sukces gospodarczy. Atrakcyjna pod względem skuteczności perspektywa upowszechniania odpowiada obecnie dominującemu kryterium maksymalnego zysku – lub, aby być bardziej neutralne i poprawne politycznie – maksymalnego zwiększenia korzyści dla klientów. Dlatego, choć ludzie są największym kapitale organizacji, w tej perspektywie nadal są postrzegani jako media generujące zyski, generujące koszty i przychody. Żądanie całościowego postrzegania podmiotów życia społecznego, ze szczególnym uwzględnieniem potrzeby samorealizacji w organizacjach formacyjnych, jest zaspokajane przez dostępną subiktywizm, choć na przykład pojęcie księgowości zasobów ludzkich zastępuje się pojęciami pomiaru kapitału intelektualnego, i zarządzanie zasobami ludzkimi – zarządzanie kapitału intelektualnego. W procesie społecznym o podmiotowej sekwencji twórczej i strukturalnej determinacji na poziomie organizacji, dominującą jest struktura hierarchiczna zrazelowana symbolicznym kreowaniem rzeczywistości.

The objective of this analysis is an attempt to answer the question whether the pursuit of self-fulfillment, either in an individual or group dimension, is reflected in the structure, character and dominant forms of organizational life in Poland. These prevailing forms are, undoubtedly, modern transnational corporations, legitimized by their undisputable economic success. An attractive, in terms of effectiveness, prospect of universalization corresponds to the currently dominant criterion of profit maximization – or, to be more neutral and politically correct – maximization of customer benefits. This is why, although the people are an organization’s greatest capital, in this perspective they continue to be viewed as profit media generating costs and revenues. The demand to view the actors of the social life holistically, with particular emphasis on the need of self-fulfillment in formal organizations, is met by available subjectivity, though for example the notion of human resources accounting is being replaced with the concepts of intellectual capital measurement, and human resources management – intellectual capital management. In the social process of subjective creativity sequence and structural determination on the organization level, what dominates is a hierarchic structure rationalized with symbolic creation of reality.