Dowód prima facie w postępowaniu cywilnym w sprawie roszczeń z tytułu błędów medycznych

Abstract

Postępowanie dowodowe w procesach cywilnych z tytułu błędu medycznego cechuje się pewnymi odrębnościami, które ukształtowały się głównie w praktyce orzeczniczej i wynikają z trudności dowodowych uwarunkowanych specyfiką procesów biologicznych zachodzących w organizmie człowieka. Zdaniem autora najbardziej charakterystyczną i najistotniejszą instytucją łagodzącą rygoryzm dowodowy w tzw. sprawach medycznych jest dowód prima facie, który nie został uregulowany wprost w k.p.c. Artykuł przybliża istotę dowodu prima facie oraz wskazuje jego wiodącą koncepcję w doktrynie i orzecznictwie, odnosząc się do jego genezy i wykorzystania w różnych systemach prawnych. Konkludując, autor postuluje konieczność ujednolicenia podejścia do stosowania omawianej instytucji w postaci uchwały Sądu Najwyższego, negując jednocześnie konieczność wprowadzenia jej podstaw legislacyjnych.

The taking of evidence in civil proceedings due to a medical error is characterized by certain differences, which were mainly shaped in judicial practice and result from the difficulties of evidence conditioned by the specificity of biological processes taking place in the human body. According to the author, the most characteristic and the most important institution mitigating the rigorism of evidence in the so-called “medical cases” is prima facie evidence that is not directly regulated in the Code of Civil Procedure. The article introduces the essence of prima facie proof and indicates its leading concept in the doctrine and jurisprudence, referring to its genesis and use in various legal systems. In conclusion, the author suggests the necessity to standardize the approach to the application of the discussed institution in the form of a resolution of the Supreme Court, at the same time negating the necessity to introduce its legislative basis.