Klauzule rebus sic stantibus w kontekście umów kredytowych z walutą obcą

Abstract

Niniejszy artykuł dotyka problematyki możliwości zastosowania klauzul rebus sic stantibus do umów kredytowych z walutą obcą. W tym zakresie zdania są podzielone, a judykatura i doktryna nie dają jednoznacznej odpowiedzi. Autor, poszukując rozwiązania problemu, przedstawia kontekst historyczny klauzul rebus sic stantibus oraz zasady pacta sunt servanda, a także ich aktualne relacje. Obserwowany od jakiegoś czasu rozkwit klauzuli rebus sic stantibus i osłabienie zasady pacta sunt servanda daje podstawy do postawienia tezy, że stosowanie tej klauzuli do umów kredytowych z walutą obcą nie jest wykluczone.

This article deals with issues of application rebus sic stantibus clauses to credit agreements with foreign currency. In this regard opinions are divided and as well doctrine as judicature cannot give a clear answer. The author in looking for a solution of the problem presents the historical context of rebus sic stantibus clause and pacta sunt servanda rule, describing their mutual relations. Observed for some time revival of rebus sic stantibus clause and weakening of the pacta sunt servanda rule gives the basis for thesis that adaptation this clause to credit agreements with foreign currency is not excluded.