Reżimy ochronne sui generis dzieł znajdujących się w domenie publicznej. Prawno-porównawcza analiza prawodawstwa szwedzkiego, polskiego i włoskiego w świetle unormowań unijnych

Abstract

Ograniczenia domeny publicznej przed każdorazowym zwielokrotnieniem takie jak domaine public payant oraz uregulowanie włoskie wprowadzają rozwiązania publicznoprawne do prawa autorskiego. Takowa publicyzacja jest niezgodna z prawem unijnym. Również unormowania polskie i szwedzkie odbiegają od ugruntowanego paradygmatu prawa autorskiego. Przez swój znacząco zawężony zakres oraz możliwość zastosowania w razie stwierdzenia naruszenia nie zaistniała szeroka praktyka ich stosowania. Trudną zastosowalność szwedzkich postanowień może powodować nie dość jasna klauzula generalna zawarta w przepisie. Należałoby dokonać jej wykładni, by móc zdecydować definitywnie o przyszłości tej instytucji. Ustawa chopinowska mimo bycia swoistym wyjątkiem w polskim porządku prawnym wydaje się być wyważonym rozwiązaniem w zakresie ochrony twórczości kompozytora. Jednakże należałoby zrezygnować z aspektu ochrony wizerunku pianisty z tych samych względów co włoskie „wieczyste prawa do wizerunku”.

Restrictions of the public domain against each reproduction such as the domaine public payant and the Italian regulation introduce public law solutions into copyright law. Such publicisation is incompatible with EU law. The Polish and Swedish regulations also deviate from the established copyright paradigm. Due to their significantly narrow scope and the possibility to apply in the case of an infringement, there has not been a wide practice of their application. The difficult applicability of the Swedish provisions may be due to the insufficiently clear general clause contained in the provision. It would need to be interpreted in order to decide definitively on the future of this institution. The Chopin Act, despite being a peculiar exception in the Polish legal order, seems to be a balanced solution for the protection of the composer's work. However, the aspect of the protection of the pianist's image should be abandoned for the same reasons as the Italian ‘perpetual image rights’.