Developing cooperation between British air, land and naval forces: 1903‒1918

Abstract

In 1914 the British Army went to war supported by a new branch of the British Armed Forces: The Royal Flying Corps. It has long been argued that the British were slow on the uptake regarding the military potential of the Wright brothers’ technological breakthrough, and that this consequently caused that Britain lagged behind her continental allies and rivals at the outbreak of The Great War. This article has been written to address and correct this viewpoint, highlighting that the lack of central direction actually enabled free-thinking spirits to develop a variety of military applications for airplanes. This ultimately ensured that Britain maintained a technological advantage throughout the war, and resulted in the Royal Air Force enjoying unparalleled dominance in the air by 1918.

W 1914 r. armia brytyjska wyruszyła na wojnę wspierana przez nową gałąź brytyjskich sił zbrojnych: Royal Flying Corps. Przez długi czas twierdzono, że Brytyjczycy nie nadążali za militarnym potencjałem przełomu technologicznego braci Wright, co w konsekwencji spowodowało, że Wielka Brytania pozostała w tyle za swoimi kontynentalnymi sojusznikami i rywalami w momencie wybuchu Wielkiej Wojny. Niniejszy artykuł został napisany w celu skorygowania tego punktu widzenia. Podkreślono w nim, że brak centralnego kierunku w rzeczywistości umożliwił wolnomyślicielom opracowanie różnorodnych zastosowań wojskowych dla samolotów. Ostatecznie zapewniło to Wielkiej Brytanii utrzymanie przewagi technologicznej przez całą wojnę i sprawiło, że Royal Airforce cieszyło się niezrównaną dominacją w powietrzu do 1918 r.