Charakter prawny umów o dostarczanie treści lub usług cyfrowych

Umowy o dostarczanie treści cyfrowych lub usług cyfrowych zostały uregulowane przede wszystkim w Dyrektywie 2019/770, która została implementowana do polskiego porządku prawnego w ramach Ustawy o prawach konsumenta. Polski ustawodawca nie zdecydował się na określenie charakteru prawnego takich umów. Dla cywilnoprawnej kwalifikacji istotna jest treść charakterystycznych obowiązków wynikających z danego stosunku zobowiązaniowego. Świadczeniem charakterystycznym dla umów o produkty cyfrowe jest ich „dostarczenie” (przy czym w przypadku „dostarczania usług cyfrowych” chodzi w istocie o świadczenie tychże usług). Dostarczanie treści cyfrowych polega na udostępnieniu lub umożliwieniu dostępu. Udostępnienie prowadzi do uzyskania trwałej kontroli nad określoną treścią cyfrową, podczas gdy umożliwienie dostępu zapewnia użytkownikowi wyłącznie ograniczoną w czasie możliwość korzystania. Świadczenie usług cyfrowych polega natomiast na umożliwieniu dostępu do tychże usług. Ze względu na kryterium rozciągnięcia w czasie spełnienia świadczenia, dostarczanie produktów cyfrowych może przybrać postać świadczenia jednorazowego, sukcesywnego lub ciągłego. Ze względu na szerokie ujęcie pojęcia treści cyfrowych oraz różne sposoby ich dostarczania, umowy o dostarczanie treści cyfrowych należy uznać za swoistą kategorię prawną obejmującą wiele różnych umów zawieranych i wykonywanych elektronicznie. Natomiast umowy o świadczenie usług cyfrowych należy zakwalifikować jako umowy o świadczenie usług, do których zastosowanie znajdą przepisy o świadczeniu usług drogą elektroniczną.

Contracts for the supply of digital content or services are primarily regulated by Directive 2019/770, which was implemented into the Polish legal order within the framework of the Consumer Rights Act. The Polish legislator has not opted to define the legal nature of such contracts. For the civil legal qualification, relevant is the content of the characteristic obligations arising from a given contractual relationship. The performance characteristic for contracts for digital products is their "supply". The supply of digital contents consists of making available or accessible. Making available leads to gaining permanent control over a specific digital content, while making accessible only provides the user with a time-limited capability for use. Providing digital services, on the other hand, involves making those services accessible. With regard to the criteria of duration of performance, the supply of digital products can occur in the form of one-time, successive or continuous performance. Due to the broad concept of digital content and the various ways of providing it, contracts for the supply of digital content should be known as a peculiar legal category encompassing many different contracts concluded and performed electronically. Digital service contracts, on the other hand, should be classified as service contracts to which the provisions on the provision of electronic services apply.