AKSJOLOGIA POSTMODERNIZMU W PERSPEKTYWIE PERSONALIZMU

Abstract

Próbie czasu podlega każda propozycja chcąca uchodzić za wiarygodną. Usiłowanie kształtowania nowej kultury przyszłości podjął postmodernizm. Wobec postmodernizmu wysuwa się niezliczoną ilość krytycznych uwag, z trudem przychodzi jednak uznanie całego postmodernizmu za dekadentyzm i zwątpienie w sens wszystkiego. Jeśli spojrzeć na postmodernizm jak na personifikację kryzysu, reakcję na rozczarowanie utopiami, które dominowały w epoce modernizmu, wówczas postmodernizm staje się znakiem ostrzegawczym, wizerunkiem zagubienia człowieka, który ucieka od prawdy o sobie, boi się jej i skłonny jest wierzyć, że taka prawda w ogóle nie istnieje. Wedle założeń personalizmu chrześcijańskiego, podstawą etycznego wymiaru ludzkiej aktywności jest zobaczyć siebie w prawdzie. Postrzeganie jednostki ludzkiej jako osoby pozwala dostrzec pełnię człowieka, bogactwo wymiarów duchowych, czego nie gwarantuje tożsamość pojmowana indywidualistycznie, na sposób postmodernistyczny. Monografia stara się potwierdzić istnienie alternatywy dla nietzscheańskiej śmierci Boga, w której kryje się epokowa decentralizacja kultury zachodniej. Podjęte zostają dwa cele badawcze: zlokalizowanie źródła kryzysu wartości w społeczeństwie postmodernistycznym oraz zaprezentowanie personalizmu chrześcijańskiego jako systemu intelektualno-egzystencjalnego, który jest w stanie oprzeć się sofizmatom postmodernizmu.

Each proposal that wants to be regarded as credible is a subject to the test of time. Postmodernism took an attempt to forming a new culture of the future. There are countless critical remarks moved towards the face of postmodernism, however it is hard to recognize the entire postmodernism as decadence and doubt into the meaning of everything. If you look at postmodernism as a personification of the crisis, a reaction to disappointment with utopias that dominated in the age of the modernism, then postmodernism becomes as a warning sign, an image of loss of a man, who escapes from truth about himself, he is afraid of it and he is even able to believe that such truth does not exist at all. According to assumptions of Christian personalism, the basis of the ethical dimension of human activity is to see oneself in truth. Perceiving the human individual as a person allows to notice fullness of the man, richness of spiritual dimensions, which is not guaranteed by individually understood identity, in a postmodern way. This monograph tries to confirm the existence of the alternative to Nietzsche’s death of God, which hides epoch-making decentralization of western culture. Two purposes are undertaken: locating the source of a spiritual crisis in society and introducing Christian personalism as an intellectual-existential system which is able to resist to postmodern sophisms.