Wywłaszczenie w antycznym Rzymie było instytucją prawa publicznego i jednocześnie przejawem władczej ingerencji państwa w sferę praw podmiotowych jednostki. Prowadziło ono do odjęcia osobie prywatnej najważniejszego spośród praw rzeczowych, tj. prawa własności nieruchomości. Mogło jednak dojść do tego wyłącznie po spełnieniu określonych przesłanek. Po pierwsze, wywłaszczenie musiał uzasadniać cel publiczny, który mógł być zrealizowany tylko dzięki pozyskanej nieruchomości. Po drugie, wywłaszczanemu wypłacano odszkodowanie.

Expropriation in ancient Rome was an institution of public law and, at the same time, a manifestation of the sovereign interference of the state in the sphere of subjective rights of an individual. It led to the removal of the most important of the most important rights in rem, ie the ownership of real estate, from a private person. However, this could only happen after certain conditions were met. First, the expropriation had to be justified by the public aim which could only be achieved thanks to the acquired real estate. Second, compensation was paid to the expropriated.