Głównym celem artykułu jest systemowa analiza uwarunkowań frekwencji głosowań przeprowadzonych w ramach budżetów obywatelskich szesnastu największych polskich miast. Oparta na wykorzystaniu kilku komplementarnych metod badawczych (analiza porównawcza, analiza danych zastanych, analiza treści), sprowadza się do testowania sześciu wyszczególnionych czynników. Artykuł dowodzi, że sformułowana hipoteza, zgodnie z którą o poziomie frekwencji decyduje sposób organizacji głosowania (weryfikowany za pomocą tych sześciu czynników), nie może być potwierdzona. Okazuje się, że zaledwie jeden z nich determinuje ten poziom. To z kolei skłania ku stwierdzeniu, że przyczyn wysokiej lub też niskiej frekwencji należy upatrywać po stronie innych uwarunkowań. Prezentowane rozważania wypełniają lukę w badaniach poświęconych aktywności obywatelskiej mieszkańców traktowanej jako warunek sine qua non prowadzenia polityki miejskiej.