Przeglądanie według Temat "commemoration"

Aktualnie wyświetlane 1 - 3 z 3

Between oblivion and exclusive memory. The past of the Jews in the collective memory of the inhabitants of Rzeszow
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2022) Malicki, Krzysztof
This monograph presents the issue of the collective memory of contemporary inhabitants of Rzeszow of the Jews living in the city until 1945. Before the outbreak of the war in 1939 the Jews constituted approximately 1/3 of the 40 thousands of residents of Rzeszow. More than 95% of them were killed in the Holocaust. The survivors left the city soon after the war and today there is not even a small community of that nationality. Almost all the places connected with the Jews (synagogues and cemeteries) were devastated and destroyed. Even though some of them were rebuilt, they have never returned to their functions. After the war, Rzeszow experienced huge socio-spatial changes. This prewar county town was transformed into one of the largest cities in the country, the capital of the province and the regional metropolis with 200 thousands residents in 2022. Postwar socio-demographic processes influenced the creation of a new urban organism where the awareness of the city inhabitants of the unique history is very low. The main objective of the research presented in this work is to diagnose the level of knowledge of the inhabitants of Rzeszow on the history of Jews in the local perspective. Another important goal is practical support for all activities that aim to build the memory of the city's past and its former inhabitants. The history of the Jews is an integral part of the history of Rzeszow. Including this knowledge in the local collective memory can only help foster proactive attitude and involvement in the dynamically developing city.
Proces upamiętniania ofiar II wojny światowej na terenach obecnych powiatów tomaszowskiego i zamojskiego
(Uniwesytet Rzeszowski, 2021-03-16) Koper, Ewa
Proces upamiętniania ofiar II wojny światowej na terenach obecnych powiatów tomaszowskiego i zamojskiego rozpoczął się od lata 1944. Należy jednak pokreślić, że od samego początku wojny, bardzo ważną rolę w dokumentowaniu losów poległych żołnierzy i zamordowanej ludności cywilnej, odegrał Polski Czerwony Krzyż. Na początku okresu powojennego bardzo dużą rolę w ustalaniu skali dokonanych zbrodni i zabezpieczaniu miejsc pochówków odegrały organy administracji samorządowej oraz Komisja Badania Zbrodni Niemieckich. Organizacjami, które aktywnie włączyły się od końca lat 40. w proces upamiętniania ofiar były również to: Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa oraz Związek Bojowników Walk o Wolność i Demokrację. Po okresie transformacji ustrojowej w 1989 r. wiele dotychczas przemilczanych lub zapomnianych wydarzeń zostało przywróconych pamięci społecznej. Szczególnie duże zasługi wniósł Światowy Związek Żołnierzy Armii Krajowej oraz Polski Związek Byłych Więźniów Politycznych Hitlerowskich Więzień i Obozów Koncentracyjnych. Podjęcie szeregu nowych inicjatyw nie wypełniło jednak przestrzeni publicznej koniecznymi upamiętnieniami. Pomniki lub inne formy memoratywne wciąż powstają by uczcić pamięć kolejnych jednostek lub grup, które pozbawiono życia w tragicznych okolicznościach w okresie II wojny światowej.
Serce boli, lecz opowiadać trzeba. Strategie upamiętniania w przedmowach do poematów romantycznych
(Wydawnictwo AVALON, 2016) Stanisz, Marek
Artykuł prezentuje charakterystykę literackich strategii upamiętniania przeszłości, którymi posługiwali się twórcy przedmów poprzedzających romantyczne poematy narracyjne (George Byron, Heinrich Heine, Adam Mickiewicz, Aleksander Puszkin, Juliusz Słowacki, Taras Szewczenko, Cyprian Norwid, Władysław Syrokomla, Mieczysław Romanowski). Celem przedstawionych rozważań jest ukazanie, jak autorzy tych tekstów rozumieli akty upamiętniania: co uznawali za warte poetyckiego uwiecznienia i jakie nadawali znaczenia oraz funkcje artystyczne relacjonowanym historiom z przeszłości. Analiza przedmów do wybranych poematów romantycznych dowodzi, że najczęstszym przedmiotem narracji upamiętniających były dzieje tajemniczych lub zupełnie anonimowych bohaterów z przeszłości, relacjonowane z subiektywnej, pomijającej fakty historyczne, zaangażowanej emocjonalnie perspektywy. Wśród najważniejszych celów poetyckich opowieści autorzy przedmów romantycznych wymieniali pragnienie wyrażenia tęsknoty za tym, co minione, a ponadto zwracali uwagę na niezwykłość relacjonowanych epizodów lub na głębię własnych przeżyć wywołanych ich kontemplacją. Gest zwrócenia się do przeszłości rozumieli zwykle jako formę jej ożywienia, jako zobowiązanie do pamiętania lub rozrachunek z tym, co minęło; niekiedy prezentowali relacjonowane wydarzenia jako klucz do zrozumienia procesów historycznych i przewidywania przyszłości. Dzięki demonstracyjnemu dystansowaniu się od oficjalnych źródeł historycznych autorzy prefacji do romantycznych poematów dokonywali swoistej „prywatyzacji” przeszłości – w ten sposób uporządkowany dyskurs historyczny zastępowali żywym, emocjonalnym, zsubiektywizowanym dyskursem pamięci.