Przeglądanie według Temat "Indie"

Aktualnie wyświetlane 1 - 4 z 4

Ewolucja nierówności dochodowych i majątkowych w Indiach w latach 1951–2019
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2021) Zaremba, Michał
Coraz większa liczba badań i dostępnych danych wyraźnie wskazuje na wzrost poziomu nierówności na całym świecie w ciągu ostatnich 30–40 lat. W tym kontekście szczególny przypadek stanowią Indie ze względu na ogromne zróżnicowanie etniczne, językowe oraz specyficzne, powstałe w wyniku wiekowej ewolucji, instytucje społeczne. Praca dzieli się na trzy części. W pierwszej przybliżony zostaje problem nierówności we współczesnym świecie i relacji z procesami wzrostu gospodarczego. Druga część jest poświęcona analizie nierówności w Indiach w latach 1951–1989, a trzecia analizuje ten problem od roku 1990. Artykuł kończy się zakończeniem, w którym syntetycznie przedstawiono wnioski z przeprowadzonych analiz. W pracy wykorzystywana jest przede wszystkim analiza historyczna bazującą na literaturze krajowej i zagranicznej oraz analiza danych zastanych. Zgodnie z przeprowadzaną analizą, w Indiach udziały poszczególnych percentyli w dochodzie i majątku otrzymywały się na względnie stałym poziomie w latach pięćdziesiątych, sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku, przy czym udziały dla górnych warstw zmniejszały się w tym czasie nieznacznie. W istocie można zaobserwować faktyczną petryfikację tradycyjnych struktur i nierówności. Stan ten zmienił się w już połowie lat osiemdziesiątych, a znacząco przyspieszył na początku lat dziewięćdziesiątych XX wieku wraz z neoliberalnymi reformami opartymi o konsensus waszyngtoński. W efekcie w ciągu ostatnich 30 lat nastąpił znaczny wzrost poziomu nierówności. Oznaczałoby to, że pomimo ponad 70 lat reform gospodarczych, ostatecznie nie dało się zbudować silnego, egalitarnego społeczeństwa. W długiej perspektywie może to prowadzić nie tyle do utwierdzenia systemu demokratycznego, co powstania plutokracji w miejsce demokracji, a mocarstwowe ambicje New Delhi pozostaną na zawsze w sferze planów.
Językowo-kulturowy obraz Indii w twórczości Pauliny Wilk
(Uniwersytet Rzeszowski, 2018-10-09) Krzysztoń, Karolina
Zagadnienie językowego obrazu świata stanowi przedmiot zainteresowania polskich badaczy co najmniej od 1978 r., kiedy wymienione pojęcie zdefiniował Walery Pisarek. Problematyka ta została następnie podjęta przez lingwistów lubelskich Jerzego Bartmińskiego i Ryszarda Tokarskiego, którzy uważali językowy obraz świata za utrwalony w języku zespół sądów o świecie, odnosili go więc głównie do polszczyzny nieliterackiej. Z kolei m.in. Renata Grzegorczykowa i Anna Pajdzińska zwróciły uwagę na to, że językowy obraz świata można zrekonstruować także na podstawie tekstów poetyckich. Ponadto należy pamiętać, że w JOS przejawia się kulturowy obraz świata, określany przez badaczy (m.in. Janusza Anusiewicza, Annę Dąbrowską, Michaela Fleischera) jako nadbudowa do tego pierwszego. W rozprawie Językowo-kulturowy obraz Indii w twórczości Pauliny Wilk podjęto próbę rekonstrukcji nie tylko językowego, lecz także kulturowego obrazu tego azjatyckiego kraju. Materiał badawczy został wyekscerpowany z publikacji Pauliny Wilk. Kluczem doboru zarówno tekstów prasowych, jak i wpisów internetowych była tematyka Indii oraz odniesienia do wybranych aspektów hinduskiej rzeczywistości. Mianowicie: ŻYCIA, BIEDY, HINDUSÓW i HINDUSEK, WODY, POŻYWIENIA i STROJU. W dwóch pierwszych rozdziałach zostały wyjaśnione najważniejsze pojęcia oraz podane definicje gatunków, z których wzorców korzysta autorka. Następna część dotyczy biografii Pauliny Wilk. Trzy kolejne rozdziały mają charakter badawczy. Zrekonstruowano w nich językowo-kulturowy obraz wybranych aspektów hinduskiej rzeczywistości i porównano go do sposobu konceptualizowania tych pojęć w polszczyźnie potocznej. Metodologię badawczą zaczerpnięto od kognitywistów (George Lakoff, Mark Johnson, John R. Taylor, Ronald Langacker), lingwistów kulturowych (Janusz Anusiewicz), a przede wszystkim z opierającej się na badaniach kognitywnych lubelskiej szkoły etnolingwistycznej (Jerzy Bartmiński, Ryszard Tokarski). W części dotyczącej stroju posłużono się też wnioskami strukturalisty Rolanda Barthes’a.
„Nie chciałabym być inna”. O autobiografii Kiry Banasińskiej
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2023-12) Paliwoda, Agata
Artykuł stanowi analizę tematyczno-formalną wydanej w 2018 roku autobiografii Kiry Banasińskiej (1899-2002) – artystki, ale też, m.in., działaczki PCK oraz Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej Rządu Rzeczypospolitej Polskiej na Uchodźstwie na rzecz polskich uchodźców w Indiach. Wyłania obraz biografii z wielką historią i polityką w tle, udatnie łączącej życie prywatne i publiczne. Rysuje sposoby syntezy minionych doświadczeń, akcentuje – konstytutywną dla charakteru tej wspomnieniowej narracji – afirmatywną wobec życia postawę autorki.
Polscy wygnańcy w radzieckiej Azji Środkowej, Iranie i Indiach w latach drugiej wojny światowej oraz ich późniejsze losy
(Uniwersytet Rzeszowski, 2017) Juda, Andrzej
Dysertacja „Polscy wygnańcy w radzieckiej Azji Środkowej, Iranie i Indiach w latach drugiej wojny światowej oraz ich późniejsze losy" poświęcona została polskiej ludności cywilnej pozbawionej wolności przez władze ZSRR oraz jej wychodźstwu i czasowemu zamieszkaniu w polskich osiedlach w Iranie i Indiach. Dysertacja składa się z trzech rozdziałów. W rozdziale pierwszym omówiono m.in. sytuację na ziemiach polskich zagarniętych przez ZSRR, tzw. amnestię, tworzenie Wojska Polskiego, sytuację ludności cywilnej i jej ewakuację do Iranu. W ostatnim podrozdziale przedstawiony został obecny stan cmentarzy w byłej radzieckiej Azji Środkowej. W rozdziale drugim scharakteryzowano sytuację Polaków w Iranie, w tym m.in.: stan zdrowotny, miejsca rozmieszczenia, organizację i życie codzienne, działalność przedstawicielstw polskich organów państwowych, rozwój szkolnictwa, harcerstwa, działalność kulturalną, naukową i religijną. W ostatnim podrozdziale omówiono obecny stan polskich cmentarzy w Iranie. Pobyt ludności polskiej w Indiach przedstawiony został w rozdziale trzecim, w którym omówiono m.in. działalność i rolę polskiego konsulatu w Bombaju, ośrodki uchodźcze, życie codzienne, rozwój szkolnictwa, harcerstwa, działalność kulturalną, religijną oraz formy rozrywki. W dalszej kolejności przedstawiono powojenne losy polskich uchodźców z Indii, ukazując ich sytuację po powrocie do Polski oraz losy tych, którzy zdecydowali się pozostać na obczyźnie. W ostatnim podrozdziale omówiono początki działalności Koła Polaków z Indii z lat 1942-1948