Przeglądanie według Autor "Szymczak, Artur"

Aktualnie wyświetlane 1 - 4 z 4

Influence of Adriblastin and Bleomycin on Wistar rat mothers and fetus development
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2018) Sęk-Mastej, Anna; Galiniak, Sabina; Krawczyk-Marć, Izabela; Balawender, Krzysztof; Szymczak, Artur; Kaniewski, Maciej; Leksa, Natalia; Biesiadecki, Marek; Orkisz, Stanisław
Introduction. Gestation is a very sensitive time both to mother and child. Any substance, factor, or environmental condition disturbing homeostasis may cause congenital defects, anomalies or even death. Teratology evaluates those potential factors and their influence. Also, medicinal products used during pregnancy may be teratogenic. Adriblastin, also known as Doxorubicin, and Bleomycin are widely used cytostatic drugs in oncology. Aim. Aim of this study was to evaluate the embryotoxic effects of Doxorubicin and Bleomycin in an animal model. Materials and methods. Fertilised Wistar rat females were given each drug intraperitoneally between the 8th and 15th gestation day, and compared to control group receiving placebo (distilled water, 0.9% NaCl). Another group received acetyl salicylic acid, as a model, well known teratogen. Changes in mothers’ weight from baseline, implantation of embryos, any discrepancies in mothers wombs and health as well as defects in fetuses were evaluated and compared. Fetus skeletons were stained by Dowson’s method to visualise bone defects. Results and conclusion. Both Adriblastin and Bleomycin were teratogenic, producing significantly more embryo absorptions, and fetal defects compared to placebo. The effects of the two cytostatics were similar to the model teratogen acetyl salicylic acid.
Ocena leczenia dzieci z zarośnięciem przełyku
(Uniwersytet Rzeszowski, 2022-02-11) Szymczak, Artur
Wrodzone zarośnięcie przełyku jest najczęstszą wadą wrodzoną tego narządu. Polega ona na niewykształceniu fragmentu przełyku, w wyniku czego nie ma zachowanej ciągłości, a jeden lub oba jego końce kończą się ślepo, bądź komunikują się z tchawicą. Częstość występowania atrezji wynosi 1/2500-3000 urodzeń. Może ona występować w postaci izolowanej lub zespołowej z co najmniej jedną wadą towarzyszącą. Embriologia przełyku, jak i etiopatogeneza wrodzonego zarośnięcia są jak dotąd słabo poznane. Nie zidentyfikowano głównego czynnika sprawczego, ale przypuszcza się, że postać izolowana indukowana jest przyczyną wieloczynnikową (genetyczną lub środowiskową). Wyróżnia się 5 głównych typów anatomicznych wady. Najczęstszym jest postać wrodzonego zarośnięcia przełyku z przetoką przełykowo-tchawiczą dolną (typ III wg Ladda - około 85% przypadków). W celu oceny ryzyka oraz możliwości porównawczych efektów leczenia wprowadzono skale rokownicze: Waterstona, Montrealską oraz najczęściej używaną - skalę ryzyka Spitza, w której głównymi kryteriami oceny dla przeżycia są masa ciała dziecka oraz obecność wady serca. Próby chirurgicznego leczenia wrodzonego zarośnięcia przełyku sięgają drugiej połowy XIX. 14 marca 1941 roku Cameron Haight, jako pierwszy w historii, z sukcesem zoperował pacjenta według obecnie obowiązujących zasad. Postępy w chirurgii, neonatologii oraz intensywnej opiece noworodkowej spowodowały, iż aktualnie atrezja przełyku cechuje się stosunkowo niską śmiertelnością, ale nadal relatywnie częstą obecnością powikłań późnych; tj. zwężenia w miejscu zespolenia przełyku, odpływu żołądkowo-przełykowego oraz zaburzeń połykania. Podjęcie badań nad wczesnymi i odległymi wynikami leczenia wrodzonego zarośnięcia przełyku daje możliwość ich dogłębnej analizy, porównania oraz wymiany informacji, co ma na celu poprawę leczenia oraz jakości życia dzieci obarczonych tą wadą. Za cele pracy przyjęto: • • Ocenę wyników leczenia dzieci z wrodzonym zarośnięciem przełyku leczonych w Oddziale Chirurgii Dziecięcej Wojewódzkiego Szpitala nr 2 w Rzeszowie. • • Analizę związku pomiędzy powikłaniami wczesnymi, parametrami urodzeniowymi noworodków, wadami towarzyszącymi, a zastosowanym leczeniem. • • Analogiczną analizę w celu oceny przeżycia. • • Określenie, które z analizowanych cech związanych z przebiegiem leczenia mogą stanowić czynnik ryzyka dla wystąpienia klinicznie najczęstszych powikłań późnych takich jak: • 1. Zaburzenia połykania. • 2. Zwężenie przełyku. • 3. Refluks żołądkowo przełykowy. Na podstawie dokumentacji medycznej do badania zakwalifikowano 60 dzieci operowanych w Oddziale Chirurgii Dziecięcej w Rzeszowie w latach 1995-2014. Poddano analizie historie chorób, wyniki badań diagnostycznych, dokumentację medyczną z leczenia w innych ośrodkach oraz protokoły operacyjne. Badana grupa dzieci liczyła 32 chłopców i 28 dziewczynek. Średnia masa ciała wynosiła – 2355g (zakres 890-4030g), a przeciętny wiek ciążowy - 36 tygodni (zakres 28–41 tygodni). W pierwszej minucie życia dzieci uzyskiwały średnio 6,7 pkt w skali APGAR. W analizowanej grupie noworodków u 56 stwierdzono III typ zarośnięcia przełyku wg Ladda, u 2-typ I, typy IV i V wystąpiły jednokrotnie. Wg klasyfikacji rokowniczej Spitza do grupy I ryzyka zakwalifikowano 41 dzieci, do grupy II - 16, III - 3. Postać złożoną wrodzonego zarośnięcia przełyku rozpoznano u 35 dzieci (58,3%). Najczęściej stwierdzano wrodzone wady serca, układu pokarmowego, układu moczowo–płciowego oraz układu kostno–stawowego. Zaburzenia chromosomalne stwierdzono u 3 dzieci (2 z zespołem Edwardsa, 1 z zespołem Downa). Najczęstszym zabiegiem operacyjnym (wykonanym u 49 noworodków) było pierwotne zespolenie przełyku z zaopatrzeniem przetoki przełykowo tchawiczej dolnej poprzez torakotomię prawostronną z dostępu pozaopłucnowego. Spośród 60 dzieci zmarło 12. Przyczyną śmierci w 11 przypadkach była posocznica. Zmarły wszystkie dzieci z zaburzeniami chromosomalnymi. Z grupy ryzyka I wg Spitza zmarło 3 dzieci (9,5%), z II – 6 (33%). Zmarły wszystkie dzieci z grupy III (n-3, 100 % ) 98 Powikłania późne analizowano u pacjentów zaproszonych listownie do badania kontrolnego (spośród żyjących 48 pacjentów do Poradni Chirurgii Dziecięcej zgłosiło się 33 dzieci). Polegało ono na analizie dokumentacji medycznej, badaniu podmiotowym (ankieta) oraz badaniu fizykalnym z wykonaniem diagnostyki ultrasonograficznej jamy brzusznej. Średni czas przeprowadzonego badania kontrolnego wyniósł 125 miesięcy. Zaburzenia połykania występowały u 54,5% dzieci, zwężenie przełyku u 42,4%, a refluks żołądkowo-przełykowy u 42,4%. W trakcie badania kontrolnego rozpoznano u 5 pacjentów, niezdiagnozowane uprzednio, wady dodatkowe. Uzyskane wyniki poddano analizie statystycznej przy użyciu testu W. Shapiro–Wilka, t-Studenta, U. Manna– Whitneya. Do oceny przeżycia zastosowano estymator Kaplana–Meiera, testy log–rank, F. Coxa oraz model proporcjonalnego hazardu Coxa. W pracy przyjęto 5% ryzyko błędu (dla p < 0,05 różnicę uznano za istotne statystycznie). Śmiertelność w badanej grupie wyniosła 20%. Istotnie statystycznie niższy odsetek przeżycia zaobserwowano u noworodków z niską masą urodzeniową, w przypadku wystąpienia posocznicy, przy konieczności włączenia przedoperacyjnej sztucznej wentylacji oraz w przypadkach pooperacyjnej niewydolności oddechowej. Noworodki o prawidłowej masie ciała były bardziej dojrzałe, osiągały wyższą punktację w skali APGAR, miały krótszy czas operacji i pobytu w OIOMI-e, krótszy czas sztucznej wentylacji oraz były w mniejszym stopniu narażone na posocznicę. Noworodki urodzone o czasie miały wyższą masę urodzeniową, rzadziej rodziły się drogą cięcia cesarskiego, były szybciej karmione doustnie oraz wcześniej wykonywano u nich badanie endoskopowe. Dzieci, u których stosowano przedoperacyjną sztuczną wentylację miały niższą masę urodzeniową, były niedojrzałe oraz uzyskiwały mniejszą ilość punktów w skali APGAR. Zwężenie przełyku występowało istotnie częściej u pacjentów z wadami serca i układu pokarmowego. Ze względu na wysoki odsetek wad towarzyszących zarośnięciu przełyku oraz duże ryzyko późnych powikłań atrezji wszystkie dzieci obarczone tą wadą należy poddać kompleksowemu postępowaniu diagnostycznemu oraz otoczyć je wysokospecjalistyczną opieką lekarską.
Rapidly progressing dementia as a manifestation of the Creutzfeldt-Jakob disease: an analysis of two cases
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2019) Bartosz, Seweryn; Leksa, Natalia; Uberman-Kluz, Dominika; Szymczak, Artur; Biesiadecki, Marek; Galiniak, Sabina
Introduction. Creutzfeldt-Jakob disease (CJD) is a rare and fatal neurodegenerative disease of the central nervous system which is caused by an infectious protein called prion. Multiple forms of CJD have been classified including sporadic (more than 90% cases), familial, iatrogenic and variant type of disease. CJD, especially in its early stages, is a highly challenging illness to diagnose. Aim. Article aims to present cases of Creutzfeldt-Jackob disease with early symptoms of rapidly progressing dementia at the initial stage of CJD. Description of the cases. This paper describes two cases of patients with suspected CJD with a history of rapidly progressive dementia admitted to the Department of Neurology, MSWiA Hospital in Rzeszów. Conclusion. Despite the fact that CJD is an incurable illness and there is no cure guaranteeing recovery, it is important to make the right diagnosis. Assay of 14-3-3 protein in cerebrospinal fluid is a sensitive and specific marker which is helpful in the diagnosis of CJD. The only relevant method of correctly confirming a diagnosis of this disease is by performing a brain biopsy.
The outcomes in children with Hirschsprung’s disease treated with transanal endorectal pull-through method
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2022) Szymczak, Artur; Ogorzałek, Anna; Leksa, Natalia; Sęk-Mastej, Anna; Orkisz, Stanisław
Introduction and aim. The evaluation of functional results, complications and problems of children with Hirschsprung’s disease treated with one-stage surgery (TEPT) or two-stage surgery (colostomy, TEPT) in Paediatric Surgery Clinic in Rzeszow. Material and methods. Medical documentation of 41 children treated due to Hirschsprung’s disease in years 2006-2018 in Rzeszow were retrospectively analysed. The results of the questionnaires conducted among the parents of operated children were surveyed. Results. The average time of the radical surgery was 189 minutes. The mean length of the resected intestine in the classic form was 19 centimeters, in long-segment 35 centimeters. In the post-operative period, 15 patients had a blood transfusion. The mean time of the children’s stay calculated from the date of surgery until the discharge equaled 13.4 days. Early post-operative complications: enterocolitis occurred in 6 patients (1 death in a septic shock mechanism), total dehiscence of anastomosis in 1 patient, abscess of perirectal space in 1 patient, anastomotic retraction in 1 patient and in 3 patients inaccurate intra-operative evaluation of the section (intra), buttock dermatitis appeared in all patients. Late post-operative complications (a control trial of 38 patients): Soiling was confirmed in 9 patients, periodic constipation in one. The abnormal consistency of stool was signaled in 3 children. Two children were repetitively hospitalized due to enterocolitis. The frequency of defecation almost in all patients was reduced after a three, four-month period since the operation from 10-15 per day to the age norm. In one child, where the retraction of the anastomosis was diagnosed, the soiling and heightened frequency of defecation throughout the day persists. All of the parents of the older children view the outcome of the surgery as positive and the life quality of their children does not differ from their peers. Conclusion. TEPT is a method which can be performed in newborns, infants, babies as well as in case of a long-segment aganglionosis. Barium enema is not reliable in evaluation of the length of the aganglionic section in the long-segment type of Hirschsprung’s disease. The treatment of choice in the early post-operative enterocolitis should be colostomy. Worse functional results were observed in children after two-stage treatment – especially, in cases where the colostomy was created due to the intestinal re-distention.