(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2012) Kamba-Kibatshi, Marcel
Bank centralny nie jest typowym podmiotem gospodarczym (nie ma charakteru komercyjnego) ani urzędem administracji państwowej, choć skupia w sobie niektóre ich cechy. Banki centralne ze względu na spełniane funkcje i realizowane zadania są uważane za instytucje sektora publicznego. Są one jednostkami państwowymi lub podporządkowanymi państwu, o różnym stopniu niezależności, np.: w USA i Niemczech bank centralny ma znaczą autonomię, zaś w Japonii, Wielkiej Brytanii i Norwegii w dużym stopniu podlega państwu. W Polsce bank centralny (NBP) odpowiada za stabilność narodowego pieniądza. Wypełniając swój konstytucyjny obowiązek, bank centralny (NBP) opracowuje i realizuje strategię polityki pieniężnej, a także i uchwalane corocznie założenia polityki pieniężnej. Poprzez zarządzanie rezerwami dewizowymi zapewnia odpowiedni poziom bezpieczeństwa finansowego państwa. W ramach pełnionych funkcji nadzorczych i regulacyjnych NBP dba o płynność, sprawność i bezpieczeństwo systemu płatniczego. Przyczynia się również do rozwoju bezpiecznej infrastruktury rynku finansowego.
