Sztuka z wiary i dla wiary

Doświadczenie historyczne potwierdza, że Kościół potrzebuje sztuki, a sztuka posiada w Kościele swojego zdecydowanego sprzymierzeńca. Podstawą tego związku jest zasadnicza prawda wiary, która mówi, że wieczne Słowo Boże stało się ciałem, a więc dokonało najwyższej aprobaty religijnej tego, co widzialne. Ta prawda wiary wspiera dokonujące się obecnie, ponowne „odkrycie” obrazu w religii. W tym kontekście pojawia się pytanie, w jaki sposób można by na nowo włączyć zwłaszcza obraz do doświadczenia chrześcijańskiego. Mając na względzie tę potrzebę, w niniejszym artykule została ukazana konieczność dokonania nowej syntezy między słowem i obrazem, spojrzenia na twórczość artystyczną w perspektywie prawdy o udziale człowieka w tajemnicy stworzenia, włączenia sztuki do doświadczenia duchowego chrześcijanina, szczególnie do modlitwy i kształtowania wspólnoty w wierze. W artykule zwrócono uwagę także na możliwe niebezpieczeństwa stąd wynikające, zwłaszcza niebezpieczeństwo redukowania sztuki kościelnej do samego dobra kulturowego.

History teaches that the Church needs art and that art has its staunchest ally in the Church. Their mutual relationship is based on a basic tenet of faith, which holds that the eternal word of God became flesh, thus giving the highest form of religious approval to the realm of the visible. This is the belief which informs the current “rediscovery” of painting in religion; in this context, we must ask ourselves how painting could be rentroduced into the Christian experience. With that issue in mind, the present article argues the need for a new synthesis of word and image, a change in the perspective on art, which would take account of man’s participation in the mystery of creation, and the inclusion of art in the spiritual experience of individual Christians, especially in prayer and the community of the faithful. The article also points to possible dangers, especially the risk that the value of church art will be reduced to the mere status of a cultural asset.