Związek Niemieckich Chłopów (DBV) i jego wpływ na politykę rolną RFN w latach 1949–1969

Na przełomie XIX i XX wieku w Niemczech wyodrębnił się model polityki rolnej oparty na protekcjonizmie i interwencjonizmie rolnym. Aktywny udział w jej kształtowaniu brały organizacje rolnicze, w tym szczególnie założony w 1893 r. Związek Rolników (Bund der Landwirte – BdL) oraz szereg regionalnych Związków Chłopskich, które w 1900 r. utworzyły Zjednoczenie Niemieckich Związków Chłopskich (Die Vereinigung der deutschen Bauernvereine – VdB). Po II wojnie światowej ich miejsce zajął Związek Niemieckich Chłopów (Deutscher Bauernverband – DBV), który ogłosił się ich kontynuatorem zarówno pod względem ideologicznym, jak i personalnym. Celem niniejszych rozważań jest przedstawienie genezy DBV i jego myśli politycznej, mechanizmów wpływu na wewnętrzną i zagraniczną politykę rolną RFN w latach 1949–1969 oraz ich rezultatów. DBV był scentralizowaną i zdyscyplinowaną organizacją, której udało się uzyskać bardzo wysoki stopień zorganizowania rolników, średnio osiągający poziom 90% zatrudnionych w tej gałęzi gospodarki. W świetle przeprowadzonej analizy można stwierdzić, że DBV należało do najskuteczniejszych instytucji lobbingowych w RFN. W omawianym okresie zdołał zrealizować wszystkie swoje najważniejsze cele pomimo malejącej pozycji gospodarczej rolnictwa i kurczącej się bazy społecznej oraz narastającej w drugiej połowie lat 60. krytyki dotychczasowej polityki rolnej ze strony opinii publicznej. Podstawą tego sukcesu była ścisła współpraca z partiami rządzącymi w tym okresie w RFN, w tym szczególnie z CDU i CSU, które w zamian za głosy wyborcze związanych z DBV rolników realizowały postulaty polityczne i gospodarcze Związku.

AT the turn of the 20th century in Germany a model of agricultural politics was developed based upon protectionism and interventionism. An active role in its shaping was played by agricultural organisations, especially the German Agrarian League (Bund der Landwirte – BdL), established in 1893, and a whole host of regional Farmers Associations, which in 1900were merged to create the Association of German Farmers Associations (Die Vereinigung der deutschen Bauernvereine – VdB). Following WWII this organisation was superceded by the German Farmers Association (Deutscher Bauernverband – DBV), which represented a continuation in both ideological terms, and of personnel. The aim of the article is to present the genesis of the DBV and its political thinking, the mechanisms of its influence on domestic and foreign agricultural policies in West Germany between 1949 and 1969, and the results achieved. The DBV was a disciplined and centralised organisation, which managed to achieve a high level of organisation amongst farmers, reaching an average level of 90% of thise employed in this economic sector. In light of this analysis, it is possible to state that the DBV was one of the most effective lobby groups in West Germany. In the period under discussion it managed to achieve all of its primary objectives, despite a decline in the position of the agrarian economy, its shrinking social base, and – in the late 1960s – an increase in public criticism of existing agricultural policies. The basis of the aforementioned success was the close connection with the governing parties during this period, specifically the CDU and CSU, who in return for electoral support implemented the political postulates of the Association.