Sekretariaty krajowe Unii Wolności jako przykład strategii partii opozycyjnej (1994–1997)

Celem artykułu było przedstawienie okoliczności powstania i działalności sekretariatów krajowych Unii Wolności (UW). W latach 1994–1997 stanowiły one jedno z zagadnień opozycyjności UW wobec zawiązanej w 1993 r. koalicji Sojuszu Lewicy Demokratycznej (SLD) i Polskiego Stronnictwa Ludowego (PSL), dzięki czemu stały się swoistym gabinetem cieni monitorującym oraz reagującym na bieżącą politykę rządu SLD-PSL. Sekretariaty krajowe pracowały z różną intensywnością oraz w zróżnicowanym zakresie. Ich aktywność, przynajmniej w początkowej fazie działania, skierowana była wyłącznie do członków i sympatyków partii, natomiast w miarę rozszerzania poruszanych problemów, tworzenia nowych zespołów i sekretariatów zapraszano do pracy w nich przedstawicieli kultury, oświaty, samorządów, związków zawodowych czy stowarzyszeń. Działalność sekretariatów przyczyniła się do ożywienia i zaktywizowania członków partii, zwłaszcza na poziomie lokalnym, m.in. poprzez stworzenie sieci rzeczników regionalnych ściśle współpracujących ze środowiskami eksperckimi, przedstawicielami samorządu terytorialnego, stowarzyszeń i związków zawodowych. Drugim ważnym kryterium związanym z działalnością omawianych struktur było wypracowanie szeregu dokumentów programowych, w tym rezolucji i stanowisk, krytycznie odnoszących się do koalicji SLD-PSL.

The aim of the article was to present the circumstances of the foundation and activity of the National Offices of The Freedom Union (UW) that comprised an executive and operational level guiding the contemporary work of the abovementioned political party; it was positioned between the Presidium and the Parliamentary Club, and was organizationally and substantively responsible for particular areas. In 1994–1997 the National Offices were a part of UW opposition against the coalition of the Democratic Left Alliance (SLD) and The Polish People's Party (PSL) founded in 1993, thanks to which they became a sort of a ‘shadow cabinet’, monitoring and reacting to the current policy of the SLD-PSL government. The activity of those offices contributed to the stimulation and activation of party members, especially at the local level, by, for example, creating a network of regional spokesmen, closely cooperating with expert groups, representatives of local self-governments, associations and trades unions. The second important criterion connected with the activity of the discussed structures was developing a series of programme documents, including resolutions and statements critical of the SLD-PSL coalition.