Przeglądanie według Temat "cerebral palsy"

Aktualnie wyświetlane 1 - 5 z 5

Jakość życia rodziców dzieci przewlekle chorych w aspekcie wsparcia otrzymywanego z organizacji pozarządowych
(Uniwesytet Rzeszowski, 2019-10-18) Sałacińska, Izabela
Wstęp: Choroba przewlekła dziecka powoduje fundamentalne zmiany w funkcjonowaniu całej rodziny. Świadomość choroby, jej nieuleczalności, ciągłej walki o lepsze jutro dla chorego dziecka znacząco wpływa na obniżenie jakości życia rodziców i pozostałych członków rodziny. Zarówno mózgowe porażenie dziecięce jak i autyzm są chorobami przewlekłymi, które stanowią ogromne wymagania związane z konkretnymi potrzebami chorego dziecka. Obciążenie opieką sprawowaną przez całą dobę, brak wsparcia od rodziny i instytucji państwowych, a także trudności w radzeniu sobie z chorobą dziecka znacząco wpływają na poziom jakości życia. Cel pracy: Celem pracy było określenie znaczenia wsparcia otrzymywanego z organizacji pozarządowych na subiektywną jakość życia rodziców oraz analiza wybranych czynników psychospołecznych warunkujących jakość życia rodziców dzieci przewlekle chorych z rozpoznanym mózgowym porażeniem dziecięcym lub autyzmem. Materiał i metody: Badania zostały przeprowadzone w okresie od kwietnia 2014 roku do grudnia 2017 roku. Do badań właściwych wybrano kolejnych 518 rodziców dzieci przewlekle chorych otrzymujących wsparcie od organizacji pozarządowych oraz 195 rodziców dzieci przewlekle chorych, którzy takiego wsparcia nie otrzymywali. Dla celu pracy wykorzystano pięć narzędzi badawczych oraz autorski kwestionariusz ankiety. Jakość życia zbadano za pomocą Kwestionariusza Oceny Jakości Życia SF – 36. Poziom otrzymywanego wsparcia społecznego dokonano za pomocą Skali Oceny Wsparcia Społecznego ISEL – 40 v. GP. Poczucie obciążania opieką wśród badanych rodziców oceniono za pomocą Nowego Kwestionariusza Poczucia Obciążenia Rodzin. Natomiast do oceny satysfakcji z życia i radzenia sobie w sytuacjach trudnych zastosowano Skalę Satysfakcji z Życia (SWLS) oraz Skalę Uogólnionej Własnej Skuteczności (GSES). Wykorzystując Autorski kwestionariusz ankiety uzyskano wybrane informacje socjodemograficzne oraz dane odnoszące się do oceny własnego stanu zdrowia. Kolejne pozycje w kwestionariuszu dotyczyły charakterystyki dziecka w tym informacji takich jak: jednostka chorobowa, wiek dziecka, płeć oraz stopień niepełnosprawności intelektualnej. Wyniki: Badania własne wykazały, że badani rodzice opiekujący się dzieckiem przewlekle chorym prezentowali średni poziom jakości życia (44,3%). Niższy poziom ograniczeń wskazano w wymiarze zdrowia psychicznego (67,4%) aniżeli w wymiarze zdrowia fizycznego (29,1%), co dodatkowo potwierdzono w teście istotności statystycznej (p<0,001) wskaźników struktury. W badanej grupie rodziców satysfakcja z życia była na poziomie niskim (N=336, tj. 64,9%), natomiast poziom wysoki przejawiało tylko 11,4% osób (N=59). Prawie połowa rodziców z grupy badanej (N=250, tj. 48,3%) prezentowała wysoki poziom własnej skuteczności. Wyniki przeciętne na tej skali uzyskało 38,4% badanych (N=199), natomiast wyniki niskie 13,3% osób (N=69). Wśród badanych rodziców otrzymywane wsparcie społeczne oceniono na poziomie średnim 65,3%. Najwyżej oceniono wsparcie materialne (74,3%), natomiast najsłabiej ocenione zostało wsparcie samo oceniające (57,3%). W toku badań wykazano, że u większości rodziców z grupy badanej (N=384, tj. 74,1%) występowało średnie poczucie obciążenia opieką nad dziećmi. Wybrane zmienne socjodemograficzne takie jak: wiek, posiadane wykształcenie warunki lokalowe czy wydolność samoobsługowa istotnie (p<0,05) wpływały na jakość życia rodziców dzieci przewlekle chorych. Z kolei czynniki demograficzno – kliniczne takie jak: wiek chorego dziecka i jednostka chorobowa istotnie (p<0,05) wpływały na jakość życia badanych opiekunów. Analiza porównawcza grupy badanej i kontrolnej wykazała, że jakość życia w badanej grupie rodziców była na poziomie niższym w stosunku do grupy kontrolnej. Poczucie obciążenia opieką było wyższe w grupie badanej, z kolei niski poziom własnej skuteczności wskazywali częściej rodzice z grupy kontrolnej. Rodzice z grupy badanej prezentowali wyższy ogólny wskaźnik wsparcia społecznego niż rodzice z grupy kontrolnej. Wnioski: W badaniach własnych dowiedziono, że wsparcie otrzymywane od organizacji pozarządowych wpływało na wysokie poczucie własnej skuteczności i radzenie sobie w sytuacjach trudnych. Otrzymywane wsparcie warunkowało również wyższy poziom wsparcia samo oceniającego i materialnego, co znacząco rzutowało na jakość życia badanych rodziców dzieci przewlekle chorych. Wybrane czynniki socjodemograficzne takie jak: wiek, wykształcenie, warunki lokalowe oraz wydolność samoobsługowa wpływały na jakość życia badanych rodziców. Wraz z wiekiem i pogarszającymi się warunkami lokalowymi zmniejszał się poziom jakości życia. Rodzice z wykształceniem wyższym i wydolni samoobsługowo prezentowali wyższy poziom jakości życia. Ponadto wykazano, że rodzice dzieci powyżej 10. roku życia odczuwali niższą jakość życia szczególnie w domenach: zdrowie ogólne, funkcjonowanie fizyczne i społeczne, ból oraz witalność.
Ocena efektów treningu chodu na urządzeniu Lokomat u dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym. Doniesienie wstępne
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2015) Flis, Dominika; Kwolek, Andrzej; Rusek, Wojciech
Cel: Celem pracy była ocena efektów treningu chodu u dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym, w warunkach dynamicznego odciążenia na Lokomacie. Materiał i metoda: Zbadano 11 pacjentów z mózgowym porażeniem dziecięcym, z postacią spastyczną, w tym 6 dzieci było z niedowładem czterokończynowym, 5 dzieci z niedowładem kurczowym obustronnym. Średni wiek badanych 9 lat. Każdego pacjenta zbadano przed i po 10 sesjach terapeutycznych. Oceniono stopień niesprawności motorycznej dziecka według skali Kudrjavcev oraz skali GMFCS, równowagę z wykorzystaniem skali Berg, chód z wykorzystaniem Wisconsin Gait Scale. Wyniki: U wszystkich dzieci nastąpiła poprawa, zakres poprawy był zróżnicowany. Poprawa chodu jest lepsza u dzieci z niedowładem kurczowym obustronnym. Nie stwierdzono istotnych statystycznie różnic w ocenie efektów równowagi pomiędzy obiema grupami badanych dzieci. Chód ulega poprawie u wszystkich dzieci, w największym zakresie poprawia się wędrówka biodra podczas przenoszenia właściwego, zgięcie stawu kolanowego, zmniejsza się ostrożność/ wahanie przed odbiciem. Równowaga ulega poprawie u wszystkich dzieci, a w największym zakresie poprawia się zdolność stania bez podparcia, sięgania do przodu oraz zdolność zmiany pozycji. Wnioski: Chód dzieci poprawia się w sposób zindywidualizowany, co wskazuje, że dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym wykazują zróżnicowane możliwości kompensacyjne. Wynik terapii jest uzależniony od stanu funkcjonalnego dziecka w momencie włączenia do terapii.
Ocena jakości życia nastolatków z mózgowym porażeniem dziecięcym w wieku 13-18 lat – walidacja skali CP QOL-Teen
(Uniwersytet Rzeszowski, 2019-09-16) Wolińska, Olga Anna
Cel: Głównym celem pracy było przeprowadzenie polskiej adaptacji kulturowej oraz ocena trafności i rzetelności skali CP QOL-Teen. Kolejnym celem było porównanie samooceny jakości życia nastolatków z oceną jakości życia w odczuciu ich rodziców. Materiał: Do badania zakwalifikowano 84 nastolatków z mpd w wieku 13-18 lat oraz 81 rodziców. Grupę nastolatków stanowiło 84 osoby w tym 37 dziewcząt (44,05%) oraz 47 chłopców (55,95%). Średnia wieku wynosiła 15,11 (SD – 1,63). Metody: W pierwszej fazie badań przeprowadzono proces tłumaczenia i adaptacji kulturowej wersji polskiej CP QOL-Teen. W kolejnej fazie przeprowadzono ocenę własności psychometrycznych polskiej wersji kwestionariusza CP QOL-Teen oraz oceniono poziom jakości życia w ocenie nastolatków i w odczuciu rodziców. Wyniki: Wartość alfa Cronbacha (spójność wewnętrzna) dla poszczególnych podskal wyniosła od 0,858-0,953 w analizie wyników nastolatków oraz od 0,824-0,937 w analizie wyników rodziców. Współczynnik korelacji międzyklasowej (ICC) wyniósł dla poszczególnych podskal od 0,82 do 0,889 w analizie wyników nastolatków oraz od 0,702 do 0,798 w analizie wyników rodziców. Trafność kwestionariusza:wszystkie podskale CP QOL-Teen w wersji dla nastolatka korelowały umiarkowanie w granicach 0,5-0,6 ze wszystkimi podskalami KIDSCREEN-27. Średnia wartość pomiaru JŻ nastolatków wyniosła 69,02, natomiast w odczuciu rodziców – 65,58. Wnioski: Polska adaptacja kwestionariusza CP QOLTeen jest trafnym i rzetelnym narzędziem badawczym do oceny JŻ nastolatków z mpd. Nastolatkowie z mpd w wieku 13-18 lat mają dobrą JŻ w ocenie własnej jak i rodziców.
The effect of hippotherapy on postural balance
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2017) Mikołajczyk, Edyta; Ligęza, Beata; Jankowicz-Szymańska, Agnieszka
Introduction. Impaired motor control in children with infantile cerebral palsy (ICP) frequently leads to mobility limitations. Aim. The aim of the study was to assess the effect of hippotherapy on maintaining postural balance and gait in children with ICP. Material and methods. A total of thirty children with spastic diplegia, aged 8-13 years, participated in the study. All children took part in a two-week hippotherapy program. The Tinetti and Timed Up and Go (TUG) tests were used to investigate the quality of their postural balance and gait. All tests were performed before and after therapeutic horseback riding. Results. After the two weeks of therapy, a statistically significant (p<0.05) improvement in balance maintenance and gait performance was observed in all children. Conclusion. 1. Hippotherapy sessions significantly improved the level of postural balance in children with ICP. 2. Equine-assisted therapy (EAT) positively affected the quality of gait and significantly decreased the risk of accidental falls in children who participated in the rehabilitation program.
The paediatric version of Wisconsin Gait Scale, adaptation for children with hemiplegic cerebral palsy: a prospective observational study
(2017) Guzik, Agnieszka; Drużbicki, Mariusz; Kwolek, Andrzej; Przysada, Grzegorz; Bazarnik-Mucha, Katarzyna; Szczepanik, Magdalena; Wolan-Nieroda, Andżelina; Sobolewski, Marek
In clinical practice there is a need for a specific scale enabling detailed and multifactorial assessment of gait in children with spastic hemiplegic cerebral palsy. The objective of the study is to assess the Wisconsin Gait Scale (WGS) in terms of its inter- and intra-observer reliability in observational gait analysis of children with hemiplegic cerebral palsy. The study was conducted in a group of 34 patients with hemiplegic cerebral palsy. At the first stage the original version of WGS was used to assess gait. At the second stage a modified WGS was introduced and the same video recordings were rescored using the new, paediatric version of WGS. Three independent examiners performed the assessment twice (two weeks apart). Inter and intra-observer reliability of the modified WGS were determined. The findings show very high inter- and intra-observer reliability of the modified WGS. This was reflected by a lack of systematically oriented differences between the repeated measurements, very high value of Spearman's rank correlation coefficient 0.9  |R| < 1, very high value of ICC > 0.9, and low value of CV< 2.5% for the specific physical therapists. The new, paediatric version of WGS is a promising tool to be used in qualitative observational gait assessment of children with spastic hemiplegic cerebral palsy. The findings of the study have practical value as they show feasibility of the new, affordable, easy-to-use tool for gait assessment to be used in clinical practice specifically for children with spastic hemiplegic cerebral palsy.