Przeglądanie według Temat "autobiografizm"

Aktualnie wyświetlane 1 - 3 z 3

Homo holocaustus, czyli holocaustowe doświadczenia autobiograficzne kobiet
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2015) Żórawska, Natalia
The aim of this paper is to depict the motif of Extermination in autobiographical women’s prose after 2000. The paper demonstrates that in recent years more and more authoresses of the second and third post-Holocaust generation have been writing down their traumatic experiences and the reason for this lies in the social stigmatization of Jewish people. It is stressed in the paper that the Holocaust issues are part and parcel of a cultural taboo and – similarly to women’s prose – they are frequently ignored or evaluated negatively. The Holocaust issues are tackled by contemporary young writers of Jewish descent who – contrary to the authors of the previous generation – did not experience the mass murder of Jews; however, they feel its effects today. The paper proves that in Poland we fail to carry out research on trauma studies, and devoting attention to the woman’s viewpoint is very rare. The quoted examples from the autobiographical novels written by Ewa Kuryluk, Agata Tuszyńska, Roma Ligocka and Magdalena Tulli show that this kind of writing is becoming more and more important within the literature focused on annihilation. In comparison with the autobiographical works of Marek Bieńczyk, Jan Tomasz Gross and Michał Głowiński, the women’s holocaust stories are distinguished by authenticity, emotionality, intimacy and honesty of narration. The stories are devoid of pathos and they highlight the figure of a mother. Moreover, the confessions are based on the physical feeling of a legacy which has remained in their hearts and minds after the trauma their loved ones had to experience. We attempt to describe post-Holocaust women’s prose in comparison with Jewish literature in Poland as well as draw the reader’s attention to the characteristic features of these issues in comparison with the autobiographical works by men.
Twórczość prozatorska Piotra Guzego
(Uniwersytet Rzeszowski, 2017-10-18) Janisz, Marcelina
Głównym celem podjętych w dysertacji rozważań czynię całościowe omówienie twórczości Piotra Guzego. Jeden z ciekawszych współczesnych prozaików, autor ośmiu powieści i jednego zbioru opowiadań, nie doczekał się dotąd szerszego opracowania krytycznoliterackiego. Interesują mnie główne aspekty tego dorobku rozpatrywane w kontekstach czasoprzestrzennych, aksjologicznych, psychologicznych a w konsekwencji ewolucja twórcza pisarza. Przedmiotem analiz czynię utwory, które ukazały się w kraju – opowiadania Jędraszkowie oraz Nocna zmiana, powieści kryminalne: Ostatni odchodzi 22.25 (1955); Nocny zrzut (1955); Cienie na gwiazdach (1956); Wenus z brązu (1956) oraz powieści opublikowane na emigracji: Krótki żywot bohatera pozytywnego (1966); Stan wyjątkowy (1968); Requiem dla pani Tosi (1990). A także ostatnie utwory wydane w Polsce po przemianach ustrojowych: Zwidy na wysokościach (1994), Odwiedziny u duchów i inne opowiadania (2015). W dysertacji pojawiają się odniesienia do badań z zakresu biografizmu i autobiografizmu, geopoetyki, psychologizmu (pamięć i postpamięć) antropologii kulturowej a także nawiązania do ustaleń w zakresie genologii (proza produkcyjna, powieść milicyjna, kryminał, powieść psychologiczna, powieść polityczna). Centralnymi problemami wokół, których buduję swój wywód są: kolejne etapy twórczości Guzego z uwzględnieniem cech charakterystycznych dla każdego z nich, sposoby wprowadzania przez pisarza kontekstów autobiograficznych, sięganie po wzorce tradycji literackiej, obecność symboli i ich funkcjonowanie w tekście, konstruowanie postaci literackich.
W kręgu autobiografizmu i eseizowanej prozy. Twórczość prozatorska Andrzeja Stasiuka w latach 1992-2010
(Uniwersytet Rzeszowski, 2017-06-27) Lech, Jacek Janusz
Dysertacja ta podejmuje problem genologicznotematycznej ewolucyjności prozy Andrzeja Stasiuka w latach 1992-2010. Zasadnicze pytania w niej postawione dotyczą kilku kwestii. Czy jego prozę można interpretować jako sieć, którą zagęszcza kolejny tekst, czy Stasiuk ewoluował od twórcy zakorzenionego w postmodernizmie w kierunku pisarza metafizycznego, czy jest pisarzem autobiograficznym. Usiłowałem więc zdemaskować Stasiuka strategie autobiografizacji prozy. Problemy związane z budowaniem tożsamości w wymiarze indywidualnym i zbiorowym w odniesieniu do podróżopisarstwa Stasiuka, przestrzeń skorelowana z podróżą będącą egzemplifikacją ludzkiego losu, zagadnienie melancholii obecnej w prozie Stasiuka, rozpatrywane pod kątem melancholii drogi, Opowieści galicyjskie oraz Zima odczytana w duchu melancholii sprzężonej z miejscem, noszącej znamiona acedii to kolejne problemy podjęte w pracy. Ostatnia część rozprawy oparta została na ustaleniach dotyczących społeczno-politycznego wymiaru twórczości prozatorskiej Stasiuka. Pisarz w Dzienniku pisanym później analizuje historię, co jest w jego prozie nowością. Zdarzenia widziane są przez jego narratora w optyce polskiej skłonności do ofiary. Stasiuk redefiniuje martyrologiczny trzon narodowej tożsamości oraz dekonstruuje utrwalone, kulturowe, tożsamościowe mity. Dziennik pisany później odczytany został jako utwór o charakterze politycznym.