Przeglądanie według Temat "Polish People's Republic"

Aktualnie wyświetlane 1 - 2 z 2

Episkopat wobec integralności ziem polskich po II wojnie światowej. Wybrane problemy z najnowszej literatury i źródeł
(Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2020) Gryz, Ryszard
W artykule przedstawiono wyselekcjonowane kwestie dotyczące zaangażowania prymasów Polski kardynała Augusta Hlonda i kardynała Stefana Wyszyńskiego oraz innych biskupów w sprawę powstania i stabilizacji polskiej administracji kościelnej na Ziemiach Zachodnich i Północnych po II wojnie światowej. Uwzględniono najważniejsze etapy w chronologii wydarzeń związanych z tą problematyką (1945 – 1951 – 1956 – 1972). Najistotniejsze okazały się decyzje podjęte w sierpniu 1945 r., kiedy utworzono pięć administratur apostolskich dla diecezji warmińskiej z siedzibą w Olsztynie, gdańskiej oraz w Gorzowie Wielkopolskim, Opolu dla Śląska Opolskiego i Wrocławiu dla Dolnego Śląska. W czerwcu 1972 r., po ratyfikacji przez Bundestag układu granicznego zawartego między Polską Rzeczpospolitą Ludową a Republiką Federalną Niemiec, zakończył się okres tymczasowości polskich struktur kościelnych na tzw. Ziemiach Odzyskanych. Papież Paweł VI w bulli „Episcoporum Poloniae coetus” zlikwidował administratury apostolskie i utworzył cztery nowe diecezje (gorzowską, koszalińsko-kołobrzeską, szczecińsko-kamieńską i opolską). W procesie stabilizacji polskich struktur kościelnych, który trwał dwadzieścia siedem lat, decydujące było stanowisko kolejnych papieży i Stolicy Apostolskiej. Uwzględniali oni poglądy niemieckiego i polskiego episkopatu oraz stan relacji polsko-niemieckich w kwestii aprobaty linii granicznej. Wśród polskich hierarchów najaktywniejszy okazał się biskup Bolesław Kominek (administrator apostolski w Opolu, arcybiskup wrocławski i kardynał). W artykule podstawę syntetycznej narracji stanowi wybór polskojęzycznych, najnowszych publikacji na temat relacji państwowo-kościelnych w Polsce po II wojnie światowej oraz edycje źródłowe. Wykorzystano między innymi osobiste notatki prymasa Wyszyńskiego „Pro memoria”, listy pasterskie Episkopatu Polski, komunikaty Konferencji Episkopatu Polski oraz oficjalne wypowiedzi biskupów.
Sekcja bokserska w Zakładowym Klubie Sportowym „Stal” Stalowa Wola w latach 1939-1977
(Uniwersytet Rzeszowski, 2022-12-19) Niwierski, Roman
Głównym celem badawczym było ukazanie zasad uprawiania sportu w czasach PRL-u na przykładzie funkcjonowania sekcji bokserskiej w Zakładowym Klubie Sportowym „Stal” Stalowa Wola w latach 1939-1977 gdzie głównym źródłem finansowania był zakład pracy – Huta Stalowa Wola. Założeniem autora było ukazanie aktywności sekcji bokserskiej w ZKS „Stal” Stalowa Wola przez pryzmat osiągniętych wyników całego zespołu w DMP czy też sukcesów indywidualnych zawodników na MP czy ME z uwzględnieniem faktu, że sport w PRL-owskim systemie „amatorstwa państwowego”, przy finansowaniu go przez zakłady pracy był na bardzo wysokim poziomie. Pomimo że w przeszłości zawodnicy nigdy takich korzyści materialnych jak dziś w sporcie zawodowym nie osiągnęli, ich sukcesy do dnia dzisiejszego nie tylko nie zostały powtórzone, ale jak w przypadku boksu amatorskiego nieosiągalne. W historii polskiego boksu walczyło wielu wybitnych zawodników, którzy zdobywając medale na stałe zapisali się w kartach historii. Jerzy Kulej, Marian Kasprzyk, Zbigniew Pietrzykowski, Józef Grudzień, Leszek Drogosz, Jan Szczepański i wielu innych głównie z lat 60. i 70 XX w., to polscy pięściarze którzy regularnie sięgali po medale igrzysk olimpijskich i mistrzostw Europy. Mimo że bokserzy często rywalizowali w mistrzostwach świata, kontynentu czy kraju, to jednak sam udział w igrzyskach był dla nich czymś wyjątkowym. Stalowowolski pięściarz Lucjan Trela który uczestniczył w letnich IO w Meksyku (1968), pomimo że nie zdobył żadnego medalu przegrywając pierwszą walkę z reprezentantem Stanów Zjednoczonych George’m Foremanem, stał się bohaterem i legendą na zawsze wpisaną złotą czcionką w annałach polskiego boksu.