Ludologia, interdyscyplinarna dziedzina poświęcona zabawom i grom, zajmuje się między innymi klasycznym RPG (klasyczną grą fabularną, ang. role-playing game), definiowanym jako gatunek gier opartych na wyobraźni i odgrywaniu roli postaci osadzonych w fikcyjnym świecie. Owo uniwersum zaprezentowane jest w specjalnych podręcznikach, które opisują zarówno świat gry, jak i jej reguły. Klasyczne RPG przeznaczone jest dla grupy graczy i Mistrza Gry, który jest narratorem opowieści rozgrywającej się w tymże uniwersum. Każdy gracz tworzy własnego bohatera, odgrywa jej lub jego rolę i decyduje o jej lub jego zachowaniu, opisując je ustnie. Uczestnicy zwykle używają kości do gry, by ustalić efekt swoich działań. Mistrz Gry odpowiada dodatkowo za odgrywanie innych postaci oraz pełni funkcję sędziego i eksperta w kwestii zasad gry. Głównym celem niniejszej dysertacji jest opisanie uczestników klasycznych gier fabularnych jako wspólnoty komunikatywnej i wykazanie, że wytworzyli i stosują socjolekt (definiowany jako odmiana języka uwarunkowana społecznie). Skupiono się na nieoficjalnej leksyce i oficjalnych terminach zamieszczonych w podręcznikach do gier oraz w tekstach branżowych. Ponadto poddano analizie język komunikacji pomiędzy uczestnikami gry, w tym rozmowy odbywające się w czasie rozgrywki (tzw. sesji) oraz na forach internetowych. Posłużono się ujęciem Stanisława Grabiasa, zatem zaprezentowano strukturę socjolektu, źródła doboru leksyki (m.in. skrótowce, terminy oraz ich obcojęzyczne i kolokwialne warianty), z uwzględnieniem kategorii semantycznych związanych z klasycznymi grami fabularnymi, a także utrwalony w socjolekcie językowy obraz świata. Rezultaty badań przyniosły twierdzące odpowiedzi na pytania badawcze postawione w niniejszej pracy. Wariant języka stosowany przez uczestników klasycznych RPG jest socjolektem bazującym na potocznej odmianie języka ogólnonarodowego, która przemieszana jest z oficjalną terminologią oraz nieoficjalną leksyką i frazeologią z zakresu klasycznych gier fabularnych. Struktura badanego socjolektu wynika z kontekstu. Rozpatrywany wariant należy do profesjolektów

Ludology, the interdisciplinary field that studies plays and games, deals with, among others, classical RPG (classical role-playing game), which is defined as a genre of games based on imagination and performing roles of characters set in a fictional world. The universe is presented in a special guide book which includes the description of both the setting of a game and the rules. Classical RPG is intended for a group of players and the Game Master who is the storyteller of a plot that takes place in the universe. Every player creates one's own character, plays her or his role and decides her or his actions which are described through speech. The participants usually use dice to check an effect of their decision. The Game Master is also responsible for performing the roles of non-player characters and fulfils a function of the referee and expert in the rules of the game. The main aim of this thesis is to describe the participants of the classical role-playing games as members of a speech community and to prove that they create and use a sociolect (defined as a variety of language associated with a social group). The focus is on unofficial lexis and official terminology presented in the manuals and related professional texts. The language of communication between players is also analysed, e.g. conversations conducted during the game (so-called session) or on the Internet forums. The approach of Stanisław Grabias is followed, thus presenting the structure of the sociolect, the sources of lexis (e.g. abbreviations, terms and its foreign or colloquial equivalents), considering the semantic categories associated with the role-playing game and the linguistic picture of the world reflected in the sociolect. The results of these studies were considered the support to the main supposition of the dissertation. The variant of language used by participants of the classical RPG is a sociolect based on the colloquial version of national language combined with the classical role-playing games’ official terms and non-official lexemes and phrasemes. The structure of the sociolect studied here depends on communication contexts. The discussed variant of language allows for classifying it as a professional sociolect.