1 sierpnia 2022 r. zacznie obowiązywać rozporządzenie Rady UE nr 2019/1111 z 25 czerwca 2019 r. w sprawie jurysdykcji, uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich i w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej oraz w sprawie uprowadzenia dziecka za granicę, stanowiące przekształconą wersję rozporządzenia Bruksela IIa. Jednym z celów uchwalenia rozporządzenia nr 2019/1111 była weryfikacja rozwiązań służących powrotowi bezprawnie uprowadzonego dziecka. Przedmiotem artykułu jest analiza przepisów k.p.c. znajdujących zastosowanie w sprawach dotyczących uprowadzenia dziecka za granicę w świetle założeń rozporządzenia nr 2019/1111, zaś jego celem odpowiedź na pytanie, czy – a jeśli tak, to w jakim zakresie – przyjęte przez prawodawcę unijnego rozwiązania wymagają zmiany przepisów k.p.c.

On 1 August 2022, Council Regulation (EU) 2019/1111 of 25 June 2019 on jurisdiction, the recognition and enforcement of decisions in matrimonial matters and the matters of parental responsibility, and on international child abduction which is a recast version of the Brussels IIa Regulation, will enter into force. One of the objectives of enacting Regulation 2019/1111 was to review the solutions for the return of a wrongfully abducted child. The subject of this article is the analysis of the provisions of the Code of Civil Procedure applicable in cases of international child abduction in the light of the assumptions of Regulation No 2019/1111. Its aim is to answer the question whether, and if so to what extent, the solutions adopted by the EU legislator require amending the provisions of the Code of Civil Procedure.