Protective measure in the form of pharmacological therapy in Polish system in comparative perspective

Polish law knows various types of compulsory measures. The list of compulsory measures is regulated in Art. 93 a § 1 of the Polish Penal Code and is the following: - Electronic control of the place of the stay regulated in Art. 93e, - Therapy regulated in Art. 93f § 1, - Addiction therapy regulated in Art. 93f § 2, - Psychiatric detention regulated in § 93 g. This work would give attention only to a singular compulsory measure in the form of therapy and within its frames so-called pharmacological therapy. The institution is relatively new to Polish law, nonetheless it caused a lot of controversies. In its current form, it is one of the examples of systemic paradoxes in Polish law. Even though the institution is imprinted into Polish law, in fact, without the cooperation of the culprit, it is empty. The sole purpose of the measure prescribed in the law is to lower the libido of the offender to prevent future sexual crimes towards minors. The work aims to answer whether the measure of pharmacological therapy can be labelled as a compulsory measure and whether it has a place in criminal law. For this purpose, the author analyzed the solutions applicable in the criminal law of the Kingdom of Sweden and Ukraine.

Polskie prawo zna różne rodzaje środków zabezpieczających leczniczych. Ich lista jest uregulowana w art. 93a § 1 k.k. i przedstawia się następująco: - elektroniczna kontrola miejsca pobytu uregulowana w art. 93e, - terapia uregulowana w art. 93f § 1, - terapia uzależnień uregulowana w art. 93f § 2, - areszt psychiatryczny uregulowany w § 93g. W niniejszym opracowaniu poddano analizie jeden ze środków w postaci terapii, a konkretnie jej rodzaj, czyli tzw. terapię farmakologiczną. Jest to instytucja stosunkowo nowa w polskim prawie karnym, jednak od samego początku wzbudzała wiele kontrowersji. W swojej obecnej postaci jest jednym z przykładów paradoksów systemowych w polskim prawie. Mimo że instytucja jest jednym ze środków zabezpieczających leczniczych i zakłada swoisty przymus w leczeniu, to w rzeczywistości zdaniem autora bez współpracy sprawcy staje się rozwiązaniem nieefektywnym. Nadrzędnym celem tego środka jest obniżenie libida sprawcy, aby zapobiec w przyszłości popełnieniu przestępstw seksualnych wobec nieletnich. Artykuł ma na celu udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy środek zabezpieczający leczniczy w postaci terapii farmakologicznej może być uznany za przymusowy i efektywny oraz w jaki sposób może on być usprawniony. W tym celu autor poddał analizie rozwiązania obowiązujące w prawie karnym Królestwa Szwecji oraz Ukrainy.