Niepełnosprawność jest jednym z ważniejszych problemów współczesności. Znaczenie tego problemu wynika z rozmiarów i rozpowszechnienia zjawiska oraz konsekwencji, jakie wywołuje w sensie indywidualnym i społecznym. Rozmiar występowania stawia przed społecznością obowiązek inicjowania działań zapobiegających jego powstawaniu, które muszą być podejmowane przez rządy, instytucje i społeczności lokalne. Jawi się również przed społeczeństwem wymiar konsekwencji. Nie ograniczają się one do samych osób niepełnosprawnych i ich rodzin, lecz powodują konieczność tworzenia instytucji oraz realizowania wielu działań na rzecz tej grupy osób. Instytucjami, które z racji określonych ustawowo celów mają organizować opiekę i wsparcie oraz czuwać nad realizacją podstawowych praw i potrzeb człowieka niepełnosprawnego, są między innymi domy pomocy społecznej. Są to placówki całodobowej opieki stacjonarnej. Warto zauważyć, że dla osób niepełnosprawnych dostępne są również formy pomocy półstacjonarnej, do których możemy zaliczyć na przykład środowiskowe domy samopomocy. Prezentowana refleksja skoncentrowana została na placówce stacjonarnej, ze względu na specyficzne problemy, jakie pobyt w takim miejscu stwarza. Rozważaniami objęto jedną z sześciu grup osób, dla których organizowane są domy pomocy społecznej . Artykuł ten należy uznać jako próbę odpowiedzi na rodzące się pytanie o prawa dziecka niepełnosprawnego intelektualnie w domach pomocy społecznej.