In Brazil in the late 1980s, participatory budgeting was introduced to help develop deprived neighbourhoods. Modern European cities must face environmental and social threats that cause intra-urban inequalities to grow, especially with respect to the elderly. Local governments are urged to reformulate their policy agendas to withstand these trends. Is participatory budgeting not becoming a threat to tackling these issues rather than a solution as it originally was? To address this question, the intra-urban concentration of funds must be investigated. Do neighbourhoods with a higher share of the elderly – less politically active yet emotionally bound to their surroundings – tend to get less funding, as the theory of elite capture could suggest? While this question has been discussed in literature, neither the intra-urban age composition nor the specificity of Polish participatory budgets was considered. The overall goal of the study was to investigate the relationship between the age structure of neighbourhoods in Wrocław and their performance in participatory budgeting editions run between 2016–2017. By means of clustering and multiple correspondence analysis, a typical “winner” of the two editions can be determined. It is a neighbourhood incorporated into the city at later stages of suburbanisation, with single-family housing and an above-average share of residents aged 25–44. The analysis performed does not reveal any similar connections for other types of neighbourhoods, including those with above-average shares of the elderly. It is safe to argue that territorial city expansion and age-related inter-city differences cannot be seen independently of each other.

W Brazylii pod koniec lat 80. XX w. wdrożony został budżet obywatelski (BO), który zapewniał przepływ stosownej części funduszy do najbardziej zaniedbanych dzielnic. Współczesne europejskie miasta również muszą sprostać wyzwaniu rosnących wewnątrzmiejskich nierówności w jakości życia, zwłaszcza wśród osób starszych. Powstaje pytanie, czy współczesny budżet obywatelski jest narzędziem umożliwiającym realizację tych celów, tak jak w oryginalnym modelu z Porto Alegre? Odpowiedź na to pytanie wymaga przyjrzenia się koncentracji środków z BO w obrębie miasta. Czy dzielnice z największym odsetkiem osób starszych – mało aktywnych politycznie i przy tym szczególnie związanych ze swoją najbliższą okolicą – otrzymują mniej środków niż inne dzielnice, jak może sugerować teoria elite capture? Choć pytanie to stawiane już było w literaturze, w dotychczasowych badaniach nie uwzględniano ani kwestii zróżnicowania struktury wiekowej w obrębie miast, ani specyfiki polskich BO. Celem badania jest określenie związku pomiędzy strukturą wiekową dzielnic we Wrocławiu a ich osiągnięciami w dwóch edycjach budżetu obywatelskiego w latach 2016–2017. Zastosowanie analizy skupień oraz wielorakiej analizy korespondencji pozwala na określenie typowego „zwycięzcy” dwóch głosowań. Jest to osiedle powstałe na późniejszych etapach suburbanizacji, o zabudowie jednorodzinnej oraz o ponadprzeciętnym odsetku rezydentów w wieku 25–44. Badanie nie pozwala natomiast na ustalenie podobnych zależności dla innych typów osiedli, w tym takich o znacznym udziale rezydentów w wieku 80+. Skłania to do wnioskowania, że procesy urbanizacji oraz przestrzennego zróżnicowania wiekowego miast powinny być rozpatrywane łącznie: ekspansja geograficzna miast pociąga za sobą przepływ do nowo powstających osiedli ludności zamożnej, zmobilizowanej do podjęcia działań na rzecz poprawy jakości życia w warunkach niekompletności infrastruktury.