UR Journal of Humanities and Social Sciences nr 1(6)/2018

URI dla tej Kolekcjihttp://repozytorium.ur.edu.pl/handle/item/3647

Przeglądaj

Ostatnio nadesłane materiały

Aktualnie wyświetlane 1 - 11 z 11
  • Pozycja
    X Obchody Międzynarodowego Dnia Pamięci o Ofiarach Holocaustu na Podkarpaciu
    (Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2018) Mazur, Natalia
  • Pozycja
    European Union information security practice: a ukrainian prospect
    (Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2018) Karpchuk, Nataliia
    Information technologies are developing at a rapid pace, bringing great benefits to mankind, but at the same time provoking huge dangers. Access to personal information, the impact of negative content on children, the modification and stealing of information, damage to information systems, cybercrime, etc. are signs of the use of information and communication technologies to undermine information security. Naturally, both states and organizations develop a number of mechanisms to prevent/overcome destructive information influences. The purpose of the article is to analyze how the EU experience in the field of information/cybersecurity has been/could be applicable in Ukraine. Since the early 21st century the EU has adopted a number of regulations, has created necessary empowered bodies and has developed strategies to eliminate threats in the information sphere. Legislation of the EU is being constantly improved. EU legal framework regulates access to personal data, public information, counterfeit payment issues, issues of online sexual exploitation of children, protection of classified information, prevention of attacks on information systems, protection of national information infrastructures. Trying to adapt its legal frameworks to the norms of the EU legislation, Ukraine adopted the law on “Processing personal data”, the law on “Access to public information”, “the Cybersecurity Strategy of Ukraine”, and the law on “Basic principles of providing cybersecurity of Ukraine”; established respective cybersecurity structures, specifically the National Coordination Center for Cyber Security, Cyberpolice, CERT-UA. In the article the author considers some challenges provoked by the mentioned legislation and offers personal ideas concerning the improvement of some cybersecurity aspects in Ukraine.
  • Pozycja
    Conceptual organizational and functional models of the army special operations forces in the leading NATO countries
    (Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2018) Sliusarenko, Andrii
    The timely character of the article is in the necessity of further development of the theory of the deployment of Special Operations Forces in wars and military conflicts of today’s world. Nowadays the new type of conflict does not present considerable and noticeable danger but it presents dissipated and interconnected threats and risks. As far as the deployment of the armed forces only is no longer able to resist these new challenges, leaders of the countries strive to enlarge their military capabilities with flexible means of rapid response which ensure more freedom of operations and present new operational capabilities in addition to conventional operations. Special Operations Forces are unable to provide a positive outcome in either largescale or local war themselves. But it is impossible to imagine a modern war or counterterrorist operation without the participation of special operations units and formations. Furthermore, the “informational aspect” of combat actions, control systems, military, industrial, administrative objects located behind the lines, and the expansion of terroristic organizations, and frequent use of “guerrilla” tactics of small high-mobility groups inflicting quick blows and quickly disappearing, comes into great importance. All this enhances the importance of Special Operations Forces. The article considers conceptual organizational and functional models of the Army Special Operations Forces in the leading NATO countries (the USA, Great Britain, France, Germany, Italy).
  • Pozycja
    Praca socjalna z osadzonymi w więzieniach – realne założenie czy mglisty postulat?
    (Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2018) Jamroży, Krzysztof
    W obecnym polskim systemie pomocy społecznej i polityki penitencjarnej nie stworzono skutecznych i kompleksowych form wspierania więźniów odbywających wyroki pozbawienia wolności. Staje się to szczególnie zauważalne w kontekście licznych problemów, z jakimi zmagają się osadzeni. Można wśród nich wymienić śmierć bliskich osób (np. rodziców), rozpad rodziny, niechęć członków rodziny i przyjaciół do utrzymywania kontaktu z więźniem, złą kondycję psychiczną, poczucie bezradności, bierność, a także syndrom wyuczonej bezradności. Poważnym problemem w momencie opuszczenia zakładu karnego jest również zagrożenie bezdomnością, bezrobociem oraz ubóstwem. Obecnie te trudne sytuacje próbują rozwiązywać zawodowi kuratorzy sądowi. Ta instytucja jest jednakże niewydolna oraz nieefektywna. Pojawia się zatem potrzeba opracowania nowych, kompleksowych rozwiązań, które może zaoferować pomoc społeczna. Dzięki umiejscowieniu pracownika socjalnego w środowisku wychowawczym zakładu karnego i zastosowanii tzw. modelu pracy socjalnej z więźniami zaistniałaby możliwość wspierania osadzonych jeszcze w momencie odbywania kary pozbawienia wolności (w postaci działań bezpośrednich) oraz ich rodzin, przyjaciół, a także społeczności lokalnej, do której więzień po odbyciu kary powraca (działania pośrednie). Celem artykułu jest zaprezentowanie wybranych problemów osadzonych, aktualnej specyfiki oddziaływania zawodowych kuratorów sądowych oraz teoretycznego modelu pracy socjalnej z więźniami w środowisku zamkniętym i ich rodzinami, przyjaciółmi, znajomymi, a także społecznością lokalną w środowisku otwartym.
  • Pozycja
    Spór o lustrację dziennikarzy w Polsce w okresie IV Rzeczpospolitej
    (Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2018) Kuca, Paweł
    Artykuł dotyczy sporu o powszechną lustrację dziennikarzy, która miała być wprowadzona na podstawie rozwiązań prawnych z okresu tzw. IV Rzeczpospolitej, projektu politycznego realizowanego w Polsce w latach 2005–2007. W tekście skoncentrowano się na sporze środowiska dziennikarskiego o lustrację dziennikarzy regulowaną ustawą, która weszła w życie w 2007 r. Ostatecznie przepis o lustracji dziennikarzy został uznany przez Trybunał Konstytucyjny za niezgodny z konstytucją. Artykuł jest częścią projektu badawczego dotyczącego relacji IV Rzeczpospolitej z mediami w latach 2005–2007. Autor bada różne aspekty tych relacji. Są to zarówno badania prasoznawcze wybranych tytułów prasowych w odniesieniu do konkretnych wydarzeń politycznych z lat 2005–2007, jak i analizy problemowe dotyczące niektórych aspektów związanych z funkcjonowaniem mediów. Przeprowadzenie i poszerzenie zakresu lustracji było jednym z postulatów programowych IV Rzeczpospolitej, miało służyć oczyszczeniu państwa z naleciałości PRL. Propozycja powszechnej lustracji dziennikarzy wywołała jednak ostry spór w środowisku dziennikarskim w Polsce. Przeciwnicy zapisów lustracyjnych argumentowali, że mogą one godzić w konstytucyjne zapisy dotyczące wolności słowa. Podnoszono także, że to sami dziennikarze, a nie władze państwowe mają dbać o wiarygodność zawodu dziennikarskiego. Kilku znanych dziennikarzy zapowiedziało, że mimo zapisów ustawowych nie podda się lustracji. W środowisku dziennikarskim byli jednak krytycy takiej postawy. Uważali oni, że podstawą pracy dziennikarza jest wiarygodność, która daje mandat do występowania w imieniu opinii publicznej. Ich zdaniem bojkot składania oświadczeń lustracyjnych wystawiał na szwank wiarygodność dziennikarską.
  • Pozycja
    Refinansowanie zobowiązań kredytowych w warunkach niewypłacalności państwa na przykładzie PRL w latach 1981–1983. Fiasko planu ograniczenia zadłużenia Polski w świetle uwarunkowań zewnętrznych i wewnętrznych
    (Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2018) Grala, Dariusz
    Rząd PRL utracił zdolność de regulowania bieżących zobowiązań kredytowych wobec zagranicy w marcu 1981 r. Informacja o tym fakcie przekazana bankom zachodnim oraz dyplomatom była dużym zaskoczeniem dla obserwatorów zachodnich oraz polityków państw kapitalistycznych. Gabinet gen. Jaruzelskiego starał się uspokajać kierownictwo banków wierzycieli obietnicami spłaty chociażby cząstki długów, gdy tylko zostaną odbudowane zasoby dewizowe oraz przedstawiony konstruktywny plan naprawy gospodarki. O ile jednak negocjacje dotyczące ustalenia programu naprawy przebiegały sprawnie, o tyle projekty refinansowania zadłużenia omawiane były w napięciu i dotyczyły tylko najbliższych miesięcy. Załamanie stosunków politycznych i ekonomicznych PRL z najbliższymi sojusznikami USA po 13 grudnia 1981 r. było w pewnym stopniu zrekompensowane przez poprawę relacji z ZSRR (oraz krajami RWPG), który wsparł juntę gen Jaruzelskiego tanimi dostawami surowców oraz pożyczką dolarową. W latach 1981–1983 ważył się los PRL jako kraju wysokiego ryzyka – najwięksi wierzyciele byli gotowi ogłosić publicznie jego niewypłacalność. Zabiegi dyplomatyczne i misterna gra zapobiegły katastrofie bankructwa, ale nie ograniczono zadłużenia. Polskim negocjatorom nie powiodły się próby refinansowania zadłużenia i powstrzymania procesu kumulacji odsetek. Na niekorzyść oddziaływały takie zdarzenia jak stan wojenny i represje wobec społeczeństwa oraz ekonomiczne ciężary związane ze stanem wojennym.
  • Pozycja
    Brytyjskie spojrzenie na rolę Żydów i Arabów w Palestynie w okresie powstawania Państwa Izrael w latach 1946–1948
    (Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2018) Wróblewski, Bartosz
    W latach 1946–1948 doszło do konfliktu między społecznością arabską i żydowską w Palestynie. Starcie to zakończyło się zwycięstwem strony żydowskiej i utworzeniem Państwa Izrael. Ważną rolę w tych wydarzeniach odgrywały władze brytyjskie. To decyzje Londynu rozstrzygały o losach Palestyny aż do połowy maja 1948 r. Dlatego warto poznać poglądy elity brytyjskiej na temat społeczności żydowskiej i arabskiej. Szczególnie uważnie należałoby prześledzić jej opinie dotyczące siły politycznej obu przeciwników. Na podstawie dokumentów brytyjskich, zwłaszcza raportów dowódcy armii transjordańskiej J.B. Glubba, można tę sprawę częściowo wyjaśnić. Należy stwierdzić, że elity imperium liczyły się wprawdzie z siłą polityczną społeczności żydowskiej, ale zdecydowanie nie doceniały jej możliwości militarnych. Jednocześnie w Londynie przeceniano wojskowe umiejętności Arabów. Zupełnie też nie rozumiano motywów ruchu syjonistycznego i poziomu jego determinacji. Ten stan świadomości przyczynił się do wytworzenia wśród wojskowych i cywilnych elit brytyjskich anachronicznego obrazu obu stron sporu. To zaś prawdopodobnie ułatwiło Londynowi podjęcie fatalnej decyzji o wycofaniu się z Palestyny w maju 1948 r. Było to równoznaczne ze zgodą na wojnę w tej krainie. Wiele poszlak wskazuje, że Brytyjczycy liczyli na możliwość powrotu swych sił jako oddziałów ratujących słabszą grupę żydowską. Tymczasem wynik starcia zadał decydujący cios brytyjskiemu systemowi dominacji w regionie.