Artykuł prezentuje dzieje metafory "walki romantyków z klasykami" w romantycznej krytyce literackiej oraz w późniejszej refleksji o literaturze. Na tle historii tej metafory autor omawia także inne konceptualizacje sporów przełomu romantycznego: obecne w romantycznej krytyce literackiej (metafory sporu, szkół literackich, drogi, przestrzeni wymagającej zagospodarowania, ładu i nieporządku politycznego, kłótni na Parnasie, uwięzienia i wyzwolenia oraz snu i przebudzenia), jak i we współczesnej historii literatury (metafory sporów o poezję, konfrontacji "pokoleń literackich", "idei programowych" romantyzmu, przełomu romantycznego). Autor dowodzi, że w I połowie XIX wieku metaforyka używana na określenie oświeceniowo-romantycznych sporów nie była ustabilizowana - konfrontacyjny typ wyobraźni krytycznej był właściwy głównie dla polemistów o wyraźnie opozycyjnych poglądach estetycznych, a krytycy nastawieni bardziej ugodowo posługiwali się łagodniejszymi formułami. Popularność metafor używanych w dobie romantyzmu była też zależna od etapu, na którym znajdowała się ówczesna debata literacka. Z kolei współczesna historia literatury korzysta wprawdzie z romantycznych konceptualizacji, ale proponuje także inne - zwykle niebatalistyczne - formuły ukazujące istotę ówczesnych polemik literackich.